Αδέσποτες Ιστορίες

1.«Ο Μπέμπης είναι φίλος μου. Πραγματικός. Μ’ έμαθε ότι η αγάπη μπορεί να είναι παντοτινή. Ανήκει στην κατηγορία των ψυχών που συγχωρούν την αδικία χωρίς δεύτερη σκέψη. Στο λόφο των Μουσών, όπου ζει, έχει δεχτεί πολύ ρατσισμό για το μέγεθος και το τρίχωμά του από ανθρώπους και ζώα. Αυτός παραμένει ένα υπέροχο πλάσμα, τρυφερό με όλους, και έχει καταφέρει να επιβιώσει σε μια πόλη εξαιρετικά εχθρική. Ευτυχώς έχει την προστασία της Ένωσης Αδέσποτων Ακρόπολης, όπως άλλωστε όλα τα σκυλιά του λόφου». Ελισάβετ

2. «Τα πρώτα μου ζώα ήταν 2 γάτες Σιάμ, όταν ήμουν παιδί. Μετά προέκυψε αλλεργία οπότε δεν έχω ξανασκεφτεί σοβαρά να πάρω ζώο. Εδώ έρχεται ο Παντελής: προσποιούμαι ότι είναι δικός μου κι έτσι δεν έχει τεθεί το θέμα "βρε, μήπως θέλω ζώο;". Αν δεν υπήρχε, ίσως αναγκαζόμουν να κάνω μεγαλύτερο κομίτμεντ σε άλλον. Τον αγαπάω γιατί είναι αξιοπρεπής και δεν ζητιανεύει αγάπη. Παρ’ όλα αυτά, είναι πάντα εκεί».

Λίζα

3. «Όταν πρωτοπήγαμε στο Kosmos 93,6, ο συνάδελφος Γιάννης Λώλος βρήκε ένα αδέσποτο στο προαύλιο της ΕΡΤ και το μάζεψε. Το έβγαλε ΕΡΑ. Λίγους μήνες αργότερα γέννησε ένα κάρο κουταβάκια και πήρα ένα. Την έβγαλα Ζελού, γιατί διάβαζα “Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας” του Ζαν Κλοντ Ιζό. Ήταν μία από τις πρωταγωνίστριες του βιβλίου. Η Ζελού είναι το κορίτσι του σπιτιού και χωρίς αυτήν η ζωή μου θα ήταν πιο μοναχική και λιγότερο τρυφερή. Με έμαθε τι σημαίνει να έχεις την ευθύνη κάποιου άλλου, να είμαι λιγότερο εγωκεντρική, να δίνω χάδια και αγάπη».

Γιώτα

4. «Μεγάλωσα με ένα αρσενικό κόλεϊ. Το κρατούσα στα χέρια, όταν στα 13 του χρόνια έπρεπε να του κάνουμε ευθανασία λόγω καλαζάρ. Πολύ κλάμα. Η Αΐσα βρέθηκε στο σπίτι μου το 2005, όταν μια φίλη τη μάζεψε από το δρόμο κουταβάκι. “Λαμπραντόρ” λέγαμε τότε. Ε, όπως βλέπεις, δεν είναι και τόσο. Είναι καλύτερη. 8 χρόνια με την Αΐσα, έχουμε δεθεί. Έχει πολύ πλάκα αυτό το σκυλί».

Σπύρος

5. «Αυτά τα δύο ζώα είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό και ηρεμιστικό που έχω στη ζωή μου. Η Sweets είναι πιο αυτάρκης, ναζιάρα και ντροπαλή με τους ξένους. Η Τρούφα είναι γατόσκυλο (παίζει fetch και τέτοια), θέλει να σε παρακολουθεί ό,τι και να κάνεις, και είναι βλαχοδήμαρχος με τους ξένους. Το ότι είναι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες, σε κάνει να καταλαβαίνεις καλύτερα ότι ποτέ δεν έχεις απλώς "ένα pet". Έχεις ένα ή δύο ή όσα παραπάνω μέλη στην οικογένεια».

