Δεν απεργείς; Θάνατος!

Το επαναλαμβάνω: εκτελέστηκαν επειδή δεν απεργούσαν. Τώρα διαβάστε παρακάτω, αν θέλετε. Άκουσα τις δηλώσεις του Παφίλη (ΚΚΕ) και του Τσίπρα (ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ) στη Βουλή. Αστείες. 

Τόσον καιρό το ΚΚΕ ασκούσε σωματική βία εναντίον όσων τολμούσαν να μην απεργούν. Για το κόμμα αυτό -που η διάλυση της ελληνικής οικονομίας είναι αυτοσκοπός προκειμένου να ξεσπάσει η Οκτωβριανή του επανάσταση- η απεργία δεν είναι δικαίωμα. Δεν είναι προσωπική απόφαση. Δεν είναι δυνατότητα. Είναι υποχρέωση. Και έτσι το ΚΚΕ / ΠΑΜΕ / σωματεία τους εμποδίζουν με σωματική βία όσους επιλέγουν να εργαστούν. Δεν τους πληρώνουν όμως τα μεροκάματα που κόβει ο εργοδότης (τα είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου αυτά, για το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, είχα αναφερθεί και σε συγκεκριμένους χώρους εργασίας). «Συνεπώς, απεργείτε υποχρεωτικά. Αν πάτε να δουλέψετε, θα σας δείρουμε. Και το παράλληλο κράτος του ΚΚΕ αναλαμβάνει τα υπόλοιπα: αργόσχολοι, υπάλληλοι του κόμματος, ανεπάγγελτοι, κομματικά στελέχη, ήδη απεργοί και κάποιοι ιδεολόγοι, που θεωρούν ότι ξέρουν το καλό του κάθε εργαζόμενου καλύτερα από τον ίδιο. Το ΚΚΕ έστρωνε το δρόμο. Τώρα που κάποιοι (αναρχοαυτόνομοι; αναρχικοί; αριστεριστές; παρακρατικοί;)  περπάτησαν ένα βήμα ακόμα στον ίδιο δρόμο, τι βρήκε να πει ο Παφίλης; Λέξη για τους νεκρούς. Λέξη για τη μολότοφ. Λέξη για την ασφυξία στο χώρο εργασίας. Λέξη για τους πρότερους δικούς του τραμπουκισμούς. Μίλησε για προβοκάτσια εναντίον του ΚΚΕ. Κατάγγειλε και τα νέα οικονομικά μέτρα. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα της ειδικής -προ ημερήσιας διάταξης- συζήτησης. Το θέμα ήταν οι νεκροί. 

Ο Τσίπρας πράγματι μίλησε για τους νεκρούς- εξέφρασε τη λύπη του. Όμως, λέξη για μολότοφ. Λέξη για το ποιοι τη ρίξανε. Ή μάλλον, η γνωστή καραμέλα: προβοκάτορες. Κατά τα άλλα, φρόντισε να καταδικάσει τη βία. «Τι κακή που είναι αυτή η βία. Και πόσο δεν έχει καμιά σχέση μ΄ αυτήν ο ΣΥΝ /  ΣΥΡΙΖΑ. Και τι άσχημα κάνατε τότε που μας βρίζατε, το Δεκέμβρη. Ενώ εμείς είμαστε καλά παιδιά» κλπ κλπ. Και κατά τα άλλα, έβρισε το ΛΑΟΣ (γενικώς και αορίστως, όμως) και υπερασπίστηκε το ΚΚΕ από τους προβοκάτορες. Δηλαδή, και κατά τον Τσίπρα και κατά τον Παφίλη, το ΚΚΕ ήταν ο στόχος. Γι΄ αυτό σκοτώθηκαν τρεις άνθρωποι- και πολύ περισσότεροι βρίσκονται, μισοπνιγμένοι από τους καπνούς, στο νοσοκομείο.   

