Το θέατρο που παίζω είναι ένας ισόγειος χώρος μιας πολυκατοικίας στην οδό Δεινοκράτους. Λέγεται Προσωρινός. Είμαστε εκεί κάθε απόγευμα μαζί με τον Γιώργο Σκεύα, που σκηνοθετεί την παράσταση. Αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή και χαζεύουμε το δρόμο. Απέναντι ακριβώς είναι το Ναυτικό Νοσοκομείο. Στη Δεινοκράτους έμενε ο παππούς μου ο Πέτρος και ο νονός μου ο Πάνος. Εγώ περνούσα κάθε μεσημέρι επί 15 χρόνια με το σχολικό γυρίζοντας σπίτι μου. Έμενα στην οδό Καρνεάδου, μετά στην Καψάλη και μετά στη Σκουφά. Στη Δεινοκράτους –λίγο πιο κει– έχει ένα μαιευτήριο. Εκεί γεννήθηκα. Πρόπερσι έκανα ένα γύρισμα κι άκουγα τις φωνές των μωρών, μόλις είχαν γεννηθεί. Χαμός.
Μπροστά στο θέατρο είναι, όπως σας είπα, το Ναυτικό Νοσοκομείο. Από το θέατρο βλέπω τα παράθυρα των δωματίων. Χαμός.
Η Δεινοκράτους είναι ένας δρόμος όλο νεραντζιές και συμπαθητικά πεζοδρόμια. Τα νεράντζια πέφτουν κάτω συνέχεια και σπάνε.
Η Καίη Τσιτσέλη, όταν ζούσε και έγραφε όλα αυτά που λέω στην παράσταση, έμενε δίπλα, στη Δημοχάρους. Και η φίλη μου η Μαρίνα έμενε εκεί όσο ζούσε. Η Καίη στο έργο μιλάει για την Αρχή, για το Τέλος και για το ενδιάμεσο. Λέει ότι συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα και ότι το ένα είναι μέσα στο άλλο. Και στη Δεινοκράτους το ίδιο γίνεται. Όλα ταυτόχρονα. Το νεράντζι που πέφτει και σπάει, το αυτοκίνητο που περνάει και με κάνει λούτσα, το μωράκι που τσιρίζει επειδή γεννήθηκε, αυτός ο άρρωστος άνθρωπος που πεθαίνει εκεί, εδώ, δίπλα μας, η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία που ’χει κλείσει τους δρόμους, οι καμπάνες της εκκλησίας που χτυπάνε γιατί σήμερα είναι Παρασκευή και αρχίσανε οι Χαιρετισμοί... Όλα αυτά τα πράγματα της καθημερινότητας που γίνονται και ξαναγίνονται και επαναλαμβάνονται για πάντα. Η Δεινοκράτους είναι γεμάτη επαναλήψεις. Και το θέατρο επίσης. Κάθε παράσταση είναι μια επανάληψη.
Η Καίη τρελαινόταν με την ιδέα της επανάληψης. Της τρύπαγε το μυαλό. Έφτανε στον ίλιγγο με μια λαχτάρα. Σαν παιδί που του αρέσει να φοβάται και γραπώνεται από τις λέξεις. Ό,τι παθαίνουν οι λέξεις παθαίνει κι αυτή. Στερεύουν οι λέξεις και η Καίη πεθαίνει. Γεννιούνται οι λέξεις και η Καίη ζει ακόμα.
*H A. M. παρουσιάζει τον μονόλογο «Lapsus». Δεινοκράτους 103, 6971 927644
4°