Μίνα

6. «O Φιόγκος μού έμαθε τι σημαίνει ευτυχία, ηρεμία και απέραντη αγάπη! Όταν γυρίζω σπίτι μετά από μια μέρα έντασης, εκείνος με αποφορτίζει με τα μοναδικά γουργουρητά του. Αγάπη και χάδια κάθε μέρα… Δεν έχω χειρότερο από το να περνάω έξω από pet shop και να βλέπω τα ζωάκια στριμωγμένα στα γυάλινα κλουβιά. Σκέφτομαι πού καταλήγουν όταν μεγαλώνουν και δεν τα παίρνει κανείς, και ανατριχιάζω... Η Πολιτεία πρέπει να επιβάλλει πρόστιμα και ποινές σε όσους εγκαταλείπουν το ζώο τους, το παρατάνε σε μπαλκόνι, το κακοποιούν ή δεν μαζεύουν τις ακαθαρσίες όταν το βγάζουν βόλτα».

Κατερίνα

7. «Η Μπου είναι κουφή και τη μάζεψα από το δρόμο. Η αγάπη και η ανθρωπιά δεν κοιτά πόσα πόδια έχει κανείς. Πρέπει να αγαπάμε όλα τα πλάσματα, δίποδα ή τετράποδα! Δεν μπορείς να σώσεις τα ζώα όλου του κόσμου, αλλά γι’ αυτό το ένα που σώζεις είσαι ο κόσμος όλος».

Κλειάννα

8. «Οι Αλητόφατσες είναι το αποτέλεσμα ενός μεγάλου έρωτα ανάμεσα σε έναν τεράστιο ελληνικό ποιμενικό και μια κακομοιρίξ μπασταρδίνα που δεν είχε χρονίσει. Το ειδύλλιο είχε ως αποτέλεσμα 6 κουτάβια: 2 πέθαναν, 2 βρήκαν σπίτια, 2 έμειναν με τη μαμά στο πάρκινγκ όπου άφηναν τα αυτοκίνητά τους οι εργαζόμενοι σε κάτι εκδόσεις που δεν υπάρχουν πια. Σήμερα ζουν οι τρεις τους σε ένα άδειο κτίριο στο Κορωπί. Ο μπαμπάς βολτάρει πάντα για λίγο φλερτ (κι ας στείρωσα τη μαμά μερικούς μήνες μετά τη γέννα). Μέχρι πέρσι, τους έβλεπα κάθε μέρα. Τώρα μας χωρίζουν 45 χιλιόμετρα. Πάω μία φορά το μήνα. Τα φροντίζουμε 4 άνθρωποι, οι 2 άνεργοι. Άμα θέλεις, όλα γίνονται».

Αναστασία

9. «Η Σούγκαρ είναι μια γλυκιά τριποδούλα! Είναι χαδιάρα, τρελούτσικη και λατρεύει τις βόλτες. Τι κι αν κουραζόμαστε λίγο πιο εύκολα; Η αγάπη που δίνει και της ανταποδίδουν είναι πολύ δυνατή! Περήφανη και δυνατή, δεν κράτησε κακία σε κανέναν που την είδε χτυπημένη και αδιαφόρησε. Άλλωστε τώρα έχει πλέον σπιτικό. Τυφλά, τρίποδα, ανάπηρα ζώα. Υιοθετήστε τα! Θα σας δώσουν αγάπη και ζεστασιά. Η ευγνωμοσύνη τους όταν τα βγάλετε από το κλουβί ή τα μαζέψετε από το δρόμο, δεν περιγράφεται με λόγια. Μόνο με χάδια κι ένα γουφ ή ένα νιάου».

