2003 Ιμάμ μπαϊλντί σε ποτήρι του μαρτίνι, από τον Χριστόφορο Πέσκια, στο 48 The Restaurant, το εστιατόριο για το οποίο όλοι μιλούν.
2004 Maki rolls, nigiri, sashimi, έκρηξη του sushi.
2005 Ηδυπαθείς φωτισμοί, ατμόσφαιρα καμπαρέ-τσίρκου-μπουρδέλου, στα πιάτα φουά γκρα με ρόδι και μάνγκο. Aραβολαγνεία, τούρκικα και γεύσεις θερμής Ισπανίας.
2006 Επιστροφή στις ελληνικές ρίζες, το «Αλάτσι», ανοίγοντας, το πάει ένα βήμα παραπέρα, στις τοπικές. Γαμοπίλαφο, χοχλιοί, μπουρέκ του Δασκαλογιώργη, κάθε γειτονιά με το δικό της κρητικό.
2007 Κουζίνα φουλ μεσογειακή, γαρίδες Jumbo με μπεαρνέζ κάπαρης, βραδιές dolce vita, στην κονσόλα γνωστά ονόματα. Το κρέας σε μεγάλες δόξες, meat-κάτι... παντού. Ο Αλέξης Καρδάσης μεταφέρει το Αθήρι του στον Κεραμεικό, η νέα ελληνική κουζίνα στα πάνω της.
2008 Στο Baraonda μαύρο ριζότο με μελάνι σουπιάς και φύλλα χρυσού, στο «come back» Dionysos Zonar’s μαριναρισμένο λαβράκι και λάδι λεβάντας, καπνιστό χταπόδι και λάδι βασιλικού, γαρίδες σε κρούστα πορτοκαλιού. Σταρ σεφ και στα δύο (όμιλος Σταθοκωστόπουλου) ο Μιχάλης Ντουνέτας.
2009 Σχεδόν καθολική επικράτηση της ελληνικής κουζίνας. Δημιουργικά πιάτα της Νέας Σχολής των Ελλήνων Μαγείρων, ο Γώργος Βενιέρης φτιάχνει σούσι ριζόγαλο σε φύλλο nori στο Electra Palace. Μπακαλικατέσεν, τα ελληνικά προϊόντα αρχίζουν να συναγωνίζονται τα ξένα.
2010 Διεθνής κουζίνα, τάση bistronomic, η ελληνική με ξένα στοιχεία Ð ντάκος με χόρτα τσιγαριαστά και λάδι τρούφας. Απόψε θα βγω μέσα, συνταγές για όλους, Retsina’ s come back, τιμές ΔΝΤ, τάση μαγέρικα.
2011 Pizza bars, λαϊκές αγορές, bio, τα πρώτα σουβλατζίδικα, ακόμη σε «αμπιγιέ» χώρους. Success opening η τρατορία του Βεζενέ Ð κρέας με ειδικές κοπές.
2012 Sharing food και μοναστηριακά τραπέζια, μικρές μερίδες - μικρές τιμές, naan και tandoori σε ινδική ταβέρνα γειτονιάς, ελληνικές μπίρες, wine bars.
2013 All day μαγαζιά, gourmet street food η κυρίαρχη τάση. Burgers με γύρο, με φουα γκρα με γαύρο. Μεζεδοπωλεία, σουβλάκια με χιούμορ Ð Biribildu τσίρκο, κυριακάτικα πρωινά με αυγά benedict στο Nixon, scrambled στο It με live jazz.
Νενέλα Γεωργελέ
Tastevoice.gr
Δεκέμβριος 2012
Τρώμε την Αθήνα με το κουτάλι και στήνουμε κι ένα site αποκλειστικά φαγοποτικό, απολαυστικά νόστιμο. Η ενότητα Taste Voice παίρνει θέση μέσα στη μαμά www.athensvoice.gr και γυρίζει την πόλη, μυρίζει τις κατσαρόλες, ανακαλύπτει πρόσωπα, δοκιμάζει καινούργια πιάτα, μαθαίνει όλα τα νέα, φτιάχνει φαγητό στο σπίτι με συνταγές παλιές και συνταγές εύκολες για όλους, τεστάρει τα καινούργια στέκια, παρακολουθεί τις νέες τάσεις του πλανήτη. Μαζί, και το ask4food.gr, το μεγαλύτερο ελληνικό community site με πάνω από 15.000 κριτικές εστιατορίων (!) από τους ίδιους τους πελάτες.
