Δέκα χρόνια βιβλίo

Βιβλία λογοτεχνικά, βιβλία γνώμης, βιβλία για την πόλη, μουσική σειρά, εικαστική σειρά, φωτογραφία, skate, fiction είναι η γκάμα των εκδόσεων της A.V. BOOKS. Tα κείμενα των συνεργατών της A.V. και των φίλων της γίνονται βιβλία. Μπείτε εδώ και δείτε τι κυκλοφορεί.

Το 2007 ο φωτογράφος και skater Damian Argi γράφει και κυκλοφορεί ένα φωτογραφικό άλμπουμ με τίτλο «Dedicated» στις εκδ ATHENS VOICE Books.

Μια ανθολογία με τα σημαντικότερα πρόσωπα, τα πιο εντυπωσιακά κόλπα και τα μεγαλύτερα γεγονότα που έχουν συμβεί στην ιστορία του ελληνικού skateboarding τη δεκαετία 1997-2007.

Vita moderna

Για λέγε σκηνικό, κουρέλι

Ένα αντίο στον Νίκο Νικολαΐδη 

Του Θάνου Κάππα

Το 2007 η πόλη αποχαιρετά τον πιο «ροκ ήρωα» της ιστορίας του ελληνικού σινεμά, τον Νίκο Νικολαΐδη. Λίγο καιρό αργότερα η γυναίκα του Μαρί Λουίζ Βαρθολομαίου διαλέγει την A.V. για να επανεκδόσει τα τρία cult μυθιστορήματά του στις εκδ. A.V.books.

O Nίκος Nικολαΐδης εικονογράφησε τα τοτέμ (ίσως και τα ταμπού) μιας ειδικής γενιάς που δεν παρηγορήθηκε από τον πολιτικό πυρετο της μεταπολίτευσης...

... (ή την ατομική εξασφάλιση), στήνοντας ένα κλειστό σύμπαν προσώπων διαρκώς αρπαγμένων από ένα πέραν, ένα αδιευκρίνιστο αλλού, που γέμιζε τις σιωπές τoυς με πεισιθάνατη, σνομπ γοητεία. Aν την έπαιρνες στα σοβαρά βούταγες από το μπαλκόνι, αν γλιστρούσες απλώς στην επιφάνειά της κρινόσουν κάλπης και ψεύτης. Στο ασταθές και κρίσιμο ενδιάμεσο στάθηκαν όσοι επιβιώνουν ακόμα από εκείνη τη μακρινή εποχή, κυρίως όσοι μπόρεσαν να δώσουν δημιουργική έκφραση σ’ αυτή την πολύτιμη αλλά επικίνδυνη προίκα.

Δεν είναι σίγουρο ότι η βολική κατηγορία του cult σκηνοθέτη διατηρεί ακόμα τους θετικούς της προσδιορισμούς – όποια ορολογία πέφτει μαζικά στο τραπέζι της αγοράς ακυρώνεται από την κατάχρηση. Πάντως η σκοτεινή, λυρική αύρα του φορμαλισμού του και η εμμονή σε έναν αποπνικτικό εγκλεισμό των ηρώων χωρίς διέξοδο, προώθησαν την ιδέα του μοναχικού αντι-σταρ, σε μια περίοδο που το εγχώριο σινεμά πόνταρε κυρίως στην αναζήτηση της εθνικής ιδιοπροσωπείας ή το λαϊκό ψυχόδραμα.

Tα πρόσωπα και οι ατάκες από τα «Kουρέλια» και τη «Γλυκιά συμμορία» έλαμψαν για χρόνια στο στερέωμα της ροκ κουλτούρας, καθώς η ματαίωση και η τρυφερότητα μασκαρεύτηκαν έναν ιδιότυπο κυνισμό προς ειδοποιημένους αναγνώστες. Δεν ενδιέφεραν η ατομική εμπλοκή των προσώπων στο πάθος (άκου, πτώμα, να μαθαίνεις) ή τα ξεχωριστά τους δράματα, αφού η διάψευση είχε ήδη συντελεστεί σε πρότερο χρόνο. Oι ήρωες μπορούσαν μόνο να σπάνε πλάκα, να χορεύουν ή να κάνουν έρωτα πριν τους καταπιεί το σκοτάδι: αν κοινός ορίζοντας όλων είναι ο θάνατος, ας τον επισπεύσουμε να τελειώνουμε με αξιοπρέπεια. Ή, αλλιώς, η αναζήτηση λίγης χαράς στο έδαφος μιας εδραιωμένης απελπισίας που τη φωτίζει πότε πότε η αλληλεγγύη των φίλων, των συνοδοιπόρων.

