Η χαρά της ζωής στα γαλλικά: αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους τόσσσο ενοχλητικούς που θέλεις να τους χαστουκίσεις ή/και να τους κρεμάσεις ανάποδα. Έχουν joie de vivre; Είναι κόπανοι; Ή μήπως πάνε να κάνουν τη δουλίτσα τους και πετιέσαι με την πλερέζα στο χέρι;
Έχεις τον νταλκά σου και σου ’ρχεται κάποιος πολύ τσιριποπό, μες στην καλή χαρά, να σε πληροφορήσει ότι πρέπει να παίρνεις εχινάτσεα, ας πούμε. Ή να κάνεις τούτο κι εκείνο για να νιώθεις καλύτερα. Που ΔΕΝ θέλεις να νιώθεις καλύτερα – αν ήθελες, θα ένιωθες στο φινάλε. Θέλεις να είσαι ντάουν. Έχεις τους λόγους σου, εκτός κι αν σου την έδωσε (τρελίδου) και θέλεις να είσαι ένα-με-το-χώμα χωρίς λόγους. Περνάς κρίση, είσαι καλλιτέχνης ή συμπαθών, ρίχνεις μπροστά τη φράντζα με ύφος δυσκοίλιο που εκφράζει την εσωτερική σου ψυχοπλάκωση… και τότε είναι που κάποιος με joie-de-vivre μέχρι το λαιμό έρχεται να σπάσει τα χαρούμενα μούτρα του απάνω σου.
Το κλασικό είναι η κυρία που σου τηλεφωνεί, βραδάκι, εκεί που είσαι σιχτιρισμένος εντελώς. Μια φωνή χαζοαμερικάνας cheerleader τσιερλιρίζει «ΚΑ-λησπέρα σας, λέγομαι Τάδε Ταδοπούλου και τηλεφωνώ εκ μέρους της τράπεζας Ρούμπα Μπανκ για να σας ενημερώσω για την καινούργια αξεπέραστη/άτοκη/ανάρπαστη/αναβράζουσα/πρωτοποριακή/σέξι/συμφέρουσα/ανεβαστική/συναρπαστική/τζάμπα κάρτα μας!». Όλο αυτό με μιαν ανάσα και με τεράστιο θαυμαστικό-γκολπόστ στο τέλος.
Εσύ λες «τι;» πολύ ξερά.
Η κυρία επαναλαμβάνει τα ίδια με ακόμα περισσότερα θαυμαστικά και υπερθετικά. Η κάρτα θα σου σώσει τη ζωή, το γάμο, το γκομενιλίκι, αρκεί να την πιστέψεις και θα σε κάνει άλλο άνθρωπο, κάτι σαν τον Βούδα/Χριστό/Μωάμεθ/Μπαμπαστρούμφ ή σαν αλλαγή φύλου.
Η κυρία τώρα την ψυλλιάζεται τη δουλειά: δεν θα πουλήσει κάρτα, και έχει πέσει σε βλαμμένο. Αρχίζει να ξεφουσκώνει από joie-de-vivre κι εσύ ήδη αισθάνεσαι καλύτερα. Θα χρειαστεί να κάνει τσιγάρο πριν το επόμενο τηλεφώνημα και θα είναι λιγότερο εύχαρις. Κάτι κατάφερες.
Αν συντονιστούμε και μιλάμε αποτρεπτικά σ’ αυτούς που κάνουνε τηλεφωνικές πωλήσεις γεμάτοι joie-de-vivre ίσως να τους ψήσουμε να αλλάξουνε τέχνη. Εδώ μπορεί κάποιος γαλλομαθής να διαμαρτυρηθεί ότι “joie-de-vivre” δεν είναι ακριβώς αυτό, αλλά το άλλο, εκείνο που έχει η Χάιντι ή η Μαρία (“the hills are alive/with the sound of music”) ή ο Μπομπ Σφουγγαράκης, που σε εμπνέει να πετάς το καπέλο σου στον αέρα και να κάνεις πιρουέτες στο γρασίδι. Που το σκέφτεσαι, δηλαδή, και θέλεις να ξεράσεις. Στη φάση που είσαι; Σιγά μη χορέψεις και τσάμικο.
