Στο Χαλάνδρι δεν βαριέσαι ποτέ

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους όσοι ζουν εκεί ή όσοι το επιλέγουν για ψώνια και διασκέδαση μιλούν για το Χαλάνδρι με τόση λατρεία. Η A.V. μίλησε με Χαλανδριώτες και κατέγραψε τα στέκια που το μετατρέπουν σε κέντρο των βορείων προαστίων.

Εδώ δεν βαριέσαι ποτέ

Του Γιώργου Φακίνου*

«Στο Χαλάνδρι τα τελευταία δυόμισι τρία χρόνια είδαμε μία απίστευτη αύξηση καινούργιων μπαρ σε εβδομαδιαία βάση (δεν υπερβάλλω καθόλου), προφανώς επειδή κάποιοι πίστευαν και πιστεύουν πως το να ανοίξεις ένα μπαρ είναι η απόλυτη κίνηση ματ ενάντια στην κρίση. Από την άλλη είναι σίγουρα καλύτερο να έχεις πολλές επιλογές, αλλά at the end of the day πιστεύω πως χάθηκε λίγο η πραγματική alternative πλευρά του Χαλανδρίου και βιώνουμε μια περιοχή που θέλει να είναι και mainstream και hipster την ίδια στιγμή και δεν έχει αποφασίσει τι είναι τελικά. Παρ’ όλα αυτά, all time classic στάση για ποτό για μένα δεν θα σταματήσει να είναι το Blue (μετράει ήδη 22 χρόνια ζωής) και ας μου λείπουν οι μουσικάρες του Χρήστου Αγγελόπουλου που αποχώρησε πέρυσι. Σε πραγματικά drunk καταστάσεις έχει τύχει να ανέβω στα decks του Blue –με ό,τι cd υπήρχαν εκεί– και να παίξω για ώρες, και ο κόσμος να νομίζει πως ήταν κανονισμένο…

Απολαμβάνω όμως επίσης να πίνω το ποτό μου ή φοβερά cocktails στον Σπόρο, στο Κομμωτήριο (μπαρ), στο Boarding Pass, στο Spiti (bar) και στο Ctalin (τραγικό όνομα για μπαρ, καθαρά ποτά όμως και τίμιες μερίδες. Επίσης, καλό θα ήταν η μουσική να ήταν λίγο πιο δυνατά, γιατί μου χαϊδεύει απλά τα αυτάκια και δεν μ’ ενδιαφέρει να ακούω τις συζητήσεις των διπλανών). Μου λείπει επίσης το Speakeasy, που μετακόμισε κάπου στο Σύνταγμα (το κάπου στην κυριολεξία). Και αν πίστευες ότι το Χαλάνδρι δεν είχε την pub της έτσι ώστε να νομίζεις πως ανοίγει η πόρτα και είσαι Λονδίνο, τότε πρέπει να επισκεφθείς οπωσδήποτε τη Local Pub: Καλό θα ήταν να μην πετύχεις κανέναν αγώνα στην τηλεόραση όταν πας, αλλά η ποικιλία που έχουν από μπίρες δεν παίζεται, πολλές από αυτές μπορείς να τις βρεις μόνο εκεί. Μειονέκτημα τα λίγα τραπέζια στον εσωτερικό χώρο. Είπα Λονδίνο και έκανα το συνειρμό με το ινδικό φαγητό.

Στο Χαλάνδρι, λοιπόν, υπάρχει το Pink Elephant που φτιάχνει από τα πολύ καλά ινδικά στην Αθήνα γενικά. Να φανταστείς μου φτιάχνει το Chicken Vindaloo σχεδόν όσο καυτερό το θέλω, χωρίς ταυτόχρονα να χάνεται η υπόλοιπη γεύση. Πολύ λίγα τραπέζια μέσα, κάνει και delivery όμως. Όνομα και πράγμα το σουβλατζίδικο ο Καυτερός, που υπάρχει από το 1979 και σερβίρει ποιοτικό σουβλάκι, αλλά εμείς πάντα πηγαίναμε για την καυτερή του σάλτσα, που τόσα χρόνια μετά παραμένει επτασφράγιστο μυστικό… Εκεί γύρω στα τέλη των 80s, αρχές 90s, καθώς πηγαίναμε στον Καυτερό, πετυχαίναμε στο δρόμο και διάφορους τρόφιμους της γειτονικής ψυχιατρικής κλινικής «Σαμέλλας», που έκαναν τη βόλτα τους και μας ρωτούσαν κάθε φορά τι ώρα είναι. Πολύ καλό σουβλάκι και γύρο θα φας επίσης και στη Γωνιά Της Αλέκας, που τα τελευταία χρόνια έκανε άνοιγμα και στην ελληνική κουζίνα, στα μαγειρευτά κ.λπ. με πολύ καλά αποτελέσματα.

