Η Αθήνα είναι υπαίθρια γλυπτοθήκη. Κάποια έργα είναι αριστουργήματα, τα περισσότερα αδιάφορα, ενώ τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν και γλυπτά αγορασμένα σε τηλεοπτικές δημοπρασίες.
Τα περισσότερα και ιδίως οι προτομές είναι μαρμάρινα. Το μάρμαρο ως υλικό παραπέμπει στο ένδοξο παρελθόν της πόλης. Αυτά για να μην ξεχνάμε και για να τα βλέπουν οι διάφοροι Φαλμεράιερ. Παρένθεση: Φέρτε πίσω τα μάρμαρα, κλέφτες…Επί δημαρχίας Έβερτ έγινε στροφή στο μοντερνισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «Δρομέας», ένα έργο αμφιλεγόμενο αλλά ενδιαφέρον. Στην αρχική του θέση στην Ομόνοια έδειχνε να περιορίζεται. Στεκόταν αναποφάσιστος για το ποιο δρόμο διαφυγής να ακολουθήσει. Από την Πειραιώς μήπως ή από την Αγίου Κωνσταντίνου; Στην τωρινή του θέση μπροστά στο Χίλτον έχει άπλα.
Επί δημαρχίας Αβραμόπουλου αρχίζει μια περίοδος εκλεκτικισμού (συνδυασμός Λουί Κενζ, νεοκλασικισμού και μεγαλοπρέπειας). Ο εκλεκτικισμός είναι δύσκολη υπόθεση. Μια απροσεξία, ένα φο πα και εύκολα εκτρέπεται προς το κιτς. Μέσα σε ένα βράδυ ξεφύτρωσαν στις εισόδους της πόλης μαρμάρινες πλάκες με την επιγραφή «ΑΘΗΝΑΙ» χαραγμένη με χρυσά αρχαιοπρεπή γράμματα. Ο μεθυσμένος οδηγός που γύριζε ξημερώματα από τα μπουζούκια μπορούσε πλέον να ξέρει πού βρίσκεται. Όπως και ο οικογενειάρχης που επέστρεφε από το εξοχικό του. Το ίδιο και ο ταρίφας που είχε ζαλιστεί από τα ατελείωτα μπες βγες στο κέντρο της πόλης. Τελευταία εικαστική παρέμβαση υπήρξε η προτομή της Βουγιουκλάκη στην πλατεία Μαβίλη. Ο δήμαρχος εμφανίστηκε από τους πρώτους στα αποκαλυπτήρια (όπου γάμος και χαρά κτλ.) για να εξαφανιστεί ως δια μαγείας μόλις το θέμα πήρε αρνητική δημοσιότητα. Δυο άλλα γλυπτά με ενδιαφέρουσα σημειολογία βρίσκονται πίσω από το Χίλτον. Παρακάμπτω το μνημείο στον Έλληνα Δάσκαλο και στέκομαι στο άγαλμα του Ουρουγουανού στρατηγού Χοσέ Αρτίγκας (αλήθεια είναι, δεν κάνω πλάκα). Χιλιάδες ναυτικά μίλια μακριά από το αγαπημένο του Μοντεβιδέο, με την πλάτη στραμμένη στα Goody’s και το βλέμμα στα McDonald’s απέναντι, ο στρατηγός δείχνει να μελαγχολεί. Πού να το φανταζόταν αυτός ο υπερήφανος γκάουτσο, ο κατακτητής της πάμπας, ο ευπατρίδης συνοδοιπόρος του ένδοξου Μπολιβάρ. Πού να φανταζόταν ότι θα έπεφτε θύμα του μικροαστικού ονείρου ενός δημάρχου των Αθηνών που ήθελε να γεμίσει τον κήπου του με αγάλματα…
Ομόνοια Ένα σχέδιο βραβεύθηκε, υλοποιήθηκε στο περίπου και για πολλούς απέτυχε καθ’ ολοκληρία. «Το κέντρο της πόλης δεν μπορεί παρά να είναι η δεξαμενή υποδοχής των κοινωνικών προβλημάτων που η ίδια η κοινωνία μας δημιούργησε και μεταθέτει στο κέντρο της μητρόπολης» μας λέει ο Θανάσης Μουτσόπουλος.