Hungry in Athens
Τον Οκτώβριο του 2012 βγαίνει στον αέρα της Athens Voice Web T.V η εκπομπή Hungry in Athens. Απολαυστικά μαθήματα μαγειρικής με τον Ντίνο Φωτεινάκη στην αρχή και τον Giorgio Spanakis στη συνέχεια.
Μιλάμε με τον Ντίνο και μας λέει με ποιο τρόπο θα μας κάνει όλους ξεφτέρια στη μαγειρική.
«Τρέχω όλη την ημέρα και τρώω έξω. Τρελαίνομαι για το junk food και για ό,τι πιο “underground”. Τα καπηλειά και οι φτωχομεζέδες είναι αδυναμία μου. Στο σπίτι μαγειρεύω στις 3 το πρωί, κυρίως μακαρονάδες, αν ξυπνήσω από λιγούρα. Ναι, με πιάνουν πολύ συχνά λιγούρες (γέλια). Από μικρό ήμουνα “φαγανό”. Στο σπίτι με φωνάζανε…γιουβαρλάκι, και λόγω κιλών και γιατί τα ζήταγα κάθε μέρα από τη γιαγιά μου – τα έλεγα μάλιστα “γιουβαρλαλάκια”. Θα σας το φτιάξω μια μέρα και στο Hungry in Athens, να δείτε τι εύκολο που είναι…»
Οι βραβευμένοι, οι τηλεοπτικοί σταρ, οι σομελιέ, η dream team των νέων μαγείρων, όσοι βασιλεύουν στο χώρο της γεύσης. Για πρώτη και μοναδική φορά η Νενέλα Γεωργελέ τους αναφέρει όλους, σε ένα αφιέρωμα στους ανθρώπους της Ελληνικής Γαστρονομικής Σκηνής. Από τον Λευτέρη Λαζάρου, το πρώτο αστέρι Michelin της Ελλάδας, στον εθνικό ζαχαροπλάστη Στέλιο Παρλιάρο, το δάσκαλο Χριστόφορο Πέσκια, τον ηφαιστιώδη Σαντορινιό και αναμορφωτή της ελληνικής κουζίνας Χρύσανθο Καραμολέγκο, μέχρι τους συναδέλφους δημοσιογράφους γεύσης, τους επιχειρηματίες, τους νεαρούς, πρωτοεμφανιζόμενους τότε, και ταλαντούχους Νίκο Ρούσσο και Γεωργιάννα Χειλιαδάκη - Funky Gourmet που σήμερα έχουν αποκτήσει πια το δικό τους Michelin. (Μάιος 2009)
Να σου πω ένα παραμύθι;
«Είναι σούρουπο, ξεκινάς για μια τόσο δα μικρή απόδραση μέσα στο λεκανοπέδιο. Ανεβαίνεις Κηφισίας, στρίβεις Άγιο Στέφανο και καταλήγεις στο Φράγμα Μαραθώνα. Στο μεταξύ έχει αρχίσει να νυχτώνει, τα νερά της λίμνης φαίνονται μαβιά από το δειλινό, τα φωτάκια γύρω-γύρω ανάβουν, στη μέση της λίμνης διακρίνεις το νησάκι φωτισμένο (σαν ξαπλωμένος κροκόδειλος), διασχίζεις τη στενή λωρίδα αυτοκινητόδρομου, παρακολουθείς την breathtaking view, το υδραγωγείο, το παλιό πυροβολαρχείο… μόλις που έχεις αρχίσει να υποψιάζεσαι ότι το τοπίο σε μαγεύει. Ανεβαίνεις τα λίγα σκαλιά και φτάνεις στο Fragma για να απολαύσεις δείπνο μεσογειακής κουζίνας αξιώσεων…»
Η Ζιζή Σφυρή στ' αλήθεια γράφει ποίηση, αλλά ενδιαμέσως γυρίζει την Αθήνα και ανακαλύπτει τα καλύτερα φαγοποτικά στέκια της πόλης.
