Δεν έχεις κέφι; Άνοιξη στην Ελλάδα, που ανθούν και τα κοκόρια; Ε, όχι. Όλα τα περίμενες από σένα, αλλά όχι αυτό.
Όσο να ’ναι (τον χτυπάει στην κεφάλα τον άνθρωπο η άνοιξη). Σαν να έχει χανγκόβερ ο άνθρωπος, ήπιε-δεν ήπιε. Σαν να μην κοιμάται, πάντως. Να φταίει η άνοιξη; Ή η κεφάλα, που ήτανε στραβή εξ αρχής;
Θα ήθελες να ήσουν αλλού, οπουδήποτε σχεδόν, δεν θα σκάσεις και γι’ αυτό, και θα ήθελες να έκανες άλλα πράγματα. Μήπως να ήσουν και άλλος άνθρωπος. Οι ταινίες με ήρωες που αλλάζουν ταυτότητα ξαφνικά είναι υπέροχες, τις βλέπεις και λες «αχ γιατί δεν το έκανα κι εγώ αυτό; Γιατί δεν πήγα στη Βραζιλία όταν με έπαιρνε; Γιατί δεν μετακόμισα στο Πουέρτο Ρίκο; Στη Στυλίδα, έστω;» Μετά βλέπεις τους «Υπέροχους Τέσσερις» σε επανάληψη και μάλιστα μισούς, τους δύο μόνον (Κρις Έβανς και Τζέσικα Άλμπα: οι πιο μπάνικοι). Και τον Τζούλιαν ΜακΜαχόν να παίζει τον φριχτά κακό πέμπτο υπερ-ήρωα που την ψώνισε και θέλησε να γίνει πάπας. Ή αυτοκράτορας του κόσμου, δικτάτορας του Γαλαξία, κυβερνήτης του Σύμπαντος, κάτι απλό. Και λες «πού τις σκέφτονται όλες αυτές τις κουλαμάρες και τι ωραίες που είναι, και γιατί δεν μετακόμισα στο Χόλιγουντ τότε που με ζητάγανε σαν παλαβές οι Χολιγουντιάνες;»
Μετά… σκέφτεσαι πως μόνον εσύ, μόνος/η σου δηλαδή, θα καταφέρεις να βγεις από το λάκκο με τα χεράκια σου και δεν θα έρθει κανένας από το Χόλιγουντ να σε βγάλει επειδή έχουνε δουλειές εκεί, τι τους πέρασες, χτυπάνε κάρτες χαράματα και μεσάνυχτα όπως οι (ελάχιστοι, είναι αλήθεια) Έλληνες που δουλεύουν ακόμα σε κανονικές δουλειές και σκοτώνονται επειδή έτσι και τις χάσουν θα ψωμολυσσάξουν. Σαν την πλειοψηφία, δηλαδή. Και τέλος πάντων: λάκκος είναι, όχι κινούμενη άμμος. Αν σκάψεις με κέφι, θα καταφέρεις να βγεις κάποια στιγμή. Δεν έχεις κέφι; Άνοιξη στην Ελλάδα, που ανθούν και τα κοκόρια; Ε, όχι. Όλα τα περίμενες από σένα, αλλά όχι αυτό.
Πήγα σε ελάχιστα σημεία της πόλης – περπάτησα από δω κι από κει, αλλά με κάτι σαν αφηρημάδα, ένα laissez-passer, ένα deja-vu που δεν είναι όσο κεφάτο χρειάζεται για να βγεις από λάκκο, ούτε καν απo το σπίτι σου. Αγόρασα ψωμί από το «Αθηναϊκόν - 70 χρόνια παράδοσης», όπως έκανα πολλά χρόνια πριν όταν ζούσα/δούλευα στο κέντρο. Φτιάχνουν ένα ωραίο μαύρο ψωμί και ΤΑ καταπληκτικά σπανακοπιτάκια που τρώγονται σαν στραγάλια ενώ ανεβαίνεις/κατεβαίνεις την Ερμού. Άλλου τύπου σπανακοπιτάκια, με λεπτό φύλλο και λίγο πιο λαδερά απ’ όσο χρειάζεται πλην όμως πολύ νόστιμα, κάνει το «Άρτιστον - Γ.Δ. Χριστοδούλου» στη Σκουφά – και το ψωμί με κολοκυθόσπορους είναι πολύ ωραίο. Το ψωμί, λέει, είναι το τελευταίο που θα κόψουμε και οι φούρνοι θα είναι οι τελευταίες μπίζνες που θα φαλιρίσουν – εννοώ, αν κλείσουνε κάποτε θα είναι ντιπ τελευταίοι, λίγο πριν κατεβάσουμε το γενικό. Πράγμα αισιόδοξο (θα τρώμε παπάρες).
Ένα βράδυ έβαζε μουσική η φίλη Γαλήνη Τσεβά στο «Pairidaeza café bar» το οποίο είναι ωραίο, όσο χρειάζεται σκοτεινό με την έννοια του dark, ενδιαφέρον να χαζεύεις τριγύρω φάτσες και διακόσμηση, μια χαρά. Ήπιαμε τσάγια δυστυχώς (ήμασταν δύο, αμφότερες καρα-κρυωμένες. Μα τι πράγμα κι αυτό, να αναγαλλιάζει η πλάση κι εσύ να είσαι ψοφάλογο; Άντε να βγεις από λάκκο με τόσο χαρτομάντιλο...) Άλλη μέρα πήγα με την επίσης φίλη Ντόση Ιορδανίδου στο «Art Bar Poems & Crimes» όπου είχε έκθεση κοσμημάτων της η καλλιτέχνις Μαρία Χατζηβασιλείου – φτιάχνει ιδιαίτερα κοσμήματα (με καλές τιμές) αλλά αν δεν προλάβετε την έκθεσή της, τη βρίσκετε στο mhappiness.com. Το «Art Bar Poems & Crimes» είναι στην ουσία ο σοβαρός, πατρίδα-του-βιβλιοκριτικού χώρος των Εκδόσεων Γαβριηλίδη, με ένα καλόγουστο βιβλιόφιλο καφέ κι ένα άνετο πατάρι επάνω για εκδηλώσεις, γενικά ενδιαφέρον μέρος είτε διαβάζεις είτε όχι (αλλά, αν διαβάζεις, έχεις το προβάδισμα…)
Με την Ντόσι δουλεύαμε χρόνια σε περιοδικά, όταν ήταν της μόδας και τα περιοδικά και «το να δουλεύεις» – και τα δύο είναι τρο-με-ρά ντεμοντέ σήμερα, όλοι χαίρονται να τα θάβουν, και πόσο φρίκη ήτανε τότε που δουλεύαμε, και πόσο χάλια ήτανε τα περιοδικά και το lifestyle και η Μαντόνα και, να, είδες η κόρη της έχει γκόμενο, την καταστρέψανε τα περιοδικά, κι η μαμά της δούλευε σαν το σκυλί, κεφάλι δεν σήκωνε από το lifestyle, χτύπαγε 24ωρα δουλεύοντας ασταμάτητα (ενώ έκανε γιόγκα) και ορίστε πού κατέληξε: Παγκόσμια σταρ...
4°
