Life is but a dream

Το κακό με το (διπλό) καρότσι μωρών είναι ότι σκαλώνει στην είσοδο του εκάστοτε μαγαζιού με σκαλάκια – αν υποθέσουμε ότι η είσοδος είναι αρκετά φαρδιά ώστε να χωρέσει καρότσι. Αυτό ήταν πρόβλημα από την εποχή που ο γιος μου ήταν (απλό) μωρό πριν από 15 χρόνια, και επειδή μερικά πράγματα δεν αλλάζουν… πρόσεξα κι άλλες ιδρωμένες μαμάδες καροτσάτες που ξαφνικά στουμπώναν σε πόρτες μαγαζιών με ρούχα, αξεσουάρ και είδη σπιτιού (οι μαμάδες-με-καρότσια σπανίως ψωνίζουμε εσώρουχα. Πάντα φοβάσαι ότι η πωλήτρια θα σου πει «ακόμα δεν βάλατε μυαλό, μαντάμ; Ορίστε που σας οδήγησε η ξέκωλη κιλότα!». Ή έστω «μόνο το g-string σου έλειπε, με το/τα μούλικο/α στο/α καρότσι/α»).

Η πωλήτρια στο Κολωνάκι, το Ψυχικό, και όπου αλλού φύεται το είδος κρυοπωλήτρια, είναι ψυχρός άνθρωπος. Ναι μεν θέλει να σου πουλήσει το κατιτίς της, θα προτιμούσε δε να σε δει νεκρή. Δεν μπορεί να στο πει γιατί είναι κάπως προσβλητικό («ψόφα!») αλλά στο δείχνει, κυρίως λέγοντας με θανατηφόρο ύφος «ΜΗΝ αγγίζετε, παρακαλώ, είναι ΟΛΑ κρεμασμένα!». Εσύ, με μωρό/ά ή άνευ, το παίρνεις τοις μετρητοίς: σε μια στιγμή πίκρας η πικρή πωλήτρια άρπαξε το εμπόρευμα και φώναξε «ΣΤΗΝ ΚΡΕΜΑΛΑ!» σαν το νεκροθάφτη στο Λούκι Λουκ. Γιατί η πωλήτρια είναι ο νόμος δυτικά του Πέκος… Μια και το ’φερε η κουβέντα, οι Γάλλοι γύρισαν ταινία τις περιπέτειες του Λούκι Λουκ με τον Jean Dujardin στο ρόλο του καουμπόη και σκηνοθέτη τον James Huth. Δεν ξέρω ούτε τον σταρ ούτε τον σκηνοθέτη, αλλά μπορεί να είναι πρώτες φίρμες – οι Γαλλο-σινεφίλ τώρα θα κάνουν «ιιιι!», όπως θα έκανα εγώ αν κάποιος δεν είχε ακουστά τον Βερχόφεν, π.χ., ή τον Ρομέρο ή τον Κάρπεντερ: ο καθένας με την πετριά του.

Πού είχαμε μείνει; Στο καρότσι-σε-είσοδο- μαγαζιού. Είμαστε λοιπόν στην είσοδο του “Mohnblümchen”, που είναι ίσως το μαγαζί με τις πιο φιλικές πωλήτριες στο Κολωνάκι, αν όχι στον κόσμο ολόκληρο. Το “Mohnblümchen” έχει κομμάτια της Vivienne Westwood που όσο μεγαλώνει τόσο τρελότερη γίνεται, και τόσο πιο ενδιαφέροντα τα ρούχα της. Θα’ναι δηλαδή τώρα η Vivienne εξακοσίων, αλλά σχεδιάζει ακόμα υπέροχα σακάκια με βάτες (πάλι με χρόνια,με καιρούς). Η Κατερίνα, αρχιπωλήτρια-σήμα- κατατεθέν του “Mohnblümchen”, είναι ειδική στη Vivienne και μπορεί να σου πει τα πάντα γι’ αυτήν, αν έχει(ς) όρεξη. Μπορεί επίσης να σε βοηθήσει να βρεις αυτό που θέλεις και όχι αυτό που θέλει ο Θεός. Έριξα μια ματιά στην αγαπημένη Vivienne και προς στιγμήν είδα όλη μου τη ζωή να περνάει μπροστά απ’ τα μάτια μου σαν ελληνική ταινία – μπαρ, κλαμπ, ντίσκο, μεγάλες πίστες, Εργοστάσια, Αεροδρόμια, Φωκίωνος, Βεντήρη, Ηριδανού, βάτες, σατέν, κολάν, pvc, lycra, lurex, κακές περμανάντ, χένες, γκομενιλίκια, θολά κοκτέιλς και, εχμ, πλατφόρμες. Για νατελειώσουμε την αναδρομή σε μια ανεβασμένη νότα.

