Πριν και Μετά

Οδός Μαυροματαίων 22. «Μωρό μου σε αφήνω»: το στένσιλ αποχαιρετά τις αλητείες και τα φλερτ της γενιάς των ροκάδων του Green Park που αποτύπωνε στο φακό του ο Νίκος Νικολαΐδης, καλωσορίζει την παραίτηση και προαναγγέλλει τη συνολική υποβάθμιση μιας περιοχής.

Στο νότιο άκρο του Πεδίου του Άρεως επί της οδού Μαυροματαίων με τα επιβλητικά κτίρια του μεσοπολέμου με διακοσμητικά στοιχεία Αρ Νουβό. Το πριν του Green Park τοποθετείται γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και είναι το ζαχαροπλαστείο που τους καλοκαιρινούς μήνες σφύζει από ζωή. Στον κήπο λειτουργούσε βαριετέ με δύο παραστάσεις την ημέρα και κονφερασιέ τον Όμηρο Αθηναίο. Κάθε Πέμπτη μαζευόταν η νεολαία στο υπόγειο για διαγωνισμούς χορού. Εκεί έχουν χορέψει ο Μεταξόπουλος, ο Σειληνός, η Σπεράντζα Βρανά, η Μάγια Μελάγια, οι οποίοι έρχονταν από το Ακροπόλ. χειρότερο ντύσιμο ήταν ένα πουλοβεράκι. Το αναψυκτήριο κλείνει το 2008 και έτσι περνάμε στο μετά του Green Park.

Εγκατάλειψη, σκουπίδια και καθημερινοί θαμώνες οι άστεγοι, οι ναρκομανείς, οι οδηγοί και οι επιβάτες των ΚΤΕΛ που έχουν τόσο εξοικειωθεί με τη δυσοσμία του χώρου ώστε να τους είναι σχεδόν αδιάφορη. Το Πεδίον του Άρεως ανακαινίζεται, αλλά το Green Park παραμένει ένα φάντασμα του παρελθόντος. Η τελευταία ιδιοκτήτρια κ. Αναγνώστου έχει πει: «Το δημόσιο μέχρι και πριν μερικά χρόνια ζητούσε υπέρογκα ποσά για να παραχωρηθεί σε κάποιο ιδιώτη. Πετάχτηκαν τα πράγματα, οι άνθρωποι, η ιστορία. Ας το κάνουν πολιτιστικό κέντρο, μουσείο ή κάτι τέλος πάντων! Να μη ρημάζει!». Η ίδια έχει μεταφέρει πια το Green Park στο Άλσος Βεΐκου.

Απόσπασμα Από το Ξύλινο Παλτό της Κατερίνας Γώγου

Ήτανε κάποτε κάτι

μια σταλιά παιδία που κατεβαίνανε

από μακρινές συνοικίες

να διαγωνιστούνε στο ροκ.

Έκαψε η εποχή

το μυαλό και τη ζωή τους

και τα λεφτά τους σε γυάλινα άχρηστα βάζα

και δεν πουλάγανε πια.

Είναι κάτι

όλες οι νύχτες κι όλες οι στιγμές

έτοιμες

γυάλινα βάζα κι άνθρωποι

που πάνε πίσω πίσω μακριά

παίρνουν φόρα από μακριά

βουτάν με το κεφάλι

τσακίζουν την απόσταση

τα τζάμια

σκληρό ναρκωτικό η μοναξιά

πηδάν απ’ τα παράθυρα απ΄ τον 5ο

ανοίγουνε πανιά

και παν και καρφώνονται

στα καλώδια ψηλά

κι ατελείωτες παιδικές καραμελίτσες θεάτρου βρέχει από ψηλά

κι από κάτω περνάνε τα τρόλευ

κι από κάτω ο κόσμος

τα γλυκά

το Γκρήν Πάρκ

τα σινεμά

ο δρόμος

οι στενοί συγγενείς

στενό μαρκάρισμα η ζωή από κάτω τους

σικέ το παιχνίδι

κι από πάνω πέφτει πέφτει η βροχή

και μόνο τα παιδία κι οι αλαφροΐσκιωτοι

τη βλέπουν

και σκύβουν και γεμίζουν τις τσέπες τους καραμελένια βροχή

και είναι η πρώτη κίνηση

αδερφική

στενή

που θα τους σηκώσει

που θα τους ανεβάσει

καρφωτούς στα καλώδια

κι από κάτω

τα τρόλευ

η στάση

μια σταλιά παιδία

η προδομένη επανάσταση

και μακρινοί συγγενείς τα ίδια δηλαδή και τα ίδια…

Some Like it Hot στο Green Park: Οι Έλληνες Τζακ Λέμον και Τόνι Λι Κέρτις «Original Warrens» (από την ταινία του 1957 «Δελησταύρου και υιός»

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Σκοπετέας