Φάκελος: Βία στην Αθήνα

Κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στις 5/5/2010 άγνωστοι έβαλαν φωτιά στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin με αποτέλεσμα να καούν τρεις υπάλληλοι. Δύο χρόνια αργότερα (12/2/2012) στη διάρκεια διαδήλωσης προκαλούνται πολλές καταστροφές στην Αθήνα και οι ιστορικοί κινηματογράφοι Αττικόν και Απόλλων καίγονται.

Τι μας έγραψαν τότε 

Γιώργος Γιαννουλόπουλος

«Η τρομοκρατία, ιδίως στην τυφλή εκδοχή της, είναι μια στριγκλιά που γίνεται ολοένα και πιο δυνατή για να επικαλύψει αυτή την πολιτική σιωπή που τη γέννησε. Είναι μια τελετουργική συνάρθρωση του ναρκισσευόμενου βολονταρισμού με την ακραία βία, μια θυσία στο θεό της Αντίστασης, με τους τρομοκράτες-ιερείς να ψάχνουν στα σφάγια για τους οιωνούς που θα ανοίξουν το δρόμο όχι στην πολιτική αλλαγή –γιατί όπως την ξέραμε μας τελείωσε–, αλλά στην επί της γης βασιλεία μιας απόλυτης αλήθειας την οποία μόνο εκείνοι κατέχουν. Ουδέν φονικότερο του απόλυτου». 

Σταύρος Θεοδωράκης

«Τελικά ο Δήμος Αθηναίων θα βάλει μια πλακέτα στη Σταδίου, με τα ονόματα των τριών νεκρών. Συμφώνησαν όλες οι παρατάξεις, διαφώνησαν όμως στις λεπτομέρειες. Το μέγεθος; Το κείμενο; Το χρώμα; Ο καλλιτέχνης; Θα το ξανασυζητήσουν προσεχώς». 

Βαγγέλης Κορωνάκης

«16χρονος μαθητής νεκρός από αστυνομικό. Αστυνομικοί νεκροί από τρομοκράτες. Εργαζόμενοι νεκροί από διαδηλωτές. Αστυνομικοί νεκροί από κακοποιούς. Κάτοικος του κέντρου νεκρός από μετανάστες. Μετανάστης μαχαιρωμένος από ακροδεξιούς. Διαδηλωτής χαροπαλεύει από αστυνομικούς. Ο κατάλογος είναι σχεδόν πλήρης, κάθε ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση έχει νεκρούς να ακουμπήσει. Και βλέπει μόνο τους “δικούς” της. Και εξοργίζεται μόνο για τους “δικούς” της. Για το ότι η ανθρώπινη ζωή δεν σημαίνει πια τίποτα, δεν ευθύνονται μόνο οι φυσικοί αυτουργοί των σχεδόν καθημερινών εγκλημάτων. Μεγαλύτερη ευθύνη έχει μια κατεστραμμένη κοινωνία που κάθε κομμάτι της αναγνωρίζει τους νεκρούς που το βολεύουν. Είναι το νόμισμα που εξαργυρώνουν οι ζωντανοί για να αγοράσουν κι άλλη από την όποια ιδεολογία τους. Για να τροφοδοτήσουν κι άλλο το μίσος, για να' χουν κι άλλους νεκρούς. Αν ήταν “δικός μας” τον σκότωσαν οι “άλλοι”. Αν δεν ήταν “δικός μας” δεν πέθανε ποτέ. Πώς μπορεί ένας λαός να ελπίζει ότι θα ξεπεράσει μια οικονομική κρίση όταν η χρεοκοπία του είναι συνολική;»

Στράτος Φαναράς

«Αυτοί που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό με τις μολότοφ θα έπρεπε να ξέρουν ότι αν κάψεις το κτίριο που στεγάζει μια τράπεζα δεν καις μαζί και το τραπεζικό σύστημα. Και ο καπιταλισμός δεν είναι κτίρια, πάντα θα υπάρχουν κτίρια, καπιταλισμός είναι οι οικονομικές και παραγωγικές σχέσεις που οι άνθρωποι αναπτύσσουν μέσα και έξω από τα κτίρια».

Μισέλ Φάις

«Εξίσου ανατριχιαστική, όμως, με την ταλιμπανική επιδρομή στο κτίριο της Μarfin (που προκάλεσε δείγματα αυτοκριτικής και στον αντιεξουσιαστικό χώρο) είναι και η αντίδραση κάποιων διαδηλωτών που εμπόδιζαν το πυροσβεστικό όχημα να πλησιάσει στο σημείο της φωτιάς ή που χλεύαζαν τους “καρβουνιασμένους” επιζώντες στα μπαλκόνια».

Δημήτρης Ψυχογιός

«Είμαστε συνεχώς σε αγώνες που δικαιώνουν κάποιους που προηγήθηκαν, που και αυτοί δικαίωναν κάποιους προηγούμενους. Η φαντασιακή αλυσίδα ξεκινά από τον Δεκέμβρη 2008, το Πολυτεχνείο και τον Δεκέμβρη 1944, για να καταλήξει στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, με ενδιάμεσους κρίκους τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο και τον Νικήτα Τουρκοφάγο». 

Δημήτρης Φύσσας

«Την πόλη (θα έπρεπε να) την έχουμε όλοι μαζί, καμιά πολιτική σκοπιμότητα, καμιά πολιτική αντιπαράθεση, καμιά διαδήλωση δεν έχει το δικαίωμα να την καταστρέφει. Και την πόλη δεν την καταστρέφουν τα ΜΑΤ. Την καταστρέφουν οι μπάχαλοι που βάζουν ταυτόχρονα δεκάδες φωτιές, αλλά και όσοι τους κάνουν πλάτες ή τους καλύπτουν εκ των υστέρων, άμεσα ή έμμεσα. Την καταστρέφουν όσοι “αγανακτισμένοι” εμποδίζουν τις αντλίες να πάνε άμεσα στις πυρκαγιές. Την καταστρέφουν όσοι αποδέχονται τη βαριοπούλα ως πολιτικό επιχείρημα. Οι υπηρεσιακοί παράγοντες μπορούν να εγκληθούν το πολύ-πολύ για ανικανότητα ή άγνοια των μεγεθών: τι ξέρει για την ιστορία της πόλης το ένστολο στέλεχος που, αντί για το “Αττικόν”, δίνει συνέντευξη από τηλεοράσεως και μιλάει για τη φωτιά στο “Κosta Boda”; Αλλά οι ευθύνες δεν είναι ίσες κι όμοιες».

Θανάσης Τριαρίδης

«Κι αν η καθαρή ναζιστική ιδεολογία θεωρεί τη βία, τον τρόµο και το φόνο µέσα απόδειξης της “φυσικής ισχύος” του “δυνατού” επί του “αδύναµου” (και άρα θεµιτή πολιτική µέθοδο στο κτηνώδες και απάνθρωπο σύστηµα που ευαγγελίζεται), τι κάνει αυτούς που θέλουν να αντιπαραταχτούν στο φασισµό να χρησιµοποιούν τις ίδιες µεθόδους (τη βία, τον τρόµο και το φόνο);»

Κεντρική εικόνα: Απόσπασμα έργου του Παναγιώτη Κουλουρά