Εδώ, πολύ αριστοτεχνικά, κολλάει ο τίτλος. Life is but a dream… Ε, μετά, μια και είχα καρότσι και μωρά παραμάσχαλα, συνέχισα τη βόλτα στα κατσάβραχα του Κολωνακίου για να θυμηθώ τα πρακτικά, δηλαδή το πόσο δύσκολο είναι να σκουντάς καρότσι σε πολυσυλλεκτικά πεζοδρόμια στα οποία, εκτός που κάνουν κακά τα σκυλάκια, παρκάρουν ΚΑΙ μηχανάκια ανάμεσα στα κακάκια. Ο μόνος λόγος που δεν παρκάρουν νταλίκες ή δεν χέζουν χιμπατζήδες είναι επειδή δεν το ’χουν σκεφτεί ακόμα. Τέλος πάντων πήγαμε στο «Οίκος» (δύο σκαλάκια) για ένα δώρο γάμου και ο «Οίκος», εκτός από τέλεια κηροπήγια, σκαμπουδάκια, καρέκλες κ.λπ., κ.λπ., έχει τα μπιζού Batucada (www.Batucada-fashion.com) που είναι φτιαγμένα από ανακυκλωμένο πλαστικό – ένα περίεργο υλικό που μοιάζει με τατουάζ όταν το φοράς… δηλαδή τα σχέδια είναι από μαύρο, κόκκινο ή καφέ πλαστικοειδές, εντελώς πλακέ, πολύ λεπτό και πολύ ενδιαφέρον απ’ όλες τις απόψεις. Ποτέ δεν ενθουσιάζομαι με πράγματα που πωλούνται σε μαγαζιά με είδη σπιτιού κι ο λόγος που ενθουσιάστηκα εδώ είναι επειδή τα κοσμήματα (βραχιόλια, κολιέ, παντατίφ, σκουλαρίκια) είναι τόσο ιδιαίτερα… και οι τιμές αρχίζουν από 24 ευρώ. Ου. Α. Ου.

Το βράδυ σκεφτόμουν πως η ζωή είναι σαν όνειρο και άλλες τέτοιες μπούρδες που σκέφτεται ο άνθρωπος όταν έχει πολύ καιρό να ψωνίσει κιλότες. Κατέβηκα στο “MG” στη Μαβίλη μήπως πετύχω κανέναν γνωστό, πράγμα χλωμό, γιατί οι γνωστοί (μου) είναι από την παλιά ζωή και βγαίνουν μετά τις 12. Στο «Έβερεστ» απέναντι έτρωγαν οι γνωστοί μπάτσοι, στο “Flower” καθόντουσαν οι γνωστοί Γιώργος Ευσταθίου - Κώστας Κάτσουλας. Ένα είδος χαμηλής ομίχλης χαμηλόβλεπε την πλατεία. Και όντως ήταν σαν όνειρο. Που όμως δεν ήταν καθόλου χαλαστικό, κάθε άλλο, ήταν ένα απ’ αυτά τα γαργαλιάρικα όνειρα που βλέπεις λίγο πριν ξυπνήσεις και το μόνο ενοχλητικό είναι ότι θα ’θελες να κρατούσαν περισσότερο. Όχι σαν ποιοτική ταινία αλλά σαν Λούκι Λουκ. Εποχής Morris & Goscinny, από τα τέλεια, απ’ αυτά που σε ρίχνουνε δηλαδή μόνο επειδή είναι λίγες σελίδες.