Σα να μη σκοτώθηκαν οι 3+1 στη «ΜΑΡΦΙΝ»

Κι αυτά που ακολουθούν είναι τα λίγα που έγιναν γνωστά δυο μέρες τώρα, ποιος ξέρει πόσα περισσότερα δεν έγιναν γνωστά:

1. Στη Χίο, χτες, συνδικαλιστές της τοπικής ΕΛΜΕ (καθηγητές), υποχρέωσαν σε απεργία επιτηρητές πανελληνίων εξετάσεων για τα Εσπερινά Λύκεια. Οι άνθρωποι θέλανε να πάνε και να επιτηρήσουνε, δεν τους άφησαν, με αποτέλεσμα τρία παιδιά να χάσουν τις εξετάσεις τους. Παιδιά των νυχτερινών σχολείων, εργαζόμενα. Τώρα, συνέχεια μπορεί να εκτυλιχτεί στα δικαστήρια  

2. Στη Θεσσαλονίκη, η διαμάχη ενός υπό απόλυση σερβιτόρου με την εργοδοσία, έφερνε επί ένα μήνα 50 άτομα «του σωματείου» στην πόρτα ενός κεντρικού εστιατορίου, να εμποδίζουν την είσοδο στους πελάτες. Αποτέλεσμα: το εστιατόριο προχτές έκλεισε, 30 εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι και οι ιδιοκτήτες χρεωμένοι. Ειδική απορία: ήταν εργαζόμενοι αυτοί «του σωματείου»,  που αποκλείανε σε καθημερινή βάση την είσοδο; Αν ναι, ο εργοδότης τούς έδινε μεροκάματο για να πηγαίνουνε σε ξένα εστιατόρια και να κλείνουνε τις πόρτες; Αν όχι, τι ακριβώς ήταν και από πού μισθοδοτούνταν;  Ή μήπως ήταν τόσο πλούσιοι, που δεν είχαν ανάγκη να δουλέψουν.

3. Στον Πειραιά, χτες, τρία κρουαζιερόπλοια με 7.300 επιβάτες εμποδίστηκαν να δέσουν, επειδή οι πιλότοι και τα πληρώματα των ρυμουλκών απεργούσαν, φυσικά «ομοθυμαδόν». Στην Ακρόπολη έγινε πλέον συνήθεια η κατάληψη από το ΠΑΜΕ (τσιφλίκι τους προφανώς). Το ότι το μέγα κρουαζιερόπλιο «Ζενίθ» δεν πρόκειται να ξαναπιάσει Πειραιά, το ότι 20.000 είναι μέχρι τώρα οι ακυρώσεις καλοκαιρινών  τουριστικών κρατήσεων μόνο στην Αθήνα, δεν πτοεί τους οπαδούς της υποχρεωτικής απεργίας και της όλο και μεγαλύτερης φτώχειας, οξύτητας και έντασης. 

4. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πρακτόρων ΟΠΑΠ (κατ΄ εξοχήν κρατικοδίαιτοι) απειλεί με καταστροφή μηχανημάτων και θάνατο όσα μέλη της τολμήσουν να μην ακολουθήσουν την αυριανή απεργία  (οπότε και ο τελικός του τσάμπιονς λιγκ μεταξύ Μπάγερν - Ίντερ, άρα αναμένεται πολύς τζόγος). 

Συμπέρασμα: τζάμπα πήγαν οι άνθρωποι στη «Μαρφίν». Η απεργία /μη εργασία εξακολουθούν να μην αποτελούν προσωπικές επιλογές του κάθε  εργαζομένου, αλλά εξαναγκαστικές, υποχρεωτικές συμμορφώσεις. Οι απεργοσπάστες είναι αναλώσιμοι και εκτελεστέοι. Η παραβίαση των αστικών νόμων είναι εξακολουθητική. Νόμος δεν είναι «το δίκιο του εργάτη», αλλά το «δίκιο του απεργού»- και δεν πρόκειται καθόλου το ίδιο πράγμα. Το «δίκιο του απεργού»  είναι το δίκιο του σωματείου που οργανώνει την απεργία, άρα του όποιου κόμματος και/ή ιδιοτελούς συμφέροντος ελέγχει το σωματείο. Τι «δίκιο» είναι αυτό, άδηλο. Μάλλον «δίκιο» θα είναι πάντως, αφού η αστική δικαιοσύνη δε συγκινείται και δεν αντιδρά.  Συνεπώς, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τους επόμενους νεκρούς μη απεργούς. Το αν θα είναι αρχαιοφύλακες, προποτζήδες, ναυτικοί, υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών, καθηγητές, οικοδόμοι ή τραπεζικοί, άγνωστο. Αλλά τι σημασία έχει, ποιος ασχολείται με τη ζωή ενός «απεργοσπάστη».