Ξεκινώντας κάποιες σκόρπιες σκέψεις και παρατηρώντας το γίγνεσθαι και το κοινωνικό μας μπερδεματάκι [σιχαίνομαι τις λέξεις που τελειώνουν σε –ακι γιατί μικραίνουν την υπόσταση του κάθε –ακεος που έχει παραπάνω βλέψεις] είδα πως η συνταγή για τις «πετυχημένες» είναι η εξής σειρά: φλερτ με το μόντελινγκ, συμμετοχή σε καλλιστεία [playmate ή μις TV 2010 ή ότι διάολο μπορεί να φανταστεί κανείς], γυμνή φωτογράφιση [η γλώσσα έξω να ακουμπάει κάπου], τραγούδι σε πίστα [από μ… φωνάρα που λεν’], πανεθνική «αναγνώριση» προσόντων και μετά από την άνοδο σε μερικά άλλα σκαλοπάτια της κοινωνικής [μπερδεμένης όμως, μην το ξεχνάμε] διαστρωμάτωσης έρχεται το DVD.
Η δε συνταγή του «πετυχημένου» είναι πιο απλή. Είναι αυτός που αποδεδειγμένα ή μη, έχει πετύχει τουλάχιστον μια (1) συνουσία με μια οποιαδήποτε «πετυχημένη».Δεν είναι απαραίτητο να συμπρωταγωνιστεί στο DVD.
Το DVD λοιπόν πατριώτη έχει γίνει το όνειρο πολλών καλλίγραμμων αλλά και κακόγραμμων κοριτσιών. Ακούω με αμηχανία να λένε διάφοροι «… μαγκιά της, έξυπνη είναι, μπορούσε να το κάνει και το έκανε»… ή κάποιες-οι άλλες-οι «…μα που έχουμε φτάσει πια… να είναι πρωτοσέλιδο το πορνό κλπ κλπ…»
Η πρώτη κατηγορία είναι οι ακαλλιέργητοι-τες που θεωρούν πως το να το στήσεις μια κάμερα και να πληρωθείς αδρά για όσα λάβουν χώρα άνευ ρούχων αλλά πολλών βοηθημάτων είναι μαγκιά και εξυπνάδα [επισημαίνω εδώ, πως η καλλιέργεια δεν είναι θέμα ίσων ευκαιριών ή της κακούργας της κενονίας]. Αυτή η κατηγορία δεν αγοράζει εφημερίδες, δεν κάνει search για θέματα που υπάρχουν στο διαδίκτυο και σε «πάνε παρακάτω» παρά η μόνη τους ενημέρωση είναι μέσα από συγκεκριμένα κανάλια της τηλεόρασης που ασχολούνται με το ποιός είναι με ποια ή με ποίον ή με το ποιός δεν είναι πια με την ποια γιατί η κυρία βρήκε άλλη.
Η δεύτερη κατηγορία έχει καλλιεργημένους ανθρώπους αλλά έχει και το τυπάκι που έκανε το «παρακάτω» βήμα και δεν το ολοκλήρωσε. Μπορεί να διαβάζει εφημερίδες, μπορεί να μπλογκάρει ή να πετάει τσιτάτα στο fb του τύπου «όλα είναι ατμός» και να βλέπει και ντοκυμαντέρ με κορμοράνους και πρασινοτσικνιάδες από τις Πρέσπες αλλά στο βάθος «…το ζηλεύει αυτό που ρεζιλεύει…». Έχει ανάγκη να ρεζιλέψει αυτό που ζηλεύει γιατί αλλιώς θα πέσουν οι μάσκες και ως γνωστόν «ουδείς μέτριος θέλει να αποχωριστεί την υποκρισία του»… αλλιώς πρέπει να πάψει να είναι μέτριος. Ή πρέπει να γίνει «πολύς» ή «λίγος». Ε! Δεν το ρισκάρεις αυτό.
Αυτό που με τρελαίνει είναι πως κανείς δεν διαφωνεί για τα «κακώς κείμενα», κανείς δεν διαφωνεί για το πώς πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, κανείς δεν διαφωνεί για το πώς πρέπει να δούμε τη ζωή λίγο αλλιώς. Αλλά και κανείς δεν είναι έτοιμος να γίνει συμμέτοχος σε όλα αυτά. Τι φταίει. Μα η υποκρισία.
Κάποιοι υποκρίνονται στην κάλπη, υποκρίνονται την έννοια του Πολίτη, υποκρίνονται την έννοια του οικογενειάρχη, του γονιού, του αριστερού, του δεξιού, του οργασμού και ότι μπορεί να «σηκώνει» υποκρισία. Αυτό, για να συντηρήσει την υποτιθέμενη εικόνα του Σωστού [btw αυτή είναι η έννοια του συντηρητικού για μένα].
Δεν χρειάζεται να «τσαλακωθεί» κανείς για να πάμε παρακάτω. Ούτε καν να εκτεθεί. Χρειάζεται ένα δωμάτιο και λίγες ή πολλές ώρες αυτοκριτικής. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα [ξέρω για να σας λέω… ακόμα προσπαθώ].
Έτσι λοιπόν απάντησα στην αμηχανία μου που με ρώταγε «μα είναι δυνατόν σε περιόδους κρίσης να ανθεί το πορνό;» Είναι ρε χαμένε… το λέει και από μόνη της η λέξη… Κ Ρ Ι Σ Η. Τι ήθελες να ανθεί δηλαδή; Οι Τέχνες και τα Γράμματα;
Επιμένω λοιπόν… Ας πούμε μια φορά την αλήθεια μας στον εαυτό μας. Αυτό, όσο κι αν ακούγεται παράλογο είναι το μόνο που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση.
8°
