Ελάχιστοι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, κι αυτοί «κανονικοί» άνθρωποι, όχι φουσκωτοί, που καταλάβαινες από τα σχόλιά τους την πολιτική τους τοποθέτηση - και σαφώς σαστισμένοι και αποκαρδιωμένοι. Σημαντικά περισσότεροι οι περίεργοι, απολίτικοι ή και αντιναζιστές. Περισσότεροι απ΄ όλους, οι αστυνομικοί: μπλε στολές, πράσινες στολές, ασφαλίτες με πολιτικά, τροχαίοι. Πεζοί, σε κλούβες, σε μοτοσικλέτες, σε περιπολικά. Με ασπίδες, με αυτόματα, με γκλομπ, με εκτοξευτήρες δακρυγόνων και δακρυγόνα κρεμαστά στο στήθος- όλα αυτά όμως ανενεργά, οι ασπίδες απιθωμένες στο έδαφος, τα επιθετικά όπλα στις θήκες τους.
Κι ένας ψηλός αξιωματικός ανεβοκατεβαίνει το δρόμο και συνεννοείται με γουόκι τόκι, μέχρι να δώσει το ΟΚ υποθέτω. Πιάνω να λέει κάθε τόσο «Υπάρχει προσέλευση περιοίκων… υπάρχει προσέλευση περιοίκων». Αλλά οι ασύρματοι από τις μοτοσικλέτες τον διαψεύδουν: «Δεν υπάρχει κόσμος». Και πράγματι ο κόσμος είναι ελάχιστος, καθώς αρχίζει να γέρνει ο ήλιος του μακρού αυτού Σαββάτου.
Όλη αυτή τεράστια παράταξη αστυνομικών δυνάμεων, για να έρθει με ασφάλεια το κονβόι με το πρώτο κλιμάκιο των «επιφανών» της Χρυσής Αυγής, από τη ΓΑΔΑ στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων. Που το περιμένουμε ώρα μέσα από απαγορεύσεις διέλευσης σε συγκεκριμένα σημεία, ανάμεσα σε βαριεστημένους αστυνομικούς που καπνίζουνε και μιλάνε για την απρόσμενη ήττα της Μάντσεστερ Σίτι, γκρινιάζουν για το πόσες ώρες δουλεύουνε ή λένε «τζάμπα ήρθαμε δω».
Και κάποτε το κονβόι έρχεται. Αποτελείται από μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα με συμβατικές πινακίδες και τα γνωστά τζιπ της αντιτρομοκρατικής, κι άλλες μοτοσικλέτες μετά, με τις σειρήνες στο φουλ. Τα λάστιχα ηχούν δυνατά, καθώς τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα στους αποκλεισμένους δρόμους, κάνοντας το δρομολόγιο Αλεξάνδρας - Μουστοξύδη - Ευελπίδων σε δύο λεπτά περίπου (υποθέτω, καθώς εγώ είμαι στην Ευελπίδων, από τη μεριά της Κυψέλης). Μένει μονάχα η κοφτή εντολή ενός μοτοσικλετιστή της τροχαίας, με την ενσωματωμένη ντουντούκα του, προς κάποιο ξέμπαρκο μηχανάκι να φύγει από το δρόμο- χωρίς να ξεχάσει να πει στο τέλος κι «ευχαριστώ».
Κι όταν οι σιδηροδέσμιοι κατηγορούμενοι χάθηκαν στον περίβολο των δικαστηρίων, τότε ένας μεσήλικος, ακριβώς μπροστά μου, άρχισε να φωνάζει συνθήματα υπέρ τους και εναντίον του μνημονίου και της κλεπτοκρατίας. Μια μικρή παρέα τον χειροκρότησε και του φώναξε «πες τα». Όλα αυτά ακούστηκαν παράξενα στην ησυχία του δρόμου που δεν είχε αυτοκίνητα, παρά μόνο τους ήχους από τα γουόκι τόκι και τους ασύρματους των αστυνομικών.
Αδιάφορο, το κονβόι ξανάφυγε άδειο για να φέρει το επόμενο κλιμάκιο των κατηγορουμένων. Και στο πάρκο προς τα δικαστήρια συνεχίστηκαν, εξίσου αδιάφορες, οι βόλτες των υπερηλίκων της Κυψέλης με τα σκυλιά τους. Ακόμα πιο αδιάφορα, ο ήλιος γέρνει, βραδιάζει νωρίτερα τώρα, - ώρα να φεύγω κι εγώ, για να γράψω το κομμάτι που διαβάζετε.
Κάπως έτσι, η περίφημη «στρατιωτική οργάνωση» της Χρυσής Αυγής, όπως είχε ήδη φανεί από την πενιχρή προέλευση το πρωί στη ΓΑΔΑ (παρά τα ηχηρά συνθήματα, ήταν απελπιστικά λίγοι) δεν επιβεβαιώθηκε απόψε. Εδώ τώρα, στα δικαστήρια, ουδείς - ουδεμία - ουδέν. Ούτε ένας φουσκωτός για δείγμα, ούτε ένα μαύρο μπλουζάκι, ούτε ένα μπινελίκι, ούτε ένα σύνθημα- τίποτα που να θυμίζει το σύνηθες χρυσαυγίτικο κλίμα- σύνηθες μέχρι σήμερα το πρωί, τουλάχιστον. Φαίνεται ότι τα ρητορικά ερωτήματα - εκκλήσεις της κ. Ουρανίας Μιχαλολιάκου, λίγες μέρες πριν, ερωτήματα - εκκλήσεις για έμπρακτη ομολογία πίστης, δε συνάντησαν θετικά, ευήκοα ώτα στους υποστηρικτές του κόμματος.
13°