Αδυναμίες
«Προχτές, για μια ακόμη φορά έτρωγα ψάρι στον Θαλασσινό, όταν περνάει κάνας μήνας που έχω να τον επισκεφθώ, αρχίζω να παρουσιάζω συμπτώματα στέρησης. Ψαροταβέρνα αγαπημένη. Δική μου, που πηγαίνω από το Õ90, αλλά και πολλών άλλων ψαροφαγάδων Αθηναίων. Κατά καιρούς κολλάω με κάτι. Παλιότερα ήταν τα φοβερά σκορδοπιτάκια με τις γαριδούλες, μετά η σαρδελίτσα στα κάρβουνα με το κρεμμυδάκι, ακολούθησαν οι τρομερές μακαρονάδες με τα ψαρικά και τα όστρακα. Υπάρχουν πάντα και τα στάνταρ. Η αχινοσαλάτα. Αχτύπητη, μοναδική, φρέσκια όσο και όταν την τρώω στα Χανιά.
Εγγυημένη γεύση, παίρνω από πριν τηλέφωνο να μου κρατήσουν, μη και με προλάβουν άλλοι, γίνεται πάντα ανάρπαστη. Άλλο στάνταρ και προσωπική μου αδυναμία, η ταραμοσαλάτα. Την κατατάσσω στις καλύτερες τρεις του λεκανοπεδίου. »
(Taste Police, Οκτώβρης 2008)
Low Budget
«Χτένια με νιφάδες ηλιόλουστης ντομάτας, γαρνιρισμένα με φλούδες σιτεμένης παρμεζάνας, όλα μαζί ξαπλωμένα σε μαλακό κρεβατάκι από άγρια αλμυρίκια».
«Υπήρχε κάποτε ο ωραίος εκείνος ο καιρός, που όλοι μας δίναμε ένα σκασμό λεφτά στην έξοδό μας για φαγητό και κανείς μας δεν νοιαζόταν. Όταν κάποιοι από εμάς ανακάλυπταν κάποιο “διαμαντάκι”, εστιατόριο με καλή ποιότητα φαγητού και τιμές ανθρωπινές, πανηγυρίζαμε! Δίναμε συγχαρητήρια στο “κανονικό”, σ’ αυτό που στη συνέχεια μάθαμε να λέμε “value for money”, σ’ αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Από την απολαυστική εκείνη εποχή μάς έμειναν αξέχαστα τα ονόματα κάποιων πιάτων, καθώς και τα λεφτά που δώσαμε για να τα φάμε».
Νενέλα Γεωργελέ (Γενάρης 2009)
Αν η A.V. ήταν πιάτο...
Ζητήσαμε από τους καλύτερους Έλληνες σεφ* να φτιάξουν ένα πιάτο με έμπνευση την A.V.
Αγκινάρες γιαχνί με γαρίδες και ζελέ λεμονιού
«Αγκινάρα: Για τις αντιθέσεις της. Άγρια στην όψη και “ελεύθερη”, τριγυρίζει στην πόλη αδέσμευτη χωρίς προκαταλήψεις, μα με όμορφη, τρυφερή και ζεστή καρδιά όπως ακριβώς της αγκινάρας. Γαρίδα: “Έχει το μάτι της γαρίδα”. Για την παρατηρητικότητά της. Καταγράφει ό,τι συμβαίνει γύρω της και διαμορφώνει μια νέα πραγματικότητα. Ζελέ λεμονιού: Για την οξύτητα του. “Ξινούτσικη” όσο και εκεί που πρέπει, καυτηριάζει με “γλυκό” τρόπο τα προβλήματα της καθημερινότητας. Στο σύνολό του ένα νεωτεριστικό πιάτο για την πιο φρέσκια και καινοτόμα γραφή της Αθήνας».