Κολωνάκι Ο Δημήτρης και η Σουζάνα Αντονακάκη αλλάζουν την ιστορική πλατεία. Σε πολλούς αρέσει αλλά κάποιοι παλιοί κάτοικοι ακούγονται «ανήσυχοι». Ο Zάχος Xατζηφωτίου δηλώνει στην A.V.: «Tι τους πείραζε η γραφική πλατεΐτσα και την άλλαξαν; Tι μίσος και τι μανία καταστροφής τούς έχει κυριεύσει όλους; Δεν καταλαβαίνω. Ποιος τα εγκρίνει, ποιος είναι υπεύθυνος για αυτά τα αίσχη; Δεν θα λογοδοτήσει κανείς γι’ αυτά τα εγκλήματα;» ΙΟΥΛΙΟΣ 2004
Aισθάνομαι λίγο σαν να μην έχω παιδική ηλικία. Σαν να μεγάλωσε στο Λουτράκι ένα άλλο παιδί και εγώ να γεννήθηκα χωρίς οικογένεια στην εφηβική μου γκαρσονιέρα στη Zωοδόχου Πηγής. Aναλύομαι σε δάκρυα όταν λέει ο Σαββόπουλος «είδα τους φίλους, τα πρόσωπα όλα, την Iπποκράτους, τη θάλασσα μακριά». Aυτές οι κατηφόρες προς την Πανεπιστημίου, την Iπποκράτους, τη Mαυρομιχάλη, τη Xαριλάου Tρικούπη, τη Zωοδόχου Πηγής. Aυτές είναι η πατρίδα μου. Kι αυτά τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα που τις ανηφορίζουν και τις κατηφορίζουν είναι το αίμα της καρδιάς μου. Mιxάλης Ρέππας
Test drive στα μεγάλα έργα
Φτάσαμε στις νέες γραμμές του μετρό καθισμένοι στα αναπαυτικά μαξιλαράκια των καθισμάτων και στα λίγα λεπτά του ταξιδιού από το Σύνταγμα μέχρι τη Δουκίσσης Πλακεντίας η σκέψη ήταν μία: μετρό για πάντα. Και μετά ήρθε ο Προαστιακός. Που μας έδωσε την ιδέα της αποκέντρωσης. 150 χλμ. μακριά από την Αθήνα, σε μια ώρα δρόμο; Καθόλου άσχημα. Και το τραμ. Δροσιά, ελαφρύ κούνημα, πολύ κορνάρισμα και καθόλου μποτιλιάρισμα. Μέχρι την παραλία. Αγαπημένο. Μέσα από αυτούς τους συρμούς, κοιτώντας από το παράθυρο, ανακαλύψαμε τη νέα τάση της εποχής, τις νυχτερινές βόλτες κάτω από τις καινούργιες γέφυρες της πόλης. Γέφυρες ανάμεσα σε λεωφόρους και σε νέες συνήθειες.
Οι γειτονιές της Αθήνας
Μπορεί να έχει μόνο ένα δεντράκι στο τέλος του δρόμου Ή τα πιο λαμπερά φώτα της πόλης. Αλλά είναι οι γειτονιές μας. Τις περπατήσαμε, τις γνωρίσαμε, τις αγαπήσαμε. Από την πρώτη μέρα. Τις κάναμε μεγάλα αφιερώματα, ζητήσαμε από τους κατοίκους να γράψουν γι’ αυτές, να μας πουν τα μυστικά τους, την ιστορία τους, τους φωτογραφίσαμε. Και συνεχίζουμε να σας μαθαίνουμε τα μυστικά τους.
Το εντυπωσιακό οικοδομικό τετράγωνο που φιλοξενεί το φαντασμαγορικό πολυκατάστημα «attica, the departments store», τα θέατρα «Παλλάς» και «Αλίκη», τα διατηρητέα «Zonar’s», το «Holmes Place» κ.ά. σε αριθμούς...
