Φθινόπωρο του 2008. Η Αθήνα ζει στην υστερία της μεγάλης συναυλίας της Madonna στο ΟΑΚΑ. Της χαρίζουμε εξώφυλλο και μεγάλο αφιέρωμα. Ανάμεσα στα άλλα, γνωστοί καλλιτέχνες φιλοτεχνούν πορτρέτα της σταρ. Μεταξύ αυτών και ο γνωστός καρακγιοζοπαίχτης Ευγένιος Σπαθάρης. Ο Γιώργος Παυριανός θυμάται...
[…] Ο Ευγένιος ξαναπαίρνει το μολυβάκι του και αρχίζει να σχεδιάζει: «Τι σουτιέν είναι αυτό, γαμώ το κέρατό μου! Σαν κορνέτο! Να της βάλω σορτσάκι; Και μπότες; Καλά, άσε μου τις φωτοτυπίες και θα κάτσω αύριο το πρωί να το φτιάξω. Έλα το απόγευμα να το πάρεις». Την επόμενη μέρα, ανεβαίνουμε στο δωματιάκι στην ταράτσα, εκεί που ζωγραφίζει. Μου δείχνει το έργο. «Καλά, τέλεια την έκανες. Ξέχασες μόνο να βάλεις την ελιά. Και από κάτω πρέπει να γράψουμε κάτι. Η Μαντόνα έχει πει ένα τραγούδι, “Papa don’t preach”, δηλαδή “Μπαμπά μη με κατηγορείς”». «Ε, δεν βάζουμε κι εμείς Μπαμπάκο, ντοντ πριτς;! Πριτς αυτή, πριτς κι εμείς. Χα, χα, χα!»
ΜΟΝΙΚΑ
To κορίτσι που άλλαξε τον τρόπο που οι Έλληνες ακούνε «ξένο» ήχο, η Μόνικα, ήταν από την πρώτη στιγμή της ανακάλυψής της, αγαπημένη της A.V. Τον Φεβρουάριο του 2008, μετά από ένα live της στον Ιανό, έλεγε στον Παναγιώτη Μένεγο...
-Πηγαίνω για cd βλέποντας τους φίλους μου, που δουλεύουν στο Metropolis ή στο Vinyl στη Διδότου. Για φαγητό μόλις τελειώνω το μάθημα ιταλικών κάθε Τρίτη και Πέμπτη στο «Φασόλι» και στο «Ριφιφί» στα Εξάρχεια ή στον «Φιλίππου» στο Κολωνάκι. Το αγαπημένο μου μπαρ είναι το «Τρα-Λα-Λα» στην Ασκληπιού. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω αγαπημένο café, μάλλον πίνω τους περισσότερους καφέδες διαβάζοντας στη Λέσχη στην Ιπποκράτους. Για να μη σου πω ότι πηγαίνω με τα αγόρια-φίλους μου και παίζω μπάλα…
Όλα αυτά τα χρόνια, ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις τη Eurovision ήταν ο Οδηγός, βήμα-βήμα, του Νένε. Παρακολουθούσαμε τα τραγούδια κρατώντας το τεύχος με τις δηλητηριώδεις περιγραφές ("Φήμες λένε ότι μαζί με την Πόποβα θα εμφανιστεί και διάσημη Βουλγάρα τραβεστί με λευκό μούσι. “Let's say goodbye and never back again, let me cry”. Κλάψε, τιποτένια"). Ο Νένες, εκτός από τρολ, μάλλον είναι και μέντιουμ. Το 2006 προέβλεψε/παρότρυνε όλους να ψηφίσουν το νούμερο ένα, τους Lordi... "Λοιπόν. Χωρίς πολλά λόγια. Αν θέλουμε να επιβιώσει ο διαγωνισμός της Eurovision ένας είναι ο τρόπος: ΦΕΤΟΣ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ LORDI". Σκιαχτικό.
