Δεν είναι αυτή η Ελλάδα κ. Κανταρέ

«Το ποιητικό σύστημα του λαού είναι μία αυτοβιογραφία. Μία αυτοβιογραφία, όμως, εκατομμυρίων ανθρώπων». Αυτή η  μεστή φράση ανήκει στον σημαντικό  διανοητή  Ισμαήλ Κανταρέ.

Και όμως, ο  σημαντικός αυτός άνθρωπος των γραμμάτων σαν να την ξέχασε. Σαν να έπεσε στην παγίδα της ομογενοποίησης και της γενίκευσης. Αδυνατώ να πιστέψω ότι ο Κανταρέ δεν μπορεί να ξεχωρίσει, ότι ο ήχος των Ελλήνων δεν είναι τόσο βροντωδώς επιθετικός, τόσο βαθιά διχαστικός, και τόσο ανάλαφρα ρατσιστικός.

«Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, που στερείται κάθε ίχνος πολιτισμού, η επίσκεψη μου θα ήταν άκαιρη». Μας έγραψε και ακύρωσε την επίσκεψη του στην Αθήνα ο κύριος Κανταρέ.

Ποιο είναι  όμως αυτό το κλίμα; Από την πρώτη  στιγμή, η πλειονότητα των κοινοβουλευτικά εκπροσωπούμενων κομμάτων, με θλιβερή εξαίρεση το ΛΑΟΣ, καταδίκασε και μάλιστα σκληρά την πομπώδη ρατσιστική πορεία των ΟΥΚάδων.

Αλλά, και  οι περισσότεροι πολίτες δήλωσαν  την αντίθεση τους σε αυτή τη συμπεριφορά, η οποία προσέβαλε, πάνω από όλα, το ίδιο το Λιμενικό Σώμα.

Δεν είναι  αυτό το γενικότερο κλίμα κύριε Κανταρέ. Υπάρχουν και άλλες, πολλές και ψύχραιμες φωνές στην Ελλάδα. Υπάρχουν οι φωνές που στήριξαν με την πρωτοβουλία τους την οικογένεια του μικρού Χαμίντ, υπάρχουν οι φωνές που στήριξαν και στηρίζουν την πρωτοβουλία της Κυβέρνησης για τη ρύθμιση του ζητήματος της Ιθαγένειας, υπάρχουν οι φωνές που στηρίζουν το Στέκι Μεταναστών, υπάρχουν οι φωνές που δεν αποδέχονται τις θεωρίες για την καθαρότητα του Ελληνικού έθνους.

Όμως οι φωνές  αυτές, όπως γίνεται πολλές φορές  και με τη λογική, αλλά και με τις  προτάσεις, αλλά και με τις πράξεις  συμπαράστασης, δεν γκαρίζουν, δεν  είναι άναρθρες και δεν πουλούν, είναι μικρές, αλλά έναρθρες κραυγές, που μπορεί εντέχνως ή μη να μοιάζουν σιωπηλές, αλλά είναι ουσιαστικές και ανθρώπινες.

Και αυτές  είναι φωνές των Ελλήνων, και  αυτές τις φωνές ένας άνθρωπος του πνευματικού επιπέδου του  κυρίου Κανταρέ θα έπρεπε και να τις ακούσει, και να τις ενισχύσει. Η παρουσία του στην Ελλάδα θα βοηθούσε όλους αυτούς τους ανθρώπους, η απουσία του κάνει τις ρεαλιστικές και ανθρώπινες φωνές ακόμη πιο κακόηχες στο εθνικιστικό ακροατήριο.

Οι παρορμητικές αντιδράσεις, πολλές φορές πετυχαίνουν  το αντίθετο από αυτό που επιθυμούν, αντί να περιορίσουν τα φαινόμενα ρατσισμού, μπορεί να τους κλείσουν το μάτι.