Σάββατο 19 Οκτωβρίου, βραδιά 2ου διεθνούς νυχτερινού ημιμαραθωνίου για τη Θεσσαλονίκη. Μια εκδήλωση που ξεκίνησε πέρυσι και αγκαλιάστηκε από την πόλη, γεγονός ενδεικτικό του πόσο τον χρειαζόταν, περνά οριστικά στο παλμαρέ των αθλητικών – κοινωνικών θεσμών της Βόρειας Ελλάδας. Οι πληροφορίες που λαμβάνουμε από τα γραφεία των εγκαταστάσεων του αγώνα, στο Καυταντζόγλειο Στάδιο, αναφέρουν διπλάσιους συμμετέχοντες σε σχέση με το 2012 για τις διαδρομές των 21 χιλιομέτρων αλλά και του δρόμου υγείας 5.000 μ.
Λαμπρά και αρκούντως αισιόδοξα όλα αυτά. Στο φόντο ωστόσο του καθαυτού μαραθωνίου, και πέρα από το ποιος θα κερδίσει, πόσοι θα διακριθούν και σε τι χρόνους εκτυλίσσεται μια εξίσου σημαντική κούρσα. Θα την τρέξουν πλάι – πλάι δύο κορίτσια, η Δήμητρα Ιορδανίδου και η Ευφροσύνη Μπαμπάτσικου.
Ακούστε πώς έχει: Για όσους παρακολουθούν την επικαιρότητα των δρόμων αντοχής στη χώρα μας, η Δήμητρα Ιορδανίδου δεν θα αποτελέσει ανοίκειο όνομα. Είναι βάσει χρόνων, διακρίσεων, επιδόσεων και σταθερότητας η πλέον διακεκριμένη μαραθωνοδρόμος της Βόρειας Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Έχει κατακτήσει την τρίτη πανελλήνια και τέταρτη θέση στις τρεις τελευταίες διοργανώσεις του Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας, ενώ, μεταξύ άλλων, έχει εκπροσωπήσει τη χώρα μας την άνοιξη του 2013 στους διεθνείς μαραθωνίους στο Ναγκάνο της Ιαπωνίας και στη Στοκχόλμη.
Προπάντων, είναι μια αθλήτρια ακατάβλητου σθένους, την οποία εάν τύχει και παρακολουθήσεις να προπονείται, μπορεί και να πλημμυρίσεις δέος –η Δήμητρα δεν το έχει σε τίποτα να διανύσει περί τους 30 γύρους στο ταρτάν του Καυταντζογλείου, να δοκιμάσει τα πόδια της στα κακοτράχαλα μονοπάτια του Σέιχ Σου, να κατέβει βολίδα ως το παραλιακό μέτωπο της Λεωφόρου Νίκης και να επιστρέψει χαμογελώντας στο γήπεδο για δυο στροφές στο χορτάρι, δροσερή και φρέσκια σαν ελαφάκι. Με μια κουβέντα, η Δήμητρα φέρνει βόλτα την πόλη για πλάκα. Θα ενσκήψουμε προσεκτικότερα στην περίπτωσή της το Νοέμβριο, παραμονές του Κλασικού Μαραθωνίου.
Το έτερο πρόσωπο αυτής της ιστορίας, η Ευφροσύνη, πραγματοποιεί καθημερινούς θριάμβους θέλησης με έναν ολότελα διαφορετικό τρόπο: Η Ευφροσύνη είναι τριάντα τεσσάρων ετών και διδάκτορας της γεωπονικής επιστήμης. Πριν από 3,5 χρόνια υπέστη ατύχημα, συνέπεια του οποίου είναι η παραπληγία λόγω κάκωσης του νωτιαίου μυελού. Έκτοτε ζει και μετακινείται στην πόλη της Θεσσαλονίκης με αναπηρικό αμαξίδιο. Ας μην επεκταθούμε στα εμπόδια που καλείται να υπερνικήσει προκειμένου να τα βγάλει πέρα στην πόλη. Τα ξέρετε.
Οι δρόμοι τους είχαν διασταυρωθεί και στο παρελθόν, όμως η σχέση σφυρηλατήθηκε όταν η Δήμητρα πήγε στην εντατική προκειμένου να χαρίσει στη φίλη της το μετάλλιο εκείνου του αγώνα. Σήμερα, διαλέγουν να τρέξουν τα 5 χιλιόμετρα παρέα, η μια στο αμαξίδιο, η άλλη στα δυο της πόδια, πλάι – πλάι ως το τέλος. Συγκινούμαι, ομολογουμένως. Στα δικά μου μάτια έχουν ήδη κερδίσει τα πάντα.
Η A.V. επικοινώνησε με τις αθλήτριες προκειμένου να αποσπάσει δηλώσεις
Δήμητρα Ιορδανίδου:
«Έχεις τρέξει πολλά χιλιόμετρα. Έχεις κάνει πολλούς αγώνες. Έχεις πέσει πολλές φορές κάτω, αλλά δεν παραιτήθηκες, προσπάθησες και ξανασηκώθηκες. Γιατί είσαι αθλήτρια.. Δηλαδή αγωνίστρια. Και, μια μέρα μαθαίνεις ότι η φίλη σου, ένας δικός σου άνθρωπος έχει ένα σοβαρό ατύχημα. Έπεσε.. Θα ζήσει; Τρεις μήνες στην εντατική. Θυμάσαι μια φορά που της πήγες ένα μετάλλιο από αγώνα σου. Της αφιέρωσες τη νίκη σου τότε. Και ο δικός της αγώνας; Ατελείωτες ώρες πόνου και χειρουργείων. Όμως ξεκινάει. Σε αμαξίδιο. 3, 5 χρόνια τώρα. Αυτό που εσύ θεωρείς δεδομένο, σπουδαίο.. τα δυο σου πόδια.. Αυτή? Είναι αγωνίστρια.