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΣΑΣ Τα ονόματα που πέρασαν από τη σκηνή της Athens Voice όλα αυτά τα χρόνια
"... Η Γιορτή της Μουσικής είναι μια εγγύηση ότι μια φορά το χρόνο ο μισός πληθυσμός έχει πρόσβαση σε διαφορετικά είδη μουσικής στην πόλη του. Αυτός είναι ο κεντρικός στόχος. Έχει συνεισφέρει σε ένα life/music style που είναι δωρεάν και υποτίθεται δεν δούλευε. Αλλά δωρεάν δεν είναι απαραίτητα το τζαμπατζίδικο. Αυτή την εποχή γίνεται αναγκαίο το free press, η πληροφορία που μετακινείται. [...] Υπήρχαν κάποια παιδιά που πήραν κάμερες και κάνανε βόλτα σε όλους τους χώρους της γιορτής. Στο youtube είναι μια κοπέλα που έχει τραβήξει γύρω στα 16 λεπτά μοντάζ από Τεχνόπολη , Σύνταγμα, Μαβίλη, Ασωμάτων. Εκπληκτικό! [...] Ένας τύπος στην Κοτζιά, γύρω στα 100 κιλά, 1.70 περίπου, χόρευε ολόγυμνος. Είχε τα ρούχα του σε μια σακούλα και χόρευε". ΙΟΥΝΙΟΣ 2008
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΧΟΣ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΚΑΖΙ
Του ΜΑΚΗ ΜΗΛΑΤΟΥ
H μουσικη αυτης της πολης. Πόσες φορές δεν το ’χουμε ακούσει σε αυτή τη χώρα για οποιονδήποτε τομέα, ειδικά στις μέρες μας: «Άσε την γκρίνια και κάνε κάτι…». Αυτό ακριβώς! Σταματήσαμε απλώς να σχολιάζουμε και κάναμε κάτι.
Αντί απλώς να διαπιστώνουμε πως μια ολόκληρη γενιά νέων μουσικών ήταν αποκλεισμένη, πως κάτι συνέβαινε στην ελληνική μουσική πραγματικότητα το οποίο ήταν καλό και δεν είχε προηγούμενο, πως μια νέα φάση με ελληνικά συγκροτήματα ερχόταν με δύναμη, προτιμήσαμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό στην πράξη. Do It!
Αυτά που γράφαμε και διαπιστώναμε, τα «δείξαμε» εμπράκτως επί σκηνής και με τη «σκηνή της Athens Voice» στη Γιορτή της Μουσικής και με τον «Ήχο της Πόλης» στο πατάρι του Ιανού αλλά και στην Τεχνόπολη. Παίξαμε ένα θετικό ρόλο ώστε αυτό που αποτελεί τώρα το σάουντρακ της πόλης κι ακούγεται σε κάθε μπαρ και κλαμπ, να το κάνουμε να φυτρώσει. Όλα αυτά τα συγκροτήματα και οι μουσικοί που είναι τώρα η «εναλλακτική πραγματικότητα» έπαιξαν στις εκδηλώσεις και τις συναυλίες μας την κατάλληλη στιγμή: εν τη γενέσει τους. Όχι για να κάνουμε τους άσκοπους πονηρούς: «Ακούμε πριν από σας για σας», ούτε «Εμείς είμαστε προχωρημένοι», ούτε «Εμείς ξέρουμε σήμερα τι θα ακούγεται αύριο».
Απλώς η εφημερίδα της πόλης, που όταν κυκλοφόρησε έφερε μια νέα αύρα, έπαιξε εμπράκτως ένα ρόλο ώστε να δημιουργηθεί και το σάουντρακ αυτής της πόλης που ευαγγελιζόταν. Κι αυτό έγινε. Αν δείτε στις σελίδες αυτού του τεύχους ποιοι έχουν παίξει (και κυρίως πότε) στις σκηνές της Athens Voice, θα δικαιολογήσετε τον ενθουσιασμό μου. Που ήταν και δικός σας, γιατί ήμουν εκεί και τον είδα. Οι συναντήσεις στην Κλαυθμώνος και στο Σύνταγμα, τα βράδια στον Ιανό και την Τεχνόπολη είναι πια ένα βασικό κομμάτι στην ιστορία αυτής της πόλης της τελευταίας δεκαετίας, είναι γεγονότα στα βιογραφικά των συγκροτημάτων, είναι σημεία όπου γεννήθηκε κάτι νέο, ζωντανό και ιδιαίτερο που τώρα πια έχει βρει το δρόμο του. Δεν το είδαμε απλώς να συμβαίνει, δεν το καταγράψαμε με δημοσιογραφική διορατικότητα και ερευνητική δεινότητα. Δεν ήμασταν απλώς εκεί. Το κάναμε να συμβεί. Κάναμε κάτι. Κάναμε αυτό που πιστεύαμε πράξη.
