Μια γρήγορη ματιά στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, διαψεύδει όλες τις προσδοκίες μας: Ζούμε σε μια χώρα που φροντίζει τους πολίτες της, καλύπτει τις ανάγκες της, υποστηρίζει τα δικαιώματα και τις επιλογές της; Σε μια χώρα ανεξάρτητη και συγκροτημένη; Σε μια ενήλικη χώρα;
Μάλλον όχι. Φαίνεται ότι ζούμε σε μια χώρα που περνάει τη θυμωμένη εφηβεία της. Γεμάτοι αναπάντητα ερωτήματα για ένα παρελθόν που όσο προσπαθούμε να φωτίσουμε, τόσο μπερδεύεται. Γεμάτοι ανασφάλεια για ένα παρόν που δε μπορούμε να ελέγξουμε, πολίτες-μαριονέτες που καταβάλλουν φόρους και ψήφους. Γεμάτοι φόβο για ένα μέλλον- ποιο μέλλον τελικά;
Είμαστε πολίτες μιας έφηβης, ανώριμης χώρας- πολίτες που στέκονται έκπληκτοι μπροστά σε όσα καταρρέουν, για να φωνάξουν, να ξεσπάσουν και να γυρίσουν την πλάτη τους μετά από λίγο σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους. Πολίτες που απεργούν, διαδηλώνουν, κλείνουν δρόμους, καίνε αυτοκίνητα, φωνάζουν στα δελτία ειδήσεων, τσακώνονται στα talk shows και μετά γυρνάνε σπίτι τους ήσυχα-ήσυχα. Η συνείδησή μας διαρκεί όσο η κραυγή μας.
Πώς θα μπορούσαμε λοιπόν να έχουμε την απαίτηση να ζούμε σε μια ενήλικη χώρα, όταν εμείς οι ίδιοι φερόμαστε σαν οργισμένοι έφηβοι που κάνουν τσαμπουκάδες στην αυλή του σχολείου, σφυρίζουν αδιάφορα όμως μπροστά στο διευθυντή; Η ελληνική πραγματικότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται είναι δικό μας δημιούργημα- και αν δεν το επιλέξαμε, τότε επιτρέψαμε να συμβεί.
Επιλέξαμε και επιτρέψαμε την αδιαφορία, τη διαφθορά, την αναλγησία, τη χειραγώγηση, την ατιμωρησία. Δε μας φταίνε λοιπόν μόνο παράγοντες ξένοι και άγνωστοι. Ευθύνη για τη ζωή αυτής της χώρας και τη ζωή μας έχουμε εμείς. Και ανάληψη ευθύνης δε σημαίνει τιμωρία, όπως ο μαθητής που πιάνεται με σκονάκι στις εξετάσεις. Σημαίνει πρώτα από όλα δυνατότητα αλλαγής- πόσοι από εμάς άραγε αντέχουν να αποχαιρετήσουν το θυμωμένο έφηβο και να ζήσουν σαν ώριμοι, υπεύθυνοι ενήλικες, να ζήσουν καλά;
3°
