Τρίγλια καλεί Μόσχα!

Εδώ… όλα παίζουν! Συμφωνώ και επαυξάνω: το σλόγκαν της 78ης ΔΕΘ -γεροί να ’μαστε μέχρι να τη φέρει ο Σεπτέμβρης- γίνεται πράξη ντάλα καλοκαίρι. Μπροστά από το γιγάντιο outdoor που κοσμεί την είσοδο της ΧΑΝΘ το τεράστιο έλατο είναι ακόμα στολισμένο με τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, ενώ παραδίπλα συνεχίζει να εκτίθεται μια εξίσου ογκώδης διαφήμιση του Χωριού του Αγιοβασίλη.

Παραισθησιογόνος ζέστη, ηχηρή κάψα, last Christmas I gave you my heart, but the very next day… είπες «πάμε Χαλκιδική» και συμφώνησα χωρίς να γνωρίζω τίποτα για το «Κρεμλίνο». Μέχρι που το είδα να ξεπροβάλλει εμπρός μου, τεράστιο, κατακόκκινο, ογκώδες, ανυπέρβλητο. Ανάμεσα στα χωριά Διονυσίου και Νέας Τρίγλιας, δρόμο που τον ακολουθούν μόνο οι μυημένοι που θέλουν να αποφύγουν το μποτιλιάρισμα από το πρώτο πόδι, το κοσμικό κέντρο «Κρεμλίνο» είναι αδύνατον να μην το προσκυνήσεις. Το κόκκινο σοβιετικό αστέρι κοσμεί την πρόσοψή του. Μια τεράστια εικόνα του Αγίου Γεωργίου φερμένη από τη Ρωσία ανεβάζει το επίπεδο αυτού του υπαρκτού σουρεαλισμού, περικυκλωμένη από την κίτρινη σημαία του βυζαντινού αετού.

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που εκτελούν χρέη καθαριότητας με μυούν στα ενδότερά του: είναι έργο επιχειρηματία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, μετανάστη στην Ελλάδα, ο οποίος το οραματίστηκε και το υλοποίησε. Βλέπεις τον Αϊ-Γιώργη όπως και στο πραγματικό Κρεμλίνο, αφού έτσι λέγεται η αίθουσα από όπου ο πρόεδρος Πούτιν κάνει όλα του τα διαγγέλματα. Η αίθουσα διατίθεται για γάμους και δεξιώσεις και διαθέτει υπερσύγχρονο εξοπλισμό ώστε ανά πάσα στιγμή να πέφτει μέσω ειδικού μηχανήματος ακόμα και χιόνι.

Απέναντι από το «Κρεμλίνο», ταπεινό και με αρχιτεκτονική λαμαρίνας, βρίσκεται το café bar «Serie», που τη νύχτα υποθέτω γίνεται της αγάπης brasserie! Αλλά με το «Κρεμλίνο» θεωρώ πως ολοκληρώνεται η απόβαση των Ρώσων στη Χαλκιδική: Δεν είναι μόνο τα γουναράδικα της Καλλιθέας που διαλαλούν πραμάτεια σε άπταιστες κυριλλικές επιγραφές, ούτε τα λεωφορεία του Μουζενίδη, του εξειδικευμένου δηλαδή τουριστικού πράκτορα, που ξεφορτώνουν μιλιούνια από το ξανθό γένος. Είναι πλέον και το «Κρεμλίνο», όπου άνετα θα μπορούσε να φιλοξενήσει το reunion-χορό των αποφοίτων της τάξης του ’84 από τη μεγάλη σχολή της KGB.

Και πάνω που νομίζω πως τελείωσα με τον υπαρκτό σουρεαλισμό, φίλος μου που δουλεύει σε μεγάλο ξενοδοχείο μου εξομολογείται το εξής: «Βασικό μισθό παίρνω 800. Έχω όμως χάρη στους Ρώσους και τα εξτραδάκια μου. Κάθε που παίζουν στα μπιτσόμπαρα ο Ρόκκος, η Θεοδωρίδου, ο Μαζωνάκης ή η Βανδή, και μερακλώνουν τα “ρούτσκι”, και θέλουν να μυηθούν στο greek κέφι, έπεσε γραμμή να μην τα αφήνουμε να πηγαίνουν μόνα, αφού υπάρχει κίνδυνος να καρφωθούν στην επιστροφή, τίγκα στη βότκα όπως γυρίζουν. Είμαι λοιπόν ο οδηγός τους, τους επιστρέφω με ασφάλεια, πληρώνομαι υπερωρία από το ξενοδοχείο, αλλά τσιμπάω και εξτραδάκι πουρμπουάρ 200 ευρώ από τους ολιγάρχες». Γιατί είπαμε, εδώ είναι Θεσσαλονίκη, δεν είναι παίξε γέλασε: εδώ… όλα παίζουν!