Θα μπορούσα να γεμίσω ολόκληρο αυτό το τεύχος μόνος μου, με ιστορίες από το πόσο καλά πέρασα με την Athens Voice αυτά τα 10 χρόνια, από το δώρο που έκανε στη ζωή μου από το πρώτο τεύχος μέχρι αυτό που κρατάτε στα χέρια σας. Αν όμως έπρεπε να διαλέξω ένα είναι ακριβώς αυτό: Ότι μου έδωσε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να κάνω στην πράξη αυτά που έγραφα στο χαρτί. Ανεκτίμητο...
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009, δέκα και μισή το βράδυ, στον Ιανό.
Είχε πολύ κόσμο, είχε ωραίες μουσικές, τους Monsieur Minimal και τους Felizol - The Boy, είχε κέφι και ποτά. Οι μουσικές βραδιές που διοργανώνει η Athens Voice με τον Ιανό κάθε τελευταία Παρασκευή του μήνα στο πατάρι της οδού Σταδίου 24 έγιναν το καθιερωμένο ραντεβού που απογειώθηκε στο μεγάλο πάρτι στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι.
LOW BAP ATHENS
Μέσα σε αυτά τα χρόνια το ελληνικό rap γρήγορα ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς του με το εμπορικό κύκλωμα. Δημιουργήθηκαν τάσεις και ένα μοναδικό, ίσως, δείγμα: το low bap με σκληρό, σοβαρό και ειλικρινές προφίλ. Πολλοί μίλησαν για χάσματα, αλλά τώρα πια η δολοφονία του ράπερ Παύλου Φύσσα ένωσε και πάλι τη σκηνή ολόκληρη – αν όχι σαν ήχο, τουλάχιστον σαν γροθιά.
Ο Active Member, B.D. Foxmoor, τακτικός στις σελίδες της Athens Voice, σχεδίασε δύο φορές εξώφυλλο για εμάς και μας χάρισε κείμενά του. Το 2008 στην ερώτηση «Πώς ακριβώς θα περιέγραφες σήμερα έναν active member της κοινωνίας;» απάντησε: «Ένας λεβέντης μοναξιώτης με θολά μάτια και βλασφήμια για όλα».
ΝΥΧΤΑ ΕΞΙ ΣΚΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Ξαφνικά, το φθινόπωρο του 2009 ήρθε στην πόλη το Six D.O.G.S. και όλα άλλαξαν. Η οδός Αβραμιώτου πλημμύρισε hipsters και το bar/clubbing απόκτησε και μία «πολιτισμική» χροιά. Λίγο πριν ανοίξει το Six D.O.G.S., ο ιδρυτής του είχε μιλήσει στη Σάντρα-Οντέτ Κυπριωτάκη.
«Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος Δαγριτζίκος. Είναι 26 χρονών, ασχολείται κυρίως με την επιμέλεια εκθέσεων, αλλά ταυτόχρονα είναι εικαστικός και παίζει μουσική σε “gaga” πάρτι. Μέχρι τον Σεπτέμβριο ήταν στο Λονδίνο, όπου έκανε μεταπτυχιακά και “πάρταρε”, αλλά γύρισε γιατί ένα λαμπάκι ιδέας άναψε πάνω από το κεφάλι του: να ανοίξει έναν καινούργιο χώρο - μοντέλο στο κέντρο της Αθήνας για όλους όσοι “πιάνουν τα χέρια τους”, gallery space, bar/café. Μιλάει για ένα “play center” ενηλίκων που θα λειτουργεί από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και το κοινό θα έχει άμεση, ελεύθερη πρόσβαση. Όνομα και τοποθεσία δεν μας αποκαλύπτει. Μόνο ότι θα ανοίξει τέλη Σεπτεμβρίου».
Tα αγαπημένα αδέσποτα σκυλιά και γατιά είναι διψασμένα για αγάπη και αποδοχή, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της πόλης. Παρακαλώ, ταΐστε τα. - Nikko Patrelakis
9°
