Οι «στροφές του Μπράλου», λέει, είναι ονομαστές – σκοτώστρες το χειμώνα με πάγους και τα σχετικά, ανακατώστρες τις υπόλοιπες εποχές επειδή σου έρχεται το στομάχι στο μάτι. Η παλιά Εθνική Οδός τις περνάει μία-μία τις στροφές, με ωραία σκούρη άσφαλτο, με απέραντα λιβάδια δεξιά-αριστερά στο βάθος, με λαγκάδια και πατημένους σκαντζόχοιρους στις άκρες του δρόμου. Χωρίς να το καταλάβεις είσαι στα Φάρσαλα και ψάχνεις κάπου να φας, όχι απαραίτητα χαλβά Φαρσάλων… αλλά είναι 8.00 το βράδυ και η πόλη φαίνεται σκοτεινή: δεν είναι κανένας σπίτι; Ούτε έξω, καν; Δεν ανάβουν τα φώτα για οικονομία; Για να μη βλέπουν; Περνάς από στενάκια, δρομάκια, γειτονιές και γωνίες με έναν κόμπο στο λαιμό (δεν θα φας), τα Φάρσαλα βομβαρδίστηκαν από τους Γερμανούς το ’41 και πυρπολήθηκαν από τους Ιταλούς το ’43, κάποτε, λέει η Γουικιπίντια-ξερόλας, ήταν ωραία πόλη. Είναι λίγο παρατημένη μετά από τόσες καταστροφές. Με την Κρίση είδε κι απόειδε (η πόλη), έκλεισε μαγαζιά, καφετέριες και μπαρ κι είναι στο τσακ να κατεβάσει το γενικό…
Ανεβαίνεις λοιπόν προς το Δομοκό, το παλιό «Θαυμακό» των αρχαίων με το μεσαιωνικό κάστρο στην κορυφή και τη θέα στα απέραντα λιβάδια, ιντίντ. Στα βάθη της Φθιώτιδας: την πόλη την κατέλαβαν οι Τούρκοι (1493-1881), και μετά ξανά για ένα χρόνο (1897), μετά Παγκόσμιοι Πόλεμοι, αντάρτικο, χαμός… οι τούρκικες γειτονιές είναι έρημες, τα παλιά αρχοντικά επίσης. Ήταν κεφαλοχώρι κάποτε, όταν περνούσε από δω η Εθνική Οδός, αλλά δεν είναι πια – ορίστε από πού πήρε την υπόθεσή του το «Cars».
Η υπερυψωμένη πλατεία του Δομοκού είναι σαν να κάθεσαι σε θέση-παράθυρο αεροπλάνου: ο κάμπος όντως σαν θάλασσα, τα χωριά αραιά εδώ και κει, ποτάμια που δεν έχεις ακούσει από τη Γεωγραφία Δημοτικού, η Λαμία από τη μία, η Λάρισα από την άλλη, και σε πιάνει μικρό κλειστοφοβικό επεισόδιο, αν είσαι από θαλασσινό μέρος, γιατί η θάλασσα είναι πολύ-πολύ μακριά. Το ταβερνάκι/σουβλατζίδικο της «κυρίας Σούλας» φτιάχνει υπέροχο κοντοσούβλι, μοναδικό τζατζίκι και μεζέδες σε τιμές υπερ-χαμηλές (με 11 ευρώ φάγαμε δύο άτομα!). Πιτσιρίκια έπαιζαν με πατίνια στην πλατεία, προ-εφηβάκια με παρδαλά μίνι και λουστρίν τσαντούλες έλεγαν μυστικά στο πεζουλάκι, μύριζε δάσος, πρασινάδα, υγρασία και ελληνική επαρχία. Απροσδιόριστη μυρωδιά – εκτός κι αν είσαι από επαρχία αυτοπροσώπως. Οπότε αναγνωρίζεις μια χαρά κάτι τέτοιες μυρωδιές, σιγά μη σου ξεφύγουν...
Αργά τη νύχτα ήταν ανοιχτά κάτι σουβλατζίδικα στην Αθήνα, μπαράκια, καφέ στις πλατείες, φαστ-φουντάδικα, μπουρδέλα, περίπτερα και διανυκτερεύοντα φαρμακεία. Τα φώτα τους έφερναν ένα είδος ανακούφισης, σαν να με καλωσόριζαν, πράγμα που σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, αλλά ποιος χέστηκε. Στο σπίτι (άκου σύμπτωση!) με περίμενε καταπράσινη μπροσούρα με θέμα «από τη Φάρμα του Μπράλου στο σπίτι σας» και το θεώρησα σημαδιακό: βιολογικά λαχανικά, φρούτα, κρέατα, πουλερικά, κυνήγι, γαλακτοκομικά, βότανα, μαρμελάδες κ.λπ. από την οικολογική/πρωτοποριακή Φάρμα Μπράλου Φθιώτιδας έρχονται κατευθείαν στο σπίτι σου! Αφού τα παραγγείλεις πρώτα (δεν έρχονται μόνα τους), κι αφού τσεκάρεις στο σάιτ τους πόσο Ντίσνεϊλαντ είναι η Φάρμα και πόσο πραγματικά αγνά είναι τα προϊόντα της. Εδώ, λοιπόν, ζει η Γιαγιά Ντακ και ο Πασχάλης και οι Χιούι-Λιούι-Ντιούι.
Άσχετο, όπως όλα, αλλά συμβαίνουν κι αυτά στη ζωή, ή μόνον αυτά συμβαίνουν (τα άσχετα): αν μέσα στον πανικό γέννησε καμιά γνωστή, πάλι παραγγέλνεις δώρα, πάνες, τούρτες-από-πάνες, χειροποίητα καδράκια, παιδικά/μωρουδιακά/λεχωνιακά από το οικογενειακό «Maria’s diaperland» – σε πολύ καλές τιμές. Εννοείται παραγγέλνεις τα πάντα, όρεξη να ’χεις, απλώς μόλις γέννησε όντως μια φίλη ενώ παράλληλα, και άσχετα, διέσχισα όλη την Ελλάδα από παλιούς δρόμους χωρίς αρκούδες, με πυγολαμπίδες ωστόσο, με χελώνες, αλεπούδες και σκαντζόχοιρους, οπότε προτείνω τις μπροσούρες που με περιμένανε σκονισμένες και ξερές από το καλοκαίρι. Μπορεί και πριν το καλοκαίρι, πάντως με αρπάξανε από τα μούτρα με μία επικαιρότητα μόλις μπήκα, γι’ αυτό τις προτείνω. Όπως και το ταβερνάκι της κυρίας Σούλας στο Δομοκό. Οπωσδήποτε, να πάτε το χειμώνα που θα έχει και –παραλίγο να πω «αρκούδες»– σούβλες. Από την παλιά Εθνική Οδό, που ξετυλίγεται κάπως νωχελικά σα να κοιμάται ανάμεσα στα χωράφια, τα βουνά, τους κάμπους και τα ποτάμια με τα ξεχασμένα ονόματα.
18°