Αλέξης Φουρούλης, ιδιοκτήτης-σεφ,Μάνη Μάνη
Βασιλικά χτένια capesante al forno
«Το πιάτο έχει όλα τα χαρακτηριστικά της Athens Voice. Δηλαδή: Fresh, από τα sashimi-grade χτένια. Καινοτόμο, τα χτένια μαγειρεύονται σε κενό αέρος. Παραδοσιακό, τελειώνει σε χειροποίητο ξυλόφουρνο με αρώματα ελιάς. Τολμηρό, συνδυάζει θαλασσινό και χοιρινά μάγουλα guancialle. Καυτερό, με πικάντικο τσίλι-σκόρδο. Προχώ, το πικάντικο τσίλι-σκόρδο έχει και τσίλι Kimchee από την Κορέα και η φρυγανιά της κρούστας είναι Japanese Panko Breadrumbs. Fun, επιβάλλεται να πιάσεις το κέλυφος στο χέρι και να το φας όπως τα πιτόγυρα και όχι με στημένο art de la table, όπως τρώνε οι γαλλοθρεμμένοι τα κοχύλια Σεν Ζακ! Αυθεντικό, η συνταγή και η εκτέλεση είναι η ίδια από τη γέννησή της στη Γαλλία εδώ και έναν αιώνα. Non Pretentious Glam, τελειώνουμε με 2 σταγόνες πραγματικού λαδιού λευκής τρούφας από την Alba».
Άρης Βεζενές, σεφ-ιδιοκτήτης, εστιατόριο Vezene
* Μαζί τους και ο Μιχάλης Ντουνέτας, ο Στέλιος Παρλιάρος,ο Ρενάτο Μεκόλι, ο Αλέξης Καρδάσης, οι Νίκος Ρούσσος και Γεωργιάννα Χειλιαδάκη, η Κωνσταντίνα Φάκλαρη, ο Γιώργος Βενιέρης.
Οι τολμηροί
Άνοιξαν μέσα στην κρίση και έκαναν θραύση!
Roux λένε οι Γάλλοι το μείγμα από βούτυρο και αλεύρι που δένει τα φαγητά. Αλλά ίσως να ήταν και η ίδια η Mama Roux, η βασίλισσα των Ινδιάνων, που έκανε τα μαγικά της κόλπα. Ή μπορεί να έπαιξαν ρόλο η θέση του, οι υπέροχες μουσικές και το ευέλικτο μενού που σε ταξιδεύει σ’ όλο τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο ρόλο έπαιξαν οι ιδιοκτήτες του, ο μουσικός John Higgins και η γυναίκα του Λενιώ Μυριβήλη, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου (και εγγονή του Στρατή Μυριβήλη). «Σχεδιάζαμε να το ανοίξουμε πολύ πριν την κρίση» μας λέει η Λενιώ. «Καθυστερήσαμε πολύ, αλλά δεν πειράζει, ο John συνηθίζει να λέει ότι όλα στη ζωή του πάντα στη λάθος στιγμή τα έκανε και πάντα τα κατάφερνε… Για να το ανοίξουμε μάς έδωσαν και οι φίλοι μας λεφτά, άλλος λίγα, άλλος περισσότερα, κι αυτό νομίζουμε, η αγάπη δηλαδή και η συμπαράσταση των φίλων, ήταν που έβαλε στο εγχείρημά μας καλή και θετική αύρα».
Μπουρνάζι chic
«Εκεί, γύρω στις αρχές της άνοιξης έπεσε σύρμα στο γραφείο. Στο Μπουρνάζι λέει γίνεται χαμός, είναι ένα κρεατάδικο που συρρέουν τα πλήθη, τζιπάρες και εφοπλιστές και οι μπράβοι τους απέξω, πολιτικοί, ηθοποιοί κι αστέρια του ποδοσφαίρου, όλη η κοσμική ελίτ εκεί το τρώει το σωστό κοψίδι. Κόσμος και ντουνιάς, φώτα, και κάθε δεύτερο σπίτι με μια ταβέρνα-καφετέρια- εστιατόριο στην πρόσοψη. Όταν το κέντρο μιας πόλης σκοτεινιάζει αναπτύσσονται περιφερειακά τα απόκεντρα, έχω να πω.»
12°
