Δε φταίνε οι γονείς. Οι περισσότεροι νομίζω ότι προσπάθησαν. Δε μεγαλώσαμε έτσι. Οι πιο πολλοί (μάλλον εξαιρώ τους νεόπλουτους) έκαναν ό,τι μπορούσαν. Όμως κι εκείνοι τελευταία γίνονται σαν εμάς. Ξεχάσαμε, ξεχνάμε όσα ξέραμε. Πως έπειτα από ένα καλό τραπέζι τηλεφωνείς στον άλλο να του πεις ότι πέρασες καλά. Πως τιμή δική σου είναι να δώσεις προτεραιότητα σε κάποιον που την έχει ανάγκη.
Πως η βιασύνη άλλη σχέση έχει με την ταχύτητα αμπάβ ωλ.
Αλήθεια, είναι ο χειρότερος εχθρός της.
Δε θυμάμαι καν πότε άρχισα να εκνευρίζομαι στα φανάρια. Ποια ήταν η ιστορική περίοδος που πρωτόπιασα να κορνάρω τσαντισμένη μ’ έναν αργοκίνητο. Πότε συνέβη αυτό; Πότε, ας πούμε, (σχετικό παράδειγμα που διαλευκάνθηκε μέσα από την παρατήρηση) η Αθήνα μετατράπηκε στο τωρινό της χάλι. Πότε πρωτοαδιαφόρησα μην κλείσω κάποια πόρτα ενώ ακολουθούσε άλλος. Κατά τα άλλα είμαι ευγενικός άνθρωπος. Έτσι νομίζω.
Οι Γάλλοι (ένας κλασικά αγενής λαός), έχουν μία παράξενη συνήθεια. Εκφράζουν με τον λόγο κάτι, ενώ μπορεί να πράττουν το αντίθετο. Παρντόν μεσιέ, μπονζούρ μεσιέ νταμ, ζ’βου ζαν πρι. Συγγνώμες, χαιρετούρες και γελάκια συνοδεύουν την ευγένεια και την αγένεια εξίσου. Κι ωστόσο, έχω την εντύπωση, πως η χρήση του -καλού- λόγου διευκολύνει την πράξη. Έχω την εντύπωση πως αρχικά βοηθά αυτό.
Πέρα στην Ινδία, υπάρχουν λέσχες γέλιου που βοηθούν, υποτίθεται, τους ασθενείς τους να θυμηθούν, ξανά απ’ την αρχή, τα βασικά. Οι Αμερικανοί έχουν γελοιοποιήσει ό,τι μπορούσαν, αλλά όλη τούτη η προσπάθεια δείχνει να έχει κάποια αποτελέσματα. Πιστεύω πως και με την ευγένεια θα πετύχαινε το ίδιο: Άλφα, λέμε σ’ όσους αναγνωρίζουμε καλημέρα. Βήτα, ένα χαμόγελο είναι ο καλύτερος τρόπος για ν’ αποκτήσεις κάτι. Ντας καπιτάλ... συσσώρευση... χμ χμ.
Τέλος πάντων. Σκέτα λόγια είναι. Μία εντύπωση. Μπορεί και να ‘ναι αγένεια που την μοιράζομαι μαζί σας. Θα το δείξει ο καιρός. Εγώ θα πω απλώς ότι πιστεύω πως όσο περισσότερα ξέρει κανείς για κάποιον, τόσο λιγότερο τον γνωρίζει. Ίσως έτσι είμαι. ίσως έτσι έγινα. Τα υπόλοιπα θα μας τα πει μονάχα αυτός.
4°