Είναι αλήθεια πως ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Ροντούλης τόλμησαν να πουν τα πράγματα 100% με τ΄ όνομά τους. Τουλάχιστον όμως αυτοί δεν ισχυρίστηκαν ότι τα κόμματά τους ήταν ο στόχος των επεισοδίων και των γεγονότων. Τουλάχιστον ο πρωθυπουργός μίλησε για «δολοφονίες» (από ποιους και γιατί, βεβαίως, άγνωστο).  Ενώ η λεγόμενη Αριστερά, έχοντας λερωμένη τη φωλιά της, προσπάθησε να αποκρύψει το τι έγινε, να γενικολογήσει, να στρέψει αλλού τη συζήτηση. Ακόμα κι ο τριπλός  φόνος ήταν έργο προβοκατόρων, πού πάτησαν αυτοί οι κακοί προβοκάτορες που το κάνανε;  Συμφωνώ ότι οι δολοφόνοι δεν ήταν μέλη του ΚΚΕ, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ. Το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να ρίχνουν μολότοφ συνεχώς (μόνο που τα μολότοφ ενίοτε σκοτώνουν).  Όμως, σε ποια παράδοση πάτησαν οι δολοφόνοι; Ποιοι είχανε καλύψει την υπέρμετρη βία του Δεκέμβρη (έστω κι αν, στο  κάτω κάτω, είχε την αρχική αφορμή στην ανεγκέφαλη πράξη του Κορκονέα); Ποιοι δέρνουνε, σήμερα, οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί τους στα σωματεία; Ποιοι απαγορεύουν την εργασία σε μέρα απεργίας; Ποιοι καλλιεργούνε τη βία όπου τους παίρνει (αεροδρόμιο Κέρκυρας, Ακρόπολη, ζώνη Περάματος;) Οι ίδιοι αυτοί κάνανε σήμερα την πάπια για τους τρεις νεκρούς μη απεργούς. Δεν ξέρουνε τίποτα.  «Προβοκάτσια», λένε. Φταίνε τα οικονομικά μέτρα, λένε. Η κυβέρνηση. Το ΔΝΤ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση. Λοιπόν, να τα πείτε στις οικογένειες των τριών τραπεζοϋπαλλήλων αυτά. Των τριών νεκρών μη απεργών.

Γιατί οι νεκροί αυτοί έτσι καταγράφονται: ως μη απεργοί. Δεν ήταν διαδηλωτές. Δεν είχαν πολιτική ταυτότητα. Δεν τους σκότωσε η αστυνομία. Δεν τους σκότωσε «το κράτος της Δεξιάς», του ΠΑΣΟΚ ή όποιο άλλο. Τους σκότωσε βία αριστερής προέλευσης  (όπως, κατά πάσα πιθανότητα,  το Αφγανάκι την άλλη φορά στα Πατήσια, θυμόσαστε;) Τους σκότωσε η απόφασή τους να δουλέψουν. Τόλμησαν, μάλιστα, να δουλέψουν στη «Μαρφίν», του μεγαλοκαπιταλιστή Βγενόπουλου. Θέλετε να πήγαν στο γραφείο επειδή φοβόντουσαν για τη θέση τους, ενώ μέσα τους επιθυμούσαν  ν΄ απεργήσουν; Να το δεχτώ. Αλλά η ουσία είναι ότι πήγαν. Εκεί κατέληξε η προσωπική τους απόφαση. Αυτοί ξέρανε καλύτερα τι θέλανε, τι τους συνέφερε στην προσωπική τους ζωή, όχι οι εργατοπατέρες και οι θιασώτες της υποχρεωτικής απεργίας.  Όμως στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Ελλάδας, «το συμφέρον των πολλών» και οι όποιοι διερμηνευτές του είναι, πάντα, πάνω από τα άτομα. Συνεπώς η απεργία είναι υποχρέωση. Κι αφού αυτοί οι υπάλληλοι πήγαν στη δουλειά, έπρεπε να τιμωρηθούν. Και για κάποιους δεν αρκεί μόνο η τιμωρία με προπηλακισμούς, ύβρεις, διαγραφές από τα σωματεία,  χλεύη και ξυλοδαρμό. Αυτά είναι ψιλά πράματα, τα κάνουν έτσι κι αλλιώς οι κνίτες- και από κοντά οι συριζαίοι. 

Κάποιοι όμως πρέπει να τιμωρούνται κι αλλιώς. Παραδειγματικά. Γιατί στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Ελλάδας η προσωπική βούληση δε μετράει. Αφού η απεργία είναι επιβαλλόμενη υποχρέωση, η η ποινή για τη μη συμμόρφωση μπορεί να φτάσει μέχρι το θάνατο. Το Μάη του ΄36 σκοτώνανε τους απεργούς. Στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Ελλάδας σκοτώνουνε τους μη απεργούς. Για να δούμε τώρα, στην επόμενη απεργία ποιος θα τολμήσει να ξαναδουλέψει; 

5 του Μάη του 2010, ώρα 9.20 μ.μ.

Υ.Γ. Τώρα που εγώ γράφω και σεις με διαβάζετε, οι ιατροδικαστές έχουν πιάσει δουλειά πάνω στα πτώματα τριών νέων ανθρώπων, ενώ ισάριθμες οικογένειες μένουν ενεές. Μήπως, αν το σκεφτούμε λίγο περισσότερο, πρέπει ν΄ αρχίσουμε ν΄ ακούμε μ΄ άλλο αφτί τις (δικαιολογητικές) αρλούμπες του κάθε Τσίπρα και του κάθε Παφίλη;