Αν είσαι της σοκολάτας, τότε τα Le Petit Fleur και La Chocolaterie θα σε συναρπάσουν. Όπως βέβαια και το Max Perry, που κάθε φορά που περνάω απ’ έξω η μυρωδιά που έρχεται είναι οργασμικά όμορφη. Α, μια και πιάσαμε τις αλυσίδες, άνοιξε και Public πέρυσι, αλλά ενώ θέλω να το supportάρω και να αγοράσω κανένα cd ή βιβλίο, δεν βρίσκω αυτά που θέλω και μετά πάω σπίτι και πληκτρολογώ play.com. Cocktails και λουκουμάδες; Στα προσφέρει και τα δύο η σχετικά καινούρια άφιξη Melouk Café, ενώ σε απόσταση αναπνοής η Βελανιδιά στέκεται όρθια από το 1970, φτιάχνει τυρόπιτες/σπανακόπιτες και ακόμα πιο brutal αν γουστάρεις, με βασικό χαρακτηριστικό την ποιότητα – ό,τι παράγεται πρέπει να καταναλωθεί μέσα σε 4 ώρες και είναι ανοιχτό 24 ώρες το 24ωρο.

Ένα είναι το σίγουρο: Με όλα όσα συμβαίνουν (και δεν εννοώ μόνο τα μαγαζιά που ανοίγουν, αλλά και γεγονότα) όλα αυτά τα χρόνια, στο Χαλάνδρι δεν βαριέσαι ποτέ.»

Μια μικρογραφία του κέντρου

Της Βίκυς Παπαδοπούλου*

«Ζω στο Χαλάνδρι από τη μέρα που γεννήθηκα. Το πατρικό μου είναι στο συνοικισμό, τώρα έχω μετακομίσει προς το κέντρο, κοντά στην πλατεία Δούρου.

Την αγαπώ τη γειτονιά μου. Το σπίτι μου είναι πάνω στο ρέμα και από το παράθυρό μου βλέπω όλο πράσινο, έναν πίνακα ζωγραφικής που αλλάζει με τις εποχές του χρόνου. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι πολύ εξυπηρετικά, εγώ χρησιμοποιώ τρόλεϊ και μετρό καθημερινά, το εμπορικό κέντρο είναι πολύ καλό, υπάρχουν καφέ, μπαρ, εστιατόρια. Το Χαλάνδρι είναι μια μικρογραφία του κέντρου, αν δεν έχεις δουλειά δεν χρειάζεται να φύγεις από αυτό, αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα είναι πως έχει πολύ πράσινο. Ας πούμε, αν έρθει ένας φίλος είναι σίγουρο πως θα περπατήσουμε στο ρέμα. Εκεί βγάζω το σκύλο μου βόλτα και πολλές φορές παίρνω μαζί μια κουβέρτα και έναν καφέ και τρώω το πρωινό μου.

Αν μπορούσα πάντως να αλλάξω κάτι, αυτό θα ήταν κάποιους συγκεκριμένους δρόμους που είναι γεμάτοι μπαλώματα – με το ποδήλατο κινδυνεύεις να σκοτωθείς. Επίσης, ίσως να χρειάζεται ένα ακόμα δημόσιο πάρκινγκ γιατί το παρκάρισμα και η κίνηση είναι ένα πρόβλημα, ιδιαίτερα στο κέντρο».

*Η Β.Π. παίζει στην παράσταση «Η Αφροδίτη με τη γούνα» στο θέατρο Θησείον

Μια αυτόνομη περιοχή

Του Γιώργου Μουχταρίδη*

«Έζησα στο Χαλάνδρι μια ολόκληρη δεκαετία, από το 1992 έως και το 2002, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις, και συνεχίζω να το επισκέπτομαι σχεδόν κάθε Σάββατο – έχω πολλούς καλούς φίλους. Η εικόνα από την εποχή που ζούσα εκεί ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Είχε άρωμα παλιάς γειτονιάς – έβλεπες τον ίδιο κόσμο στο δρόμο κάθε μέρα, στην αγορά υπήρχε το ψαράδικο και το κρεοπωλείο, και στον αέρα μια ροκ αίσθηση. Η σημερινή του εικόνα μπορεί να είναι διαφορετική, παραμένει όμως πολύ ιδιαίτερη γειτονιά.

Το Χαλάνδρι είναι μια περιοχή που λες και με ένα μαγικό τρόπο τα πράγματα “ανθίζουν” με πιο πρωτότυπο τρόπο σε σχέση με άλλες περιοχές των βορείων προαστίων. Έχει πολύ ωραία αγορά, ωραία καφέ και μπαρ, μεζεδοπωλεία, σχεδόν όλα τα καταστήματά του έχουν χαρακτήρα. Όπως ο Ευρυπίδης, το βιβλιοπωλείο που σαν κι αυτό υπάρχουν ελάχιστα σε όλη την Αθήνα. Το Χαλάνδρι είναι μια αυτόνομη περιοχή στην οποία, αν το έφερναν έτσι τα πράγματα, πολύ ευχαρίστως θα μπορούσα να ξαναγίνω μόνιμος κάτοικός του».

*Ο Γ.Μ. είναι διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού Pepper 96,6

Σαν ζεστό σπιτικό

Του Χάρη Ρώμα*

«Ζω στο Χαλάνδρι περίπου 20 χρόνια. Από τότε που ήρθα να ζήσω εδώ υπάρχουν κάποια πράγματα τα οποία είναι σταθερά στη περιοχή και αυτά είναι που μου αρέσουν περισσότερο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έπρεπε να γίνουν αλλαγές. Ζούσα στο Κολωνάκι και όταν κληρονόμησα το σπίτι αισθανόμουν πως θα έρθω στην εξορία. Η ζωή μου, όμως, άλλαξε προς το καλύτερο. Βρίσκεσαι σε ένα χώρο όπου έχεις την αίσθηση της γειτονιάς με ανθρώπους πολιτισμένους και εγκάρδιους. Είναι ένα προάστιο αναβαθμισμένο και καλαίσθητο, με αρκετές μονοκατοικίες και πολύ πράσινο. Ως περιοχή έχει αγορά και προσωπικότητα. Το θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου είναι το σήμα κατατεθέν πολιτισμού για τη γειτονιά μας.

Επιμέρους πράγματα μπορεί να μη μου αρέσουν και να θέλω να αλλάξουν. Μένω στην αρχή Χαλανδρίου και θα ήθελα να είχε γίνει η γέφυρα της Κηφισίας – δεν έγινε ποτέ γιατί έχουν φαγωθεί τα λεφτά. Το σημείο αυτό της Κηφισίας λειτουργεί με τροχονόμο και περιμένεις 4 φανάρια. Αυτά όμως δεν έχουν να κάνουν τόσο με το Χαλάνδρι όσο με τη γενικότερη ασυδοσία που αντιμετωπίζει η χώρα. Επίσης κάποιο διάστημα ολιγωρούσε ο δήμος στον τομέα της καθαριότητας, αλλά αυτό βλέπω τώρα πως έχει λυθεί.

Το Χαλάνδρι είναι ένα ζεστό σπιτικό. Με μια αυλή που μπορεί να μπει ο καθένας και να τον κεράσουν κάτι, έτσι θα το παρομοίαζα».

* O Χ.Ρ. έχει γράψει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αυτός που θα έσωζε τον κόσμο» (Αγγέλων Βήμα)

Φωτό: Ειρήνη Παπαβασιλείου