Προσωπικά δεν έχω άλλο τρόπο να ερμηνεύσω την ακαταμάχητη έλξη που ασκεί διαχρονικά η ήττα, έξω από αυτή την αίσθηση της συνοδοιπορίας. H επιτυχία ενός εκάστου δεν στήνει σχέσεις, δεν μοιράζεται. Στο δρόμο προς τα εκεί, ακόμα και με τις μηχανές σου στο φουλ, ένα κομμάτι του εαυτού μένει να κρυφοκοιτάζει προς τα πίσω. Γι’ αυτήν τη ζέστη των αισθημάτων που εκφράζονται πάντα κρυπτικά και συγκαλυμμένα μεταξύ οικείων, γι’ αυτήν τη διαφύλαξη μιας περιοχής σπατάλης και ελευθερίας, αγάπησε τόσος κόσμος τη «Γλυκιά συμμορία» και τα «Κουρέλια». Για τον ίδιο λόγο ενδέχεται και ο δημοφιλής κινηματογραφιστής να μην αρκέστηκε ποτέ στη δημοφιλία του σε δεδομένο κοινό, κρατώντας μια περιοχή προσωπικής αγωνίας για την τέχνη του. Θεώρησε τις «επιτυχίες» του εύκολες και προχώρησε σε νέα αναμέτρηση με τους εφιάλτες – πολλές φορές με άνισο αποτέλεσμα.

Oριστική ιστορία της τέχνης δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα και πάντως δεν είναι αυτή που ορίζει την προσωπική μας διαδρομή. Oι πρώτες εκείνες ταινίες του Nικολαΐδη εμψυχώνονται από το πνεύμα μιας εποχής, χωρίς τη γνώση του οποίου φαντάζουν, υποθέτω, ατελή σκίτσα ανθρώπων σε κρίση. Kαι ίσως να είναι εν μέρει έτσι, αλλά ποιον θα ενδιέφερε μια εξ αποστάσεως κριτική αποτίμηση του έργου του; Όχι πάντως εκείνους που έστησαν εξαρχής μια σχέση συνενοχής με τον ελεγειακό πεσιμισμό του, εκείνους που τυλίχτηκαν στις ίδιες φίνες κλωστές της αδιέξοδης μοίρας των ηρώων του.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ή ερωτεύεσαι το πακέτο ή το επιστρέφεις. Όσοι από εμάς το παραλάβαμε έγκαιρα, τον ευχαριστούμε για το ταξίδι και τον αποχαιρετούμε με συγκίνηση.

Σεπτέμβριος 2007

Το Soundtrack της πόλης

Επί δέκα χρόνια, όσοι ροκ σταρς αλλά και εναλλακτικοί ρόκερς μέχρι και disco queens έρχονται στην Αθήνα, μιλάνε στον Γιώργο Δημητρακόπουλο. Είναι το «Soundtrack της πόλης», η πετυχημένη στήλη η οποία έγινε και βιβλίο στην Athens Voice. Σε μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις, με την Jane Birkin, στην ερώτηση «Αν μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος» η απάντηση ήταν...

«Ο καθένας έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Πρέπει να ξεφύγουμε από την πλασματική μπλαζέ ιδέα ότι ο κόσμος είναι άνω-κάτω, ότι όλοι οι ηγέτες είναι διεφθαρμενοι, ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Γιατί τότε δεν κάνεις τίποτα, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου».

Οι άνθρωποι του βιβλίου

Δύο φορές στα 10 χρόνια η Αγγελική Μπιρμπίλη δημιούργησε τη λίστα με τους 1οο ανθρώπους που έχουν επιρροή στο χώρο του βιβλίου. Κατέγραψε τους πιο ισχυρούς, τους πιο ρομαντικούς, το νέο αίμα, τους ανανεωτές, τους περιθωριακούς, τους ιντερνετικούς. Γιατί μπορεί τα βιβλία να είναι οι συγγραφείς, αλλά είναι και οι εκδότες, οι βιβλιοπώλες, οι επιμελητές, ναι, γιατί όχι και οι κριτικοί.

Οι συγγραφείς εξομολογούνται

Jo Nesbo

«Το μόνο που με νοιάζει είναι να αφηγηθώ μια καθηλωτική ιστορία. Και είμαι ικανός να κάνω οτιδήποτε για να το πετύχω. Θα χρησιμοποιήσω την αγάπη, το μίσος, την καλοσύνη, την απόλυτη αχρειότητα. Είμαι ένα όρνεο».

Τζορτζ Πελεκάνος

«Δεν είμαι ενάντια στα όπλα ή στην υπεύθυνη οπλοκατοχή. Θεωρώ απλώς ότι τα παράνομα πιστόλια δεν έχουν θέση στις πόλεις μας».

Σαντιάγο Ρονκαλιόλο

Ανατράφηκα σε περιβάλλον ακαδημαϊκό και διανοουμενίστικο. Όλη αυτή η σοβαροφάνεια έπρεπε κάπου να βρει μια διέξοδο. Για μένα ήταν η ποπ κουλτούρα, το σινεμά, οι σαπουνόπερες. Οπότε φροντίζω να μην ξεχνώ ότι αυτό που προέχει είναι μια δυνατή ιστορία».

Τζίλιαν Φλιν

«Πάντα φτιάχνω μουσικές λίστες για τους χαρακτήρες μου, με βοηθάει να μπω στον τρόπο σκέψης τους. Έχω άπειρα τραγούδια μέταλ της δεκαετίας του Õ80 απ' όταν έγραφα για τον Μπεν Ντέι στον ÇΣκοτεινό τόποÈ (εντάξει, και επειδή μ' αρέσει κιόλας η συγκεκριμένη μουσική)».

Victoria Hislop

«Ορισμένοι αδιαφορούν απέναντι σε οτιδήποτε δεν κινείται γύρω από το μικρόκοσμό τους. Εγώ αρέσκομαι να ξεμακραίνω από την προστατευμένη ζώνη. Το θεωρώ απαραίτητο, τόσο για ένα συγγραφέα όσο και για όποιον επιθυμεί να ζήσει».

Αύγουστος Κορτώ

«Δεν νομίζω πως η ηδονοθηρία έπαψε ποτέ – απ’ την εποχή των αυστραλοπιθήκων μέχρι σήμερα, όλοι την καύλα μας κυνηγάμε. Και σε ό,τι αφορά την πόλη, πολύ φοβάμαι πως έχει καταντήσει ελαφρώς ξενέρωτη».

Στέφανος Δάνδολος

«Και παρότι είμαι οπαδός του μεταμοντερνισμού, με γοητεύουν περισσότερο οι συγγένειες με το κλασσικό μυθιστόρημα από ό,τι τα νεωτεριστικά πειράματα κάθε είδους. Ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, ως συγγραφέα, ζει μάλλον στο παρελθόν».

Μισέλ Φάις

«Εξάλλου αυτό δεν είναι το ιαματικό άγγιγμα της τέχνης; Να σε συμφιλιώνει με το σκοτεινό απόθεμα μέσα σου και την ωμότητα που μας περιβάλλει».

Αντώνης Νικολής

«Δεν μου αρέσει καθόλου το γεροντίστικο προοδευτιλίκι. Σιχαίνομαι το λαϊκισμό σε οποιαδήποτε μορφή και μισώ αυτό που ονομάζεται λαοφιλές στην Ελλάδα. Είναι καρκίνωμα και μακάρι να τελειώσουμε κάποτε μαζί του. Έχω βαρεθεί να διαβάζω δηλώσεις καλλιτεχνών που κολακεύουν τον κόσμο και συγχρόνως κλαίνε για τις υπό κατάργηση επιχορηγήσεις.  Μου θυμίζουν τους τυφλούς της Ζακύνθου».

Κάριν Σλότερ

«Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι πρέπει να γράψουμε σκουπίδια που κανείς ποτέ δεν πρέπει να δει προτού καταφέρουμε να γράψουμε κάτι για το οποίο θα είμαστε υπερήφανοι. Κάποιες από τις πιο σημαντικές δουλειές μου προέκυψαν αφότου συνειδητοποίησα πως αυτό που έγραφα επί δύο εβδομάδες πιστεύοντας πως θα είναι τέλειο και συναρπαστικό δε θα φτάσει ποτέ στην τελευταία του σελίδα».

Θεόδωρος Γρηγοριάδης

«Είμαι φιλοευρωπαϊστής, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι η ευρωπαϊκή υπόθεση είναι μια υπόθεση γραφειοκρατική, των Βρυξελλών. Είχα πιστέψει πως θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε ήθη, αγάπες και τέχνες με τους Ευρωπαίους, αλλά τώρα βλέπω κάθε ευρωπαϊκή χώρα να γίνεται πιο εγωιστική και πιο εθνικιστική».

Βασίλης Αλεξάκης

«Η Ελλάδα είναι σαν μια μουσουλμανική χώρα που έχασε την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και όπου επί δεκατρείς αιώνες απαγορευόταν το να σκέφτεσαι. Ακόμα και σήμερα είμαστε μια χώρα που δεν ξέρει την αλήθεια, στερούμαστε ελευθερίας της σκέψης».

Μίμης Ανδρουλάκης

«Οι γυναίκες πλήττονται πιο εύκολα γιατί βρίσκονται σε μεγαλύτερο ποσοστό στη ζώνη προσωρινής επισφαλούς εργασίας. Ταυτόχρονα αποτελούν το «μαξιλάρι» για την απορρόφηση των συνεπειών της κρίσης μέσα από τον προστατευτικό, αμυντικό ρόλο της οικογένειας. Η χρηματοοικονομική κρίση, βέβαια, έχει περισσότερο σχέση με την «τεστοστερόνη» παρά με τα «οιστρογόνα». Με την «ανδρική» επιθετικότητα και απληστία».

Δημήτρης Στεφανάκης για τις «Μέρες της Αλεξάνδρειας»

«Για δύο χρόνια έκανα αιματηρή έρευνα. Εκτός από τα ταξίδια στην Αλεξάνδρεια, ταξίδεψα και στις πόλεις που αναφέρονται στο βιβλίο (Βερολίνο, Μόναχο, Παρίσι…) αναζητώντας το υλικό που χρειαζόμουν. Δούλεψα με βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά και φιλμ της εποχής, μίλησα με πολλούς ανθρώπους. Και επειδή όλα αυτά τα έκανα χωρίς να έχω άλλα έσοδα, είχα πει πως αν δεν βγει κάτι καλό θ’ αυτοκτονήσω».

Λένα Διβάνη

«Τους πιτσιρικάδες σήμερα τους βλέπω όπως τους πιτσιρικάδες που ήμασταν εμείς χτες. Μόνο πιο τρομαγμένους από το μέλλον, πιο ακυρωμένους δηλαδή, αφού είχαν την ατυχία να προσπαθήσουν ν’ ανθίσουν (ματαίως) μέσα στη δικτατορία του φόβου».

Χρήστος Χωμενίδης

«Απεχθάνομαι τη μίρλα, τη μνησικακία, τη μισαλλοδοξία, το «κάθε πέρυσι και καλύτερα», το «πού ήσουν νιότη που 'λεγες»; Πρότυπά μου είναι οι άνθρωποι που πέντε φορές έπεσαν κι έξι φορές σηκώθηκαν και προχώρησαν».

Κεντρική εικόνα: Λεπτομέρεια από το έργο της «Η βιβλιοθήκη της» του Στέφανου Ρόκου (εξώφυλλο τεύχους 161)