● 2007 Nοέμβριος, τα επίσημα εγκαίνια
● 65.000 τ.μ. είναι η συνολική επιφάνεια του κτιρίου
● 1.000 τ.μ. είναι η επιφάνεια του κρυστάλλινου στεγάστρου της στοάς
● 100.000 άτομα παρακολούθησαν την παράσταση «2» του Παπαϊωάννου
● 5 χλμ. είναι το μήκος των οπτικών ινών που διακοσμούν την ψευδοροφή του «Παλλάς»
● 8x25 μέτρα είναι η πισίνα του Holmes
● 1.500 είναι οι θέσεις του «Παλλάς»
● 800 προσκλήσεις στάλθηκαν για τα πρώτα εγκαίνια του «Παλλάς»
● 1.500 νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν μετά την ανακαίνιση του κτιρίου
● 2 τόνους ζυγίζει «H αρπαγή της Eυρώπης» του Mποτερό, στην είσοδο της τράπεζας Πειραιώς
Πλανητάριο Βig Βang στο Δέλτα του Φαλήρου
Ο Μάκης Μηλάτος επισκέπτεται το Kανάβεραλ της πόλης, το νέο Πλανητάριο στο Ίδρυμα Eυγενίδου στη Συγγρού. «Το τριπ είναι τέλειο, ό,τι πρέπει για Kυριακή πρωί.
Eυχή: Mια ειδική ημέρα με πιο “προχωρημένο” περιεχόμενο και μόνο για ενηλίκους. Aυτό θα ήταν το καλύτερο πάρτι στην πόλη. Mήπως μπορώ να βάζω μουσική;
Downtown
Και ξαφνικά, το 2008, το downtown κατηφόρισε. Οριστικά. Γκάζι - Μεταξουργείο - Κεραμεικός. Nightlife, τέχνη, οικιστική ανάπλαση, πολυπολιτισμικότητα αναμειγνύονται κάτω από την Πειραιώς. Τρεις γειτονιές στις οποίες παίζεται το αθηναϊκό παιχνίδι. Η A.V. γνώρισε και φωτογράφισε, πρώτη, τους πρωταγωνιστές και τους οικοδεσπότες του νέου «κέντρου». Σάρωσε και αποκωδικοποίησε την περιοχή. Και ζήτησε από το μουσικό-κομίστα Παναγιώτη Πανταζή / Pan.Pan να μας σχεδιάσει «Μια Νύχτα στο Γκάζι».
Η Αθήνα αρχίζει να ξανασκέφτεταιτην Πανεπιστημίου και την επερχόμενη πεζοδρόμησή της. Το 2008, μια Κυριακή του Μάη, η πόλη ξύπνησε και είδε αυτή την εικόνα...
Γκράφιτι
Η μικρή πριγκίπισσα του Βασμουλάκη
Δεν είναι όλοι οι τοίχοι της Αθήνας βρώμικοι και άσχημοι. Μερικά graffiti είναι αληθινά έργα τέχνης. Όπως αυτά του δικού μας Αλέξανδρου Βασμουλάκη. Το 2008 ο οίκος Ζολώτα του «χαρίζει» έναν τοίχο κι εκείνος τον ζωγραφίζει...
Η μικρή πριγκίπισσα του Αλέξανδρου Βασμουλάκη (ζωγραφική σε τοίχο με τίτλο «I smell something burning») στέκεται άβολα αυτή τη φορά. Προσκρούει στην επίπεδη επιφάνεια του τοίχου. Περιβάλλεται από ονειρικά δαχτυλίδια. Μοιάζει να προσπαθεί να αφουγκραστεί το ρυθμό της πόλης, να οσφρηστεί κάτι κάτω από τους αυτοκινητόδρομους της οδού Καλιρρόης. Ο Βασμουλάκης είναι ορκισμένος εχθρός του μπετόν.
