Places to Be..er!

Οι κάτοικοι ή οι καταγόμενοι από τον Πειραιά όταν μιλούν για την πόλη τους φαίνονται κάπως..πως να το πω..πωρωμένοι; τοπικιστές; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Όπως οι περισσότεροι «Αθηναίοι» έτσι και εγώ τους άκουγα απορημένη, αδυνατώντας να καταλάβω, μιας και η σχέση μου με τον Πειραιά περιοριζόταν στις ήξεις - αφίξεις στο λιμάνι, για τις γνωστές καλοκαιρινές διακοπές (για πααανταααα)

Ξεκινώντας τη γνωστή λεκτική διαμάχη με έναν πολύ καλό φίλο Πειραιώτη (εμείς είμαστε τέλειοι - όχι εμείς είμαστε οι καλύτεροι κλπ), αποφάσισα να ενδώσω στην πρόσκληση – πρόκληση και να κάνω μαζί του μια βολτίτσα ένα απόγευμα στις παράκτιες περιοχές της πόλης. Καθώς περπατούσαμε σταθήκαμε στην άκρη του δρόμου να αγναντέψουμε τη θέα από τα κάγκελα, λίγο πιο πάνω από ένα γήπεδο μπάσκετ που ονομάζεται «Πορφύρας». Μη χορταίνοντας την εικόνα αποφασίσαμε να αφήσουμε τα μπαράκια κατά μέρους. Του είχα πει ήδη και για το πλάνο μου στα διάφορα «έξω» της πόλης, οπότε φρόντισε κι εκείνος να μου «χαρίσει» ένα, για να μην έχω να λέω πως ο Πειραιάς δεν έχει ωραία τοπία! Έτσι λοιπόν, από ένα κοντινό μαγαζάκι φροντίσαμε να προμηθευτούμε τα κατάλληλα εφόδια, που δεν ήταν άλλα από μπύρες φυσικά, τόσες σε αριθμό ώστε να ικανοποιήσουν τις ανάγκες ενός λόχου.

Έτοιμοι πλέον κατηφορίσαμε προς τα βράχια. Καθισμένοι στους «Ψηλούς» (έτσι λένε οι ντόπιοι τα συγκεκριμένα βράχια), με τα πόδια κρεμασμένα στο κενό, 7 – 8 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας, ανοίξαμε από μία FIX Dark ο καθένας και ο φίλος μου άρχισε να αναπολεί. Το πρώτο φιλί, το πρώτο τσιγάρο, οι κοπάνες από το σχολείο και οι καβγάδες αποτελούσαν τη βασική θεματολογία των ατέρμονων ιστοριών που μου διηγούταν (τι άκουσα! τι άκουσα!), με αφορμή ότι όλ’ αυτά είχαν συμβεί κοντά στο σημείο που καθόμασταν.

Μετά από αρκετές μπύρες και έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου ήμουν πλέον σε θέση να καταλάβω γιατί ερωτεύεται κανείς τον Πειραιά.. Ήταν περίεργο, ήταν σαν να ταξίδεψα σε άλλη εποχή η οποία ξυπνά κάθε που φυσάει δροσερό αεράκι και μεταφέρει από το λιμάνι λίγη μελωδία απ’τα «Τα παιδιά του Πειραιά», λίγη νοσταλγία για τα παλιά και –περιέργως- πολύ όρεξη γι’ αυτά που έρχονται. Στην υγειά μας λοιπόν! Για όλα όσα θα’ρθουν! Και να μην ξεχάσω: Πειραιά You Rock!