«Δύο μήνες λουκέτο στο πανεπιστήμιο»

Το κλείσιμο του πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει ο καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης με άρθρο του στο προσωπικό του blog

Ολόκληρο το άρθρο:

«Η κοινωνία παραμένει σχετικά απαθής μπροστά στο λουκέτο του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πολυτεχνείου. Οι φοιτητές αντιλαμβάνονται ότι μια ολόκληρη ακαδημαϊκή χρονιά υπονομεύεται αλλά έχουν συνηθίσει σε παρόμοιες καταστάσεις. Όπως πολλές φορές έχει συμβεί στο παρελθόν, ξέρουν ότι κάποια μπαλώματα θα γίνουν και στο τέλος τίποτα δεν θα χαθεί, ούτε οι εξετάσεις ούτε το εξάμηνο. Οι καθηγητές έχουν κι αυτοί συνηθίσει. Πληρώνομαστε κανονικά το μισθό μας και πολλοί νίπτουν τας χείρας τους μπροστά στην πλήρη απαξίωση της δουλειάς μας και του Πανεπιστημίου γενικότερα.

Ο Πρύτανης έχει παραδώσει τη διοίκηση στις απεργιακές επιτροπές και παίζει το ρόλο του ανεπίσημου εκπροσώπου τους. Τον καλούν οι απεργοί σε εκδήλωση για τους πρωτοετείς που περιμένουν να εγγραφούν και αυτός εξηγεί ότι ο αγώνας γίνεται για το καλό τους. Το μεγαλύτερο ψέμα είναι ότι το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να λειτουργήσει αν έστω και ένας υπάλληλος απολυθεί. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν διοικητικοί υπάλληλοι αποσπασμένοι σε άλλους φορείς, όπως υπουργεία, οργανισμούς, άλλες βαθμίδες εκπαίδευσης και άρα δεν υπηρετούν στο Πανεπιστήμιο. Υπάρχουν διοικητικοί υπάλληλοι που τελούν σε άδεια άνευ αποδοχών διότι εργάζονται σε άλλους φορείς. Υπάρχουν διοικητικοί υπάλληλοι που αδικαιολόγητα δεν εμφανίζονται στην υπηρεσία τους και τυπικά φέρονται να υπηρετούν στο Πανεπιστήμιο. Άλλοι πάλι τελούν σε καθεστώς δίωξης για σοβαρά παραπτώματα. Τέλος, πολλοί συνταξιοδοτούνται το 2013, 2014, 2015 για τους οποίους θα μπορούσε νομοθετικά να ρυθμιστεί η δυνατότητα του ΕΚΠΑ να τους καταβάλει τη διαφορά μισθού, αν τεθούν σε κινητικότητα με χορήγηση εξαγοράς συνταξιοδοτικού δικαιώματος για τα χρόνια αυτά.

Ακόμη κι αν διαφωνεί κανείς με τον μεγάλο αριθμό των υπαλλήλων, των οποίων ζητείται η διαθεσιμότητα, υπάρχει βάση για μια ορθολογική εφαρμογή του μέτρου. Ο Πρύτανης, όμως, σιχαίνεται τον ορθολογισμό. Το θράσος του είναι ότι μολονότι η θητεία του έχει λήξει και παραμένει ο ίδιος στη θέση του με νομοθετική ρύθμιση δεν διστάζει να ζητεί την παραίτηση του προσφάτως εκλεγέντος Συμβουλίου του Ιδρύματος γιατί δεν τον ακολουθεί στο μεγάλο αγώνα να μείνει για πάντα κλειστό το Πανεπιστήμιο.»