Ο φασισμός ante portas

Με συγχωρείτε που δεν θα γράψω για τα οικονομικά μέτρα και για την κρίση αλλά για δύο περιστατικά της περασμένης Παρασκευής που έγιναν σε διάστημα λίγων λεπτών.

Το πρώτο ήταν το δακρυγόνο κατάμουτρα στον Μανώλη Γλέζο,τον άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να διαφωνείς πολιτικά όσο θέλεις μαζί του αλλά είναι σύμβολο -για την ακρίβεια το σύμβολο- της αντίστασης.Ακόμα και αν υποτεθεί ότι ο αστυνομικός δεν γνώριζε κατ' όψη τον Μανώλη Γλέζο, το να αδειάζεις ένα δακρυγόνο στο πρόσωπο ενός 80χρονου ισοδυναμεί με απόπειρα φόνου. Και έτσι όφειλε να το δει και να το αντιμετωπίσει ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, όχι ως "ατυχές γεγονός". Γιατί τέτοια "ατυχή γεγονότα", όταν βρίσκουν άσυλο από τον αρμόδιο υπουργό, οδηγούν σε ανεξέλεκτη βία, πόσο μάλλον όταν είναι μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες και όταν τα θύματά τους είναι νέοι ή μετανάστες. Και ταυτόχρονα τροφοδοτούν την οργή αλλά και την ανοχή στη βία που προέρχεται από τους πετροβολούντες και όχι μόνο "διαδηλωτές".

Το δεύτερο ήταν η επίθεση στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλο. Ως "αγανακτισμένοι πολίτες" άλλων δεκαετιών, μόνο και μόνο γιατί δεν ανέχονται καμία άλλη θέση, καμία άλλη άποψη πέρα από τη δική τους "αλήθεια", επιτέθηκαν πολλοί εναντίον ενός, με αναδρία και βαρβαρότητα.Και από τον ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να αντιμετωπιστούν ως τραμπούκοι άξιοι της περιφρόνησής μας, όχι με μισόλογα και δικαιολογίες του στυλ ότι έφταιγε το θύμα γιατί βρέθηκε μπροστά... στους θύτες.

Δυστυχώς και τα δύο περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα ,αντιθέτως πυκνώνουν όλο και περισσότερο. Και οδηγούν στην ανεξέλεκτη βία, στη βαρβαρότητα, στην περιφρόνηση της ζωής και στο βιασμό της ελευθερίας της έκφρασης. Και σε αυτό τον εκφασισμό πρέπει ν αντισταθούμε. Ολοι μας!