Ήθελα να γράψω για τον Νίκο Γκάλη - όλοι θέλουν να γράψουν για τον Γκάλη. Όμως, την Τρίτη το βράδυ στο Παλέ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τον «Δράