Αν κάποιος βόρειος –Σουηδός, ας πούμε, ή Γερμανός– ερχόταν μαζί μας ένα βράδυ σε ταβερνάκι-με-μουσική, θα απορούσε: «Έχετε γιορτή; Επέτειο; Αρρεβώνα; Κάτι;» Γιατί η νύχτα μόνο στην Ελλάδα είναι τόσο πολυδιάστατη που δεν ξέρεις πώς να την περιγράψεις. ΄Η από πού να τη μαζέψεις.
Είναι ένα «ουζο-κρασο-μεζεδοπωλείο» στις Τζιτζιφιές στο οποίο παίζει μπουζούκι… ο γιατρός του Γιώργου Ζαμπέτα, ο Νίκος Καστανιάς. Ένας αξιοπρεπής κύριος, γνωστός πνευμονολόγος, ο οποίος παίζει υπέροχο μπουζούκι και τραγουδάει υπέροχα παλιά τραγούδια με εντελώς δικό του στιλ (είδατε με πόση μαεστρία ξεπέρασα το «υπέροχο»;). Το μεζεδοπωλείο λέγεται «Του κρασιού τα παραμύθια», έχει μεζέδες, ελληνικά πιάτα, παραδοσιακά ορεκτικά, καλές τιμές, δύο μουσικούς που παίζουν και τραγουδάνε σε μία γωνία χωρίς μικρόφωνα σαν κανονικοί θαμώνες… και το γιατρό του Ζαμπέτα με το μπουζούκι του. Με λαϊκή φωνή, με ατέλειωτο ρεπερτόριο, με κέφι, με αστραφτερό καθόλου-ιατρικό χαμόγελο.
Έστω λοιπόν ότι ο βόρειος (Σουηδο-Γερμανός) πελατάκος στο μεζεδοπωλείο θα έπαιρνε μια μερίδα σουτζουκάκια, σοκαρισμένος ήδη που τρώει τέτοια πράγματα στις 11 το βράδυ… και έστω ότι είχε ένα βηχαλάκι. Ενώ άκουγε τον κύριο Καστανιά και την παρέα του να τραγουδάει, κάποιος καλοπροαίρετος θα του έλεγε, «αυτός εκεί με το μπουζούκι είναι μεγάλος γιατρός, πάμε να ακούσει το βηχαλάκι σου, να κλείσετε ένα ραντεβού… μεθαύριο καλύτερα γιατί σε βλέπω καμένο, αύριο αποκλείεται να ξυπνήσεις, έχει πάει τρεις η ώρα». Ο Σουηδο-Γερμανός θα κοίταζε τον κύριο Καστανιά με το μπουζούκι. Θα κοίταζε τον καλοπροαίρετο. Θα κοίταζε το ρολόι του. Βίλχελμ Ράιχ! Όντως είναι τράι ντας μόργκεν! Μα… τι συμβαίνει εδώ; Σοβαρά μιλάει αυτός ο πιωμένος; Μήπως είμαι κι εγώ πιωμένος;
Γκεβουστραμάινερ! Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες! Σε άλλες χώρες δεν συμβαίνουν τέτοια: το μεζεδοπωλείο κλείνει μια λογική ώρα και το κοινό δεν γίνεται μια αγαπημένη παρέα που τραγουδάει μαζί με τους μουσικούς και τους τραγουδιστές σαν να βρίσκεται σε γλέντι γάμου.
Ανάλογο θέμα: τυχαία η συνάδελφος Εύα Σαχίνογλου μου είπε μια μέρα ότι αγοράζει τυριά από την «Κάπαρη» και τυχαία πέρασα από το μαγαζί. Είναι η εξέλιξη του παραδοσιακού μπακάλικου, απλώς με (όσο κι αν σιχαίνομαι τη λέξη) «ψαγμένα» προϊόντα. Κυρίως ελληνικά –γραβιέρα Ρεθύμνου, τυρί βουβαλίσιο Κερκίνης, φασόλια Πρεσπών, κούκλα πέστροφα Ορχομενού– και κάποια ξένα σαλάμια. Είναι όμορφο μαγαζάκι, φιλικό, σε κάνει να θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα. Φαντάζεσαι ότι έχεις τραπέζι τον Σουηδο-Γερμανό, και τι νοστιμιές θα του σερβίριζες με το σοκ που πέρασε στο μεζεδοπωλείο.
Κι ένα βράδυ... πήγαμε στον «Αρχάγγελο» μετά από καιρό. Τον έχω ξαναγράψει τον «Αρχάγγελο», έψαχνα ευκαιρία, διάβασα μάλιστα στη Βικιπίντια για τους Αρχάγγελους μέλη της δεύτερης ταξιαρχίας (!) αγγέλων – Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, και ο λίγο φτυσμένος Ουριήλ που αναφέρεται μόνο στη «Βίβλο του Ενώχ». Που δεν έχουν καμία σχέση, απλώς άμα ο άνθρωπος δεν έχει ύπνο διαβάζει λήμματα όπως διάβαζε παλιά εγκυκλοπαίδειες με μυρωδιά πηχτής σκόνης σε παραζεσταμένη τυπογραφική μελάνη, και η Βικιπίντια είναι η θεά της παπαρολογίας τέτοιου είδους, μαζί με τα (διαδικτυακά) «λεξικά ονείρων». Χωρίς τη μυρωδιά.
Ο Σωτήρης λοιπόν στον «Αρχάγγελο»-μπαρ έβαζε λαϊκά και όχι, ελληνικά τραγούδια, παλιά και όχι-πάρα-πολύ-καινούργια, με συναισθηματική ροή και με τρόπο που μόνο αυτός έχει κατοχυρώσει όσον αφορά το ατέλειωτο ελληνικό ρεπερτόριο… και λέγαμε πόσα ελληνικά τραγούδια υπάρχουν; Τρία εκατομμύρια; Πέντε; Δέκα; Μόνο ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο Μάνος Ελευθερίου έχουν γράψει από καμιά πεντακοσαριά ο καθένας. Άμα τα μαζεύαμε όλα, δεν πέφτει ένα τραγούδι ανά κάθε Έλληνα; Μήπως και για κάθε μέρα της εβδομάδας;
Πάνω σ’ αυτό ο Σουηδο-Γερμανός θέλει να γυρίσει στο ξενοδοχείο, στη χώρα του, στο Σβάρτζβαλντ να κυνηγήσει αρκούδες, κι εσύ αγοράζεις λουλούδια από το μικρό συμπαθητικό ανθοπωλείο «Παπασωτηρίου» (απλή συνωνυμία) στην Κοδριγκτώνος, έναν από τους δρόμους που έχει ξεχάσει ο θεός ο ίδιος πόσο μάλλον κανένας Αρχάγγελος με την παρέα του, και μετά στέκεσαι νωρίς το πρωί με δύο μπουκετάκια ανεμώνες στο χέρι (2μισι ευρώ το ένα) και αναρωτιέσαι ποιος έβαλε μέσο να γεννηθείς εδώ. Σίγουρα έπεσε λάδωμα, κάποιος τα έκανε πλακάκια με κάποιον και είχε μπάρμπα στον Παράδεισο. Αλλά επειδή δεν βρίσκεις άκρη, είσαι και άυπνος τρομάρα σου, δίνεις τα λουλούδια στον Γερμανό, Σουηδό, ό,τι ήτανε κι αυτός ο ρημάδης, και πας να κοιμηθείς τις 4-5 ωρίτσες που κοιμάται ο μέσος Έλληνας, μπας και συνέλθεις. Κάποτε, δεν μιλάμε για άμεσα αποτελέσματα, όποτε κάτσει.
Info:«Του κρασιού τα παραμύθια», ουζο-κρασο-μεζεδοπωλείο, Επαμεινώνδα 29, Τζιτζιφιές, 6949 867080
13°