Δεν τα παρατάει. Θέλει να ζει τις στιγμές όπως ζεις εσύ το κάθε χιλιόμετρο. Ζει με τόλμη στην καθημερινότητά της όπως εσύ μπορεί να μπαίνεις στην γραμμή της εκκίνησης του κάθε αγώνα. Και αν καμιά φορά χάνει το δρόμο προσπαθείς με όσα έχεις μάθει να της τον ξαναδείχνεις.
3,5 χρόνια μετά από την μέρα εκείνη σου λέει ότι φέτος θα πάρει μέρος με αμαξίδιο στον νυχτερινό δρόμο υγείας 5κμ στην πόλη. Όταν ήταν όρθια στα δυο της πόδια, δεν μπορούσες ποτέ να σκεφτείς ότι θα μοιραζόσασταν μια τέτοια στιγμή. Διαφέρατε.. Όμως σε αυτό τον αγώνα θα τρέξετε μαζί. Δίπλα δίπλα. Για να της κάνεις παρέα και να σου κάνει παρέα στο πιο απλό πράγμα που μπορεί να απαιτήσει ένας άνθρωπος με προβλήματα αναπηρίας σε αυτή την πόλη. Να έχει το ίδιο δικαίωμα με τους άλλους πολίτες. Να μπορεί να συμμετέχει. Να κινείται. Να είναι παρούσα. Να ζει όπως όλοι οι υπόλοιποι. Να τρέχει όπως τρέχεις και εσύ».
Ευφροσύνη Μπαμπάτσικου
«Το συμβάν που έφερε καθένα από μας στη θέση του να μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, είναι ίσως ήσσονος σημασίας. Αυτό που μετράει πάνω από όλα είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει καθένας να συνεχίσει τη ζωή του. Δυστυχώς, ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν πραγματικά να συνειδητοποιήσουν το πόσο εφήμερη μπορεί να αποδειχθεί η ζωή μας, το ότι αυτό που σήμερα θεωρούμε ως δεδομένο αύριο μπορεί να μην ισχύει, ότι ένα ατύχημα μπορεί να μας φέρει τον καθένα σε αναπηρικό κάθισμα, ότι ίσως αύριο μπορεί να βρεθούμε εμείς οι ίδιοι σε αυτή τη θέση ή κάποιο κοντινό μας πρόσωπο. Η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση του κόσμου επαφίεται κατά κύριο λόγο στη δράση συλλόγων και σωματείων που λειτουργούν εθελοντικά.
Η λειτουργία ομάδων και συλλόγων που δραστηριοποιούνται σε θέματα αναπηρίας, είτε με τη διοργάνωση εκπαιδευτικών σεμιναρίων, είτε με τη διοργάνωση και διεξαγωγή αθλητικών και κάθε είδους εκδηλώσεων που απευθύνονται σε άτομα με αναπηρία ή στα οποία μπορούν να συμμετέχουν άτομα με αναπηρία, αποτελούν πολύ σημαντικές προσπάθειες οι οποίες δύνανται να βελτιώσουν τη ζωή και την καθημερινότητα ατόμων με αναπηρία. Προσωπικά, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στο 7ο εκπαιδευτικό σεμινάριο του σωματείου «ΑΛΛΗ ΟΨΗ», στο οποίο μου δόθηκε η δυνατότητα να ενημερωθώ και να αναπτύξω δεξιότητες που συμβάλλουν στη βελτίωση της καθημερινότητας και την ανεξάρτητη διαβίωση με αναπηρικό αμαξίδιο.
Ο 2ος διεθνής νυχτερινός ημιμαραθώνιος Θεσσαλονίκης, στον οποίο θα έχω τη χαρά και την τιμή να συμμετάσχω κι εγώ το Σάββατο 19/10/2013 με τη συνοδεία της φίλης μου, αθλήτριας και μιας από τις κορυφαίες μαραθωνοδρόμους στη βόρεια Ελλάδα, τη Δήμητρα, η οποία στάθηκε δίπλα μου όλον αυτό τον καιρό μετά το ατύχημα για να μου δείξει το δρόμο σαν άνθρωπος που ξέρει να αγωνίζεται, να μη τα παρατάει και να χαμογελάει πάντα, να ζει, αποτελεί μια σημαντική εκδήλωση, στην οποία πολίτες από την πόλη της Θεσσαλονίκης, κι ελπίζω όχι μόνο, που μετακινούμαστε με αναπηρικό αμαξίδιο θα έχουμε τη δυνατότητα να δώσουμε το δυναμικό μας παρόν και να μεταδώσουμε το μήνυμα μας. Γιατί η ζωή μπορεί και οφείλει να συνεχίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο υπό οποιαδήποτε συνθήκη, ακόμη κι όταν οι συνθήκες υπαγορεύουν τη μετακίνηση με αναπηρικό αμαξίδιο».
7°
