Βροχερό πρωινό στην πόλη του μπουγατσάν

Επειδή το κακόμοιρο Καυταντζόγλειο δεν έχει στόμα για να μιλήσει, ούτε μπορεί να τραβήξει selfie, αναλαμβάνω να σας δώσω εγώ μια εικόνα για λογαριασμό του.

Καλό, ε; Η φωτογραφία φέρει ημερομηνία 3ης Μαρτίου. Υπ’ όψιν: σε αυτόν εδώ το βοσκότοπο πασχίζουν καθημερινά να φτιάξουν τη ζωή τους και να αναδείξουν το έθνος ορισμένοι από τους πιο ελπιδοφόρους αθλητές μας –ανάμεσά τους και πανελληνιονίκες.

Ως καθημερινός επισκέπτης του σταδίου, έχω πάψει προ πολλού να αγανακτώ με την αποκαρδιωτική εικόνα. Έχει εντυπωθεί στο υποσυνείδητο και δεν προσβάλλει πλέον, περνώντας και αυτή στη σωρεία των ανεπούλωτων τραυμάτων (χυδαία διπλοπαρκαρίσματα, φονικοί τιμονιέρηδες, χαώδης καταπάτηση δημόσιου χώρου, ημιάγρια τετράποδα, ρυπαροί δρόμοι, ασύδοτη ναρκοεμπορία) που τυραννούν σαν καρκίνος τον ψυχισμό και τις εγκαταλελειμμένες ελπίδες μου για διαβίωση με στοιχειωδώς αξιοπρεπή στάνταρ στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Μια στο τόσο όμως, όταν οι κρουνοί ανοίγουν και η βρόχα πέφτει ράιτ θρου μετατρέποντας σε καραμπινάτο ρίσκο το να φτάσεις στο γήπεδο (στο μοναδικό γήπεδο του Α΄και Β΄Δημοτικού Διαμερίσματος!) αρτιμελής, έστω και μουσκίδι, με πιάνει το παράπονο.

Και άντε, αφήστε με εμένα κατά μέρους, ένας απλός χομπίστας είμαι. Δεν παύω ωστόσο να εκπλήσσομαι από τη στάση των αθλητών του ΣΕΓΑΣ και των οικογενειών τους. Τι άλλο περιμένουν προτού εισβάλουν στο κτήριο διοίκησης κραδαίνοντας λοστούς και στειλιάρια;, αναρωτιέμαι κάθε τόσο.

Πιθανότατα τους έχουν τριβελίσει το μυαλό με την ιδέα ότι υπεύθυνο για την αχρειότητα είναι το αμαρτωλό κράτος. Ακόμη και αν κάτι τέτοιο ισχύει, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ σαν αλάτι στην πληγή το γεγονός ότι στο κύριο κτήριο των εγκαταστάσεων έχει τοποθετηθεί ακριβό, πλην όμως «ακατάλληλο» (άρα μη χρησιμοποιούμενο) ταρτάν την περίοδο των Ολυμπιακών του 2004. Είχε οργανωθεί μάλιστα με πρωτοβουλία των αθλούμενων μια μάταιη χοροεσπερίδα εν είδη εράνου την περασμένη σεζόν, μήπως και συγκεντρωνόταν κονδύλι για την αντικατάστασή του.

Όσο για το παρακείμενο «Μουσείο Αθλητισμού», περί της κοινωνικής δράσης του οποίου και του ακριβούς αριθμού των μισθωτών του πολύ θα ήθελα να γνωρίζω δυο πράγματα παραπάνω, εκείνο το ίδρυμα μόνο ως χονδροειδή πλάκα εις βάρους του κοινού νου μπορώ να το εκλάβω. Χώρια που ένας γνώστης του ευρύτατου φάσματος αλληλοεπικαλύψεων – ετεροχρηματοδοτήσεων που τόσο αριστοτεχνικά έχει εξυφάνει γύρω από κάθε φορέα της η ελληνική γραφειοκρατία θα μπορούσε μονοκοντυλιά να απορρίψει τα ερωτήματά μου –πρόκειται για διαφορετικούς οργανισμούς, το δίχως άλλο. Δεν κομίζουν αμφότεροι τον αθλητισμό, ωστόσο;

Κάτι τέτοιες μέρες, με λιγότερο από έναν μήνα να απομένει για τον πολυδιαφημισμένο διεθνή μαραθώνιο της βόρειας Ελλάδας και τη Θεσσαλονίκη να διατυμπανίζει τον τίτλο της ως Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014 με εκδηλώσεις του τύπου «Η αγάπη αλλιώς», «Έκθεση ζωγραφικής συνάντηση των 2» και «Φροντίζοντας τα πουλιά της πόλης μας», σκύβω το κεφάλι και βγάζω το προπονητικό πρόγραμμα όπως όπως, προσπαθώντας να αντλήσω δύναμη από το στωικό χρησμό του Τόνι Σοπράνο: «A man’s gotta do what a man’s gotta do». Όλα τα συνηθίζει κανείς.