Δημήτρης

10. «Everybody wants to be a cat», σουινγκάρουν οι Αριστόγατες στην ταινία του Ντίσνεϊ, κάνοντας λογοπαίγνιο με τον όρο «cat», τίτλο τιμής για τους τζαζίστες. Δεν ξέρω αν συνδέεται η αγάπη μου για την τζαζ με την αγάπη για τις γάτες, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο αγαπούσα πάντα τις γάτες. Για την ακρίβεια, τις ερωτευόμουν και τις ερωτεύομαι, είναι σαγηνευτικά όντα. Δεν ήμουν ούτε δέκα ετών, όταν ήρθε στο σπίτι η Βίλλυ, μια νωχελική γκρι χνουδόμπαλα – όχι και τόσο νωχελική: το πρώτο βράδυ που πέρασε στο σπίτι μας, μού κατάφερε μια γρατζουνιά ανάμεσα στα μάτια. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. 

Την Τζίνη την ερωτεύτηκα από μια φωτογραφία: ήταν ένα μικρό, αγριεμένο μαυρόασπρο γατάκι, έτοιμο να τα βάλει με θηρία. Την πήραμε στο σπίτι και από τότε μας έχει αλλάξει τη ζωή. Ηδονίστρια, όπως όλες οι γάτες, μας θυμίζει καθημερινά την αξία της τεμπελιάς και την ηδονή του χαϊδολογήματος – αλλά και ως ζωντανό που θέλει τη φροντίδα του, μού έμαθε τι σημαίνει να είσαι ενήλικας, να αναλαμβάνεις τις υποχρεώσεις σου, να έχεις την ευθύνη κάποιου. Κατά κάποιον τρόπο, είμαι σήμερα λίγο καλύτερος πατέρας ακριβώς επειδή έχω την Τζίνη στη ζωή μου.

Το περασμένο καλοκαίρι, άρχισε μια άλλη γάτα να με φλερτάρει. Μια μικρή αλητόγατα που περιφερόταν στην πλατεία του Χαλανδρίου, κοντά στο "Petite Fleur". Πήραμε τροφή και από τότε έγινε πιο τακτική πελάτισσα του μαγαζιού – μια φορά κοιμήθηκε μέσα, το καταλάβαμε το πρωί όταν ανοίγαμε. Είχα σκοπό να την πάω και σε κτηνίατρο, αλλά δεν τα κατάφερα, με πρόλαβε ένα κάθαρμα με φόλα. 

Δεν το πήρε είδηση κανείς. Κανείς δεν κλαίει για τις αλητόγατες». 

Νίκος

11. «Παρότι γεννήθηκα σε σπίτι με σκυλιά, η Λουίζα είναι το πρώτο ουσιαστικά δικό μου σκυλί. Τη βρήκαμε σε ένα βουνό της Βόρειας Έυβοιας, 2 μηνών κουταβίνα, χτυπημένη, φοβισμένη, πεινασμένη. Μέσω του Stray είχα φιλοξενήσει προσωρινά αρκετά σκυλιά – αλλά τη Λουίζα δεν άντεξα ποτέ να τη δώσω, παρότι της είχαμε βρει σπίτι. Εδώ και 6 χρόνια είναι η οικογένειά μου, μαζί μου πάντα και σε όλα.

Τα αδέσποτα αλλά και πολλά δεσποζόμενα ζώα στην Ελλάδα υποφέρουν καθημερινά. Υπάρχει σοβαρό έλλειμμα ενημέρωσης και παιδείας ως προς τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις μας απέναντι στα ζώα. Η Πολιτεία πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της και να κάνει τα αυτονόητα: στειρώσεις και περίθαλψη στα αδέσποτα, συνεργασία με σωματεία για υιοθεσίες και με εθελοντές κτηνιάτρους, ουσιαστική προστασία και εφαρμογή του νόμου σε περιπτώσεις εγκατάλειψης και κακοποίησης – φαινόμενα απαράδεκτα συχνά στην Ελλάδα. Όσα έχουμε δει ως τώρα, πλην της αυστηροποίησης της ποινής για κακοποίηση με το νόμο 4039/2012 (μένει η εφαρμογή του!), είναι ιδιαίτερα απογοητευτικά και στενάχωρα».

Μυρτώ

Μπορείτε να διαβάσετε πολλές ακόμα «Αδέσποτες ιστορίες» στην ιντερνετική στήλη της A.V. «Η Αδέσποτη».