Οι νέοι υπαίθριοι χώροι
Το αρχιτεκτονικό δίδυμο Ρένα Σακελλαρίδου - Μόρφω Παπανικολάου σε συνεργασία με τον Μάριο Μπότα δίνουν νέα διάσταση στην έννοια του υπαίθριου χώρου. Το 2006 εγκαινιάζονται το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία Κοτζιά (συνεργάζεται και η Μαρία Πολάνη) και στη συνέχεια το κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής στη Συγγρού. «Σταδιακά, αφού ολοκληρώθηκε το κτίριο, έγινε πεζόδρομος η Αιόλου. Φαίνεται ότι στην ουσία όντως κάτι δόθηκε στη πόλη. Και αυτό μας έδωσε μεγάλη χαρά γιατί είναι ένα κτίριο τράπεζας» δήλωναν στη Βάλυ Βαϊμάκη οι αρχιτέκτονες για το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας. Στα εγκαίνια του κτιρίου παραβρέθηκε και ο Μάριο Μπότα, που παραχώρησε συνέντευξη στην Αγγελική Μπιρμπίλη και σχεδίασε το εξώφυλλο εκείνης της εβδομάδας.
Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
«Θα είναι ένα πολύ λιτό κτίριο. Ένα σύγχρονο κτίριο χωρίς υπερβολές, με πολύ καθαρή όψη. Οι λύσεις που προτείνει η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική μελέτη, γι’ αυτό και πήρε το πρώτο βραβείο το γραφείο Μουζάκη άλλωστε, εξασφαλίζουν εξαιρετική λειτουργική οργάνωση και πολύ καθαρούς και μεγάλους εκθεσιακούς χώρους» δήλωνε στον Φοίβο Σακαλή η «ψυχή» του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Άννα Καφέτζη το 2006, όταν ακόμα το κτίριο το βλέπαμε σε μακέτες αφού το ΥΠΟ δεν διέθετε τα κονδύλια για να προχωρήσει η κατασκευή. Ευτυχώς τώρα πια, ύστερα από τόσα χρόνια, χάρη στην επιμονή και υπομονή της διευθύντριάς του το ΕΜΣΤ ετοιμάζεται για τα λαμπρά του εγκαίνια.
Υπερβιβλιοπωλεία
Το 2006 αρχίζουν να εμφανίζονται στην Αθήνα τα υπερ-βιβλιοπωλεία. Χώροι-υπερπαραγωγή, πολυώροφοι, πολυεπίπεδοι, μοντέρνοι, τεράστιοι. Σαν πόλεις που μέσα τους μπορούσε κανείς να περιπλανηθεί, να διαβάσει, να ακούσει μουσική, να χαθεί. Βιβλιοπωλεία όπως o Παπασωτηρίου και ο Ελευθερουδάκης στην Πανεπιστημίου, ο Ιανός στη Σταδίου, η Fnac στο The Mall και το Public στην πλατεία Συντάγματος βάζουν την έννοια βιβλιοπωλείο σε νέα βάση. Η Fnac στο The Mall, και αργότερα στην Ομόνοια, ήταν από τις πρώτες ξένες αλυσίδες που έβαλε λουκέτο μετά την κρίση. Όλα τα υπόλοιπα όμως παραμένουν στις επάλξεις όχι μόνο σαν βιβλιοπωλεία, αλλά κυρίως σαν «στέκια» μιας ολόκληρης ομάδας καταναλωτών.
Athens Photo 2010
Οι Αθηναίοι φωτογραφίζουν την Αθήνα
Αυτή τη φορά δεν το είχαμε καταλάβει απO την αρχή. Δεν το είχαμε προσχεδιάσει. Ένας διαγωνισμός, λέγαμε, μια έκθεση, κάποια βραβεία. Έπειτα, καθώς οι συμμετοχές έφταναν εκατοντάδες, αρχίσαμε σιγά-σιγά να καταλαβαίνουμε. Τις απλώναμε μία-μία στο τραπέζι, διαβάζαμε τη φωτογραφία. Οι εικόνες μιλάνε. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης πήραν το λόγο και έδειχναν πώς βλέπουν την Αθήνα, τη ζωή τους. Καθένας έφερνε την Αθήνα του, τη δικιά του πόλη. Για άλλη μια φορά, με όχημα την εφημερίδα της πόλης, οι Αθηναίοι έδειχναν τι βλέπουν τα μάτια τους, συμμετείχαν, μοιράζονταν τις εικόνες τους και έφτιαχναν την όψη της πόλης.
«Αθήνα 2010, οι Αθηναίοι φωτογραφίζουν την πόλη τους και στο σκοτεινό θάλαμο εμφανίζουν την ψυχή τους. Φωτογραφίζουν την πόλη τους και στο αρνητικό αποκαλύπτουν πώς βλέπουν τη ζωή τους. Αθήνα 2010, οι Αθηναίοι τη ζωγραφίζουν σκληρή, ασπρόμαυρη, θανατηφόρα γοητευτική, γεμάτη αιχμές, γωνίες που κόβουν, κλεμμένα φιλιά στο σκοτάδι, αγκαλιές μυστικές σε βιομηχανικούς χώρους. Στη σημερινή ATHENS VOICE για την Αθήνα μιλάνε οι πολίτες της, μοιράζονται εικόνες που αγάπησαν, όνειρα που διαψεύσθηκαν, ελπίδες και φόβους για μια πόλη δύσκολη, άγρια και ελκυστική, την πόλη που ο καθένας διάλεξε για να ανεβάσει το έργο της ζωής του...»
Η κλεμμένη
Στο διαγωνισμό που έγινε σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων, οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις 600. Η κριτική επιτροπή, αποτελούμενη από τους Τάσο Βρεττό, Κωνσταντίνο Ρήγο, Μάνο Ελευθερίου και Παναγιώτη Αρκουμανέα (εκ μέρους του Δήμου), επέλεξε να δώσει το πρώτο βραβείο (εξώφυλλο στην A.V. και ένα ταξίδι για δύο άτομα στο Παρίσι) στην εμβληματική φωτογραφία του Νίκου Ράκκα από τη Θεσσαλονίκη, που έδειχνε τη Βουλή των Ελλήνων με εμάς πλεϊμομπίλ σε πρώτο πλάνο. Όλες οι συμμετοχές παρουσιάστηκαν σε μια μεγάλη έκθεση στην Τεχνόπολη, που συνοδεύτηκε από τρελό πάρτι. Αλλά αυτό που θα θυμόμαστε από εκείνη τη βραδιά (25/2/10) των εγκαινίων ήταν η κλοπή του έργου της Ναταλίας Τσουκαλά, που κάποιος φρόντισε να πάρει μαζί του φεύγοντας μαζί με κάδρο αφήνοντας στον κενό τοίχο την υπογραφή «Μ.Ι.Α.». Δεν τον βρήκαμε ποτέ. Αν ακόμα και σήμερα δείτε λοιπόν αυτό το έργο κρεμασμένο σε κάποιον τοίχο, μη ζηλέψετε τον κάτοχό του. Ξέρετε τώρα πώς το απέκτησε.
Φθινόπωρο του 2009 και μέσα στη ζοφερή απειλή της κρίσης, η Αθήνα ξεκινάει τη σεζόν με μία αύρα αισιοδοξίας: μια σειρά από κτίρια-κοσμήματα στολίζουν το κέντρο της.
Πρώτο ραντεβού στη Νέα Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Στο ανακατασκευασμένο κτίριο του ιστορικού κινηματογράφου «Λαΐς» στον Κεραμεικό. Η παλιά Ταινιοθήκη της οδού Κανάρη εξυπηρετούσε πια μόνο και μόνο το ρετρό, είχε μουσειακό αναμνησιακό χαρακτήρα. Το σινεμά έχει πάψει να είναι δικαίωμα-χόμπι της ελίτ, αλλά είναι περισσότερο από ποτέ μαζική έκφραση ποπ κουλτούρας. Και η Αθήνα, που παραδοσιακά χωλαίνει στα κτίρια-institutions, καλύπτει μια έλλειψη με τη μετακόμιση της Ταινιοθήκης στον Κεραμεικό (στην είσοδο της Μεγ. Αλεξάνδρου από την Ιερά Οδό).
To νέο Ινστιτούτο Θερβάντες
Η νέα αρχιτεκτονική της πόλης. Η Δήμητρα Τριανταφύλλου επισκέπτεται τα νέα κτίρια της Αθήνας, το Εθνικό Θέατρο, τη νέα Δημοτική Πινακοθήκη στο παλιό εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού στο Μεταξουργείο, το «Πολύτροπον» – ένα όνειρο ζωής του Μιχάλη Κακογιάννη, το Μουσείο Καβάφη, το νέο Ινστιτούτο Θερβάντες, και μεταφέρει τις εντυπώσεις της: «Το νέο Ινστιτούτο Θερβάντες παντρεύει την πρόσοψη ενός νεοκλασικού του 19ου με ένα ολοκαίνουργιο κτίριο όπου κυριαρχούν τα ελαφριά αλλά δυνατά υλικά: ενισχυμένο γυαλί, ξύλο και καθρέφτες».
Ένα υπέροχο νέο μουσείο
Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ήταν ένα σίριαλ που παιζόταν τα τελευταία 25 χρόνια. Έπειτα από 4 αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, δύο ελληνικούς και δύο διεθνείς, τον Ιούνιο του 2004 παρέμενε ακόμα ένα θέμα εκκρεμές και κατεπείγον. Οι διαδικασίες και τα αποτελέσματα των διαγωνισμών αμφισβητούνταν, ενώ αλλεπάλληλες προσφυγές στο ΣτΕ καθυστερούσαν το έργο. Το διαγωνισμό κέρδισαν τελικά οι Μιχάλης Φωτιάδης και Bernard Tschumi.
Με τα επίσημα εγκαίνιά του, στις 20 Ιουνίου 2009, το εντυπωσιακό αυτό έργο μπήκε αμέσως στη λίστα των Μεγάλων Μουσείων του Κόσμου, ενώ προσκαλούσε τον κόσμο να το επισκεφθεί με είσοδο μόνο ένα ευρώ. Η βασική ιδέα που το κάνει σπουδαίο είναι εκείνο το γυάλινο δώμα στην οροφή – η αίθουσα του Παρθενώνα. Μοιάζει να έχει «γλιστρήσει» για να αποκτήσει τη γωνία 23 μοιρών που σχηματίζει με το υπόλοιπο κτίριο. Έτσι, έρχεται σε θέση παράλληλη με τον Παρθενώνα.
«Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης θα γίνει νέο σημείο προορισμού για χιλιάδες τουρίστες ετησίως και θα αντιπροσωπεύει τον τρόπο που η Αθήνα είναι σε θέση να αναδείξει την κληρονομιά της» έγραφε στην A.V. o Μιχάλης Φωτιάδης.
Rethink Athens
\Μια διαδραστική σχέση μέσω του σάιτ της A.V. ,αναγνώστες έστειλαν τις ερωτήσεις τους και οι υπεύθυνοι του Rethink Athens τις απαντησαν μέσω της εφημερίδας.
«Έχει μελετηθεί διεξοδικά η δυνατότητα φύτευσης πάνω στην πλατεία Ομόνοιας; Δεδομένου ότι και πρόχειρες προσπάθειες φύτευσης αποδείχθηκαν προβληματικές;» ρώτησε ο Lefteris Michaloutsos, Architect Α.U.Th.
Απάντηση: «Η πρόσφατη ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι έχει πλέον αναπτυχθεί τεχνογνωσία σε αυτή την κατεύθυνση… Μάλιστα ο μελετητής δεν φυτεύει απλώς δέντρα, αλλά τα διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο ώστε η σκιά τους να εξασφαλίζει την καλύτερη δυνατή περιβαλλοντική άνεση, ακόμη και πτώση της θερμοκρασίας τους καυτούς μήνες του καλοκαιριού κατά 2 με 3 βαθμούς Κελσίου». Μάρτιος 2013
Αναπλάσεις
Το παλιό εργοστάσιο της Πάλκο στην Πειραιώς μεταμορφώθηκε σε... The Hub. Η ομάδα του Bios δημιούργησε μια θερμοκοιτίδα που θα φιλοξενεί νέες επιχειρήσεις καλλιτεχνικού προσανατολισμού και τη στέγασε κάτω από την ονομασία Ρομάντσο. Μια παρέα Αθηναίων μεταμόρφωσε σε δραστήριο πολυχώρο (Camp!) ένα υπέροχο νεοκλασσικό στην Κοτζιά. Είναι οι τρεις νέοι πολιτιστικοί χώροι που πάνε καλά και βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλον. 2010
Κεντρική Φωτό: Από το εξώφυλλο του τεύχους 136, σχεδιασμένο από την Άννα Μανέτα.
13°