Πήγα στον Βόλο, παρόλ’ αυτά, γιατί οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας οργάνωσαν εκεί μια ωραία ημερίδα, στήνοντας ένα Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Το «1ο Νεανικό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Αργώ» ξεκίνησε (δεν θέλω να πω «με κέφι») με το εμπνευσμένο όνομα “Vollywood”. Οι νέοι δηλαδή θα γυρίσουν ταινιάκια, θα τα υποβάλουν στο Φεστιβάλ, θα ψηφιστούν οι καλύτερες ταινίες και τέτοια, κι όλοι δείχνουν τον απαραίτητο ενθουσιασμό, μαζί κι εγώ, που δεν την έχω μόνιμη τη μουντρουχίαση (ώρες-ώρες μόνο). Φύγαμε μεσημέρι Κυριακής από τον Βόλο και σταματήσαμε στην ταβέρνα «Άγιος Ιωάννης» στη Στυλίδα το απόγευμα. Είναι μία τόση δα ταβερνούλα μέσα στις λεύκες, ή τις ιτιές, εκατό μέτρα από το δρόμο, σε μία τρύπα απόλυτης (και ανεξήγητης) ησυχίας. Έχει πάντα φρέσκο ψάρι, χόρτα και σαλάτες – πολύ απλά πράγματα που για κάποιο λόγο τα μαγειρεύει πεντανόστιμα ο κύριος Νικόλαος Τράντας. Το καλοκαίρι είναι υπέροχα έξω στην αυλή, κάτω από δέντρα αγνώστων λοιπών στοιχείων. Μέσα, χαζεύεις τα διακοσμητικά μπιμπλό από κολλημένα κοχυλάκια και τις γερμανικές (!) γκραβούρες με τους σφουγγαράδες της Καλύμνου.
Ωραία, και ένα βράδυ στο “Putumayo World Café”, που είναι μεν ωραίο, δεν μου έφερε δε στο μυαλό καμιά «επική» δισκογραφική εταιρεία, κάποιος ξερόλας μού εξηγούσε ότι ο ποταμός Putumayo χωρίζει το Περού από την Κολομβία κι η δισκογραφική με το ίδιο όνομα βγάζει reggae, latin, afro pop, folk, celtic, γενικά word music από το ’93 (άσε μας). Το καφέ είναι όμορφο, ζωντανό, αλλά όχι υπεραισιόδοξο, δεν σου ζαλίζει τον έρωτα δηλαδή με περιττό joie-de-vivre, ούτε έπαιζε εκείνο το βράδυ celtic πράγματα που ξυπνάνε μέσα μου κάποιον που θέλει να πάει αμέσως για ύπνο. Είχε νόστιμα πιάτα μεξικανο-λατινο-κρεολικά και ωραία ατμόσφαιρα. Βγαίνει γύρω στα 30 ευρώ το άτομο με ποτά και είναι ιδιαίτερο μέρος, λίγο cult, λίγο περίεργο, αλλά γενικά οκέι. Παρασκευοσάββατα έχει ντιτζέι που βάζει (φαντάζομαι) μουσικές ανάλογες με την Putumayo World Music, που είναι cult ακόμα και κατά τη (μουντρούχικη από σύστημα) Wikipedia.
Πάω να καθίσω πλάι στο τηλέφωνο τώρα, με την ελπίδα ότι θα πάρει κάποια γκαζωμένη τηλεφωνο-πωλήτρια και θα της τσαλαπατήσω το joie de vivre μέχρι, τουλάχιστον, το επόμενό της τηλεφώνημα. Ποτέ δεν θα κόψει το τσιγάρο όσο κάνει αυτή τη βρομοδουλειά…
13°
