Προς μία ηθική και πολιτική αυτοχειρία

Τα σημάδια δεν ήταν καλά από την ώρα που δολοφονήθηκε ο Χαμίντ, ο δεκαπεντάχρονος Αφγανός, από την έκρηξη της βόμβας στα Πατήσια. Και τότε υπήρξε μια παράξενη αμηχανία. Μια μουγκαμάρα. Και ακόμα χειρότερα, η γνωστή επωδός για τις προβοκάτσιες από τους φασίστες.

Και το κακό μεγάλωσε, και ήρθε η δολοφονία τριών αθώων στη Marfin.

Ναι, η Τράπεζα κακώς λειτουργούσε, κακώς η εργοδοσία δεν είχε διώξει τους υπαλλήλους, κακώς δεν είχε σύστημα πυρόσβεσης, κακώς δεν είχε ρολά ασφαλείας, κακώς δεν είχε πυροσβεστήρες, κακώς δεν είχε έξοδο κινδύνου. Κακώς η δικαιοσύνη ξεροβήχει, και δεν έχουν ακόμα απαγγελθεί κατηγορίες κατά της διοίκησης της Τράπεζας για τις βαριές ευθύνες που φέρει.

Αλλά ...

Αλλά η αλήθεια παραμένει ότι τρεις αθώοι συμπολίτες μας, μισθωτοί που εξαναγκάστηκαν ή και διάλεξαν να μείνουν εγκλωβισμένοι μέσα στο κτίριο της Σταδίου 23, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ.

Και η δολοφονία δεν είναι μια προβοκάτσια του φασιστικού παρακράτους, αλλά μια πράξη κάποιων που καλύπτονται σε αυτό που ονομάζεται ευρύτερος αριστερός αυτόνομος χώρος.

Και εδώ έρχεται το παράδοξο. Ένας χώρος που έχει με κόστος υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα, τα δικαιώματα των εργαζομένων, των μεταναστών, των μειονοτήτων, δε μπορεί να βρει να πει μια καθαρή, ξεκάθαρη κουβέντα, για αυτούς τους δολοφόνους. Δε μπορεί ή δε θέλει να τους αποτάξει .

Και έτσι τους χρεώνεται. Και ταυτόχρονα χρεώνει και όλους εκείνους που διεκδικούν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν στους δρόμους. Και νομιμοποιεί τους αυτόκλητους σωτήρες, τους Κορκονέους, και τους Κούγιες στα μάτια της κοινωνίας.

Περάστε από τη τόπο του θανάτου. Περάστε από τη Σταδίου 23. Η θλίψη είναι μεγάλη. Και η οργή μεγαλύτερη. Και πραγματικά φοβάμαι για αυτό που θα ξεσπάσει, όταν από τη μια έχει καθιερωθεί η ανεξέλεκτη βία σαν τάχα επαναστατική πρακτική, και από την άλλη αυτοί που έχουν το δικαίωμα της νόμιμης βίας νοιώθουν σήμερα δικαιωμένοι, και νομιμοποιημένοι να την ασκήσουν χωρίς κανένα έλεγχο και ενδιασμό.

Τα μισόλογα και οι σιγανές φωνές, οι δικαιολογίες, οι εξηγήσεις, οι συμψηφισμοί, οι ιστορίες με τις προβοκάτσιες και τις συνωμοσίες , δεν είναι μια στάση προοδευτική, είναι μια στάση ανήθικη. Ο χώρος αυτός της αριστεράς χάνει την ηθική του ανωτερότητα και αφήνει μια ομάδα αδίστακτων, αδιάφορων, απολίτικων χούλιγκαν να τον οδηγεί στη πολιτική αυτοχειρία.

Έχει αργήσει, αλλά δεν είναι ακόμα αργά. Αρκεί να μιλήσει τώρα. Σήμερα.