Το Άσυλο Ανιάτων σε κίνδυνο

Σοβαρή είναι η πιθανότητα να κλείσει το Άσυλο Ανιάτων, πνιγμένο στα χρέη του (για τα οποία το ίδιο, μικρή ως καθόλου ευθύνη έχει), να μην πληρωθούν ποτέ οι εργαζόμενοί του (που ήδη μετρούν οκτώ μήνες απλήρωτοι) και να «χρεωθούν» οι χρόνια πάσχοντες τρόφιμοί του στο κράτος, με πολύ μεγαλύτερο κόστος απ’ ό,τι το σημερινό. Αυτά λέει η κ. Ιωάννα Ηλιάδη, πρόεδρος του ΔΣ του Ιδρύματος, σε αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στην A.V.

Μπροστά από τη μάντρα του Άσυλου Ανιάτων έχω περάσει εκατοντάδες φορές στη ζωή μου. Πηγαίνοντας με τα πόδια Άνω Πατήσια - Κέντρο ή αντίθετα, ακολουθούσα σχεδόν πάντα το δρομολόγιο από την Αγίας Ζώνης, όπου βρίσκεται το Άσυλο. Έβλεπα πολλές φορές να λιάζονται έξω ανίατα ασθενείς σε καροτσάκια, ήξερα την ιστορία του αρχικού κτιρίου (μοναχικό εξοχικό σπίτι του Μάλκολμ, Βρετανού ναυάρχου της Μεσογείου, που χτίστηκε λίγο μετά το τέλος της Τουρκοκρατίας σε περιοχή που τότε λεγόταν Πατήσια – έκτοτε το τοπωνύμιο περιορίστηκε βορειότερα), αλλά δεν είχα μπει ποτέ μέσα. Αυτόν το Νοέμβρη βρέθηκα, πρώτη φορά ως City Lover και ως άνθρωπος, στο εσωτερικό του χώρου για μία συνέντευξη με την πρόεδρο του ιδρύματος. Η κ. Ηλιάδη με δέχτηκε στο κεντρικό κτίριο (το παλιό του Μάλκολμ, αλλά με νέο όροφο και πτέρυγες). Είναι μια νέα γυναίκα, που φανερά αγαπάει και πονάει αυτό που κάνει. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού είναι εθελόντρια.

Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζετε;

Το Άσυλο έχει δύο βασικούς πόρους: τα νοίκια από τα ακίνητα που προέρχονται όλα από κληροδοτήματα και τα νοσήλια που μας δίνει ο ΕΠΟΠΥΥ για τους ασφαλισμένους του που φιλοξενούνται εδώ. Και οι δύο αυτοί πόροι μας λιγοστεύουν συνέχεια. Το 2008 εισπράξαμε από νοίκια 5,6 εκ. ευρώ, αλλά το 2012 πέσαμε στα 2,3. Και τα χρήματα του ΕΟΠΥΥ, που έτσι κι αλλιώς είναι λίγα, αργούν πολύ ή φτάνουν μειωμένα. Επιπλέον, το κράτος φορολογεί την ακίνητη περιουσία μας σαν να είμαστε μεγαλοϊδιοκτήτες ακινήτων. Το 2007 δώσαμε για φόρο ακινήτων 343.000 ευρώ, ενώ για το 2012 μας ζητάνε 1,2 εκ. Δεν τα έχουμε, βέβαια.

Πώς πληρώνετε το προσωπικό σας;

Δεν το πληρώνουμε, εδώ και οκτώ μήνες είναι απλήρωτοι όλοι, από τους γιατρούς μέχρι τους φύλακες. Για τα νοσοκομειακά και άλλα αναλώσιμα μάς κάνουν οι προμηθευτές πίστωση. Άλλοτε βάζουμε από την τσέπη μας. Και σκεφτείτε ότι έχουμε χαμηλές ανάγκες μισθοδοσίας, γιατί διαθέτουμε, ευτυχώς, πολλούς εθελοντές.

Εκτός από μισθούς και αναλώσιμα, τι άλλες υποχρεώσεις έχετε;

Το ΙΚΑ και την εφορία. Εγώ προσωπικά κινδυνεύω να βρεθώ στη φυλακή, περνάμε πάλι δίκη λόγω ΙΚΑ αυτές τις μέρες.

Το Άσυλο υπάγεται στο Υπουργείο Υγείας; Όχι, είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Ιδρύθηκε πριν 120 χρόνια αποκλειστικά από ιδιωτική ανθρωπιστική πρωτοβουλία και έτσι έχει πορευτεί μέχρι σήμερα.

Τι ασθενείς έχετε; Πόσοι είναι; Έχουμε μόνο 210, ενώ παλιότερα είχαμε υπερδιπλάσιους. Πάλι οικονομική η αιτία. Οι ασθενείς μας έχουν ανίατες παθήσεις του νευρικού συστήματος (παραπληγία, τεραπληγία, διάφορες εγκεφαλοπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.λπ.). Δεν κινδυνεύουν να πεθάνουν, αλλά χρειάζονται βοήθεια για να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Τι κάνετε για το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζετε; Ο διεθνής ελεγκτικός οίκος Grant Thornton έλεγξε οικονομικά την περίοδο 1990-2012 και μας είπε ότι από δω και πέρα το Άσυλο είναι βιώσιμο, εφόσον μειώσουμε το ετήσιο κόστος νοσηλείας ανά ασθενή από 31.000 σε 25.000 ευρώ (για τη σύγκριση, αυτή τη στιγμή στο Δημόσιο αντιστοιχούν 146.000 ευρώ/ασθενή). Μπορούμε να το μειώσουμε κι άλλο, αλλά ζητάμε από το κράτος: Πρώτον, να ξοφλήσουμε την εφορία και το ΙΚΑ με ακίνητα ίσης αξίας προς τις οφειλές μας μέχρι και το 2014. Και δεύτερον, να μας δίνει ο ΕΟΠΥΥ τα νοσήλια των ασφαλισμένων. Έτσι, θα μπορέσουμε να πληρώσουμε τα χρωστούμενα στους εργαζόμενους και στους προμηθευτές, καταφέρνοντας παράλληλα να εξορθολογιστούμε κι άλλο, ώστε να μην αποκτήσουμε νέα χρέη.

Τι λέει το κράτος γι’ αυτά τα αιτήματα; Ακόμα δεν ξέρω. Το παλεύουμε. Έχουμε επαφές με τον πρωθυπουργό, υπουργούς, τον πρόεδρο του ΙΚΑ. Ελπίζουμε.

Αν δεν τα καταφέρετε; Υπάρχει σοβαρός φόβος να κλείσουμε. Τότε οι ασθενείς μας θα χάσουν αυτό το χώρο, που είναι το σπίτι τους, και θα πάνε σε κρατικά νοσοκομεία με το πολύ ψηλό κόστος νοσηλείας που προανέφερα.

Φωτογραφίζω την κ. Ηλιάδη και φεύγω. Με αναλαμβάνει η κ. Σοφία Π. (δεν θέλει να γράψω το ονομά της), εθελόντρια που έρχεται κάθε μέρα εδώ από το Χαλάνδρι και βοηθάει στα πάντα. Με γυρίζει στους θαλάμους των ασθενών, στο εντευκτήριο, στην αίθουσα όπου εκτίθενται τα χειροτεχνήματα, στους κήπους με τα παρτέρια, στο στέκι των νοσηλευτών, στο κτίριο των τεχνικών υπηρεσιών (όπου οι τεχνίτες έχουν απομείνει δύο, από οχτώ που ήταν). Παντού ράμπες, φυσικά, και παντού προσφορές από εταιρείες και ιδιώτες: μηχανήματα, πτέρυγες με ονόματα δωρητών, έπιπλα. Μιλάω με κόσμο που βρίσκεται εδώ 10, 20 ή και 50 χρόνια. Όλοι είναι καθαροί και αξιοπρεπέστατοι, μέσα στη μεγάλη ατυχία που τους χτύπησε στη ζωή τους, άλλοτε εκ γενετής κι άλλοτε αργότερα. Όλοι όμως είναι αναστατωμένοι, γιατί ξέρουν το πρόβλημα του ιδρύματός τους. Πού θα πάει όλος αυτός ο κόσμος, αν κλείσει το Άσυλο; Κι ο όμορφος, παλιός αθηναϊκός χώρος θα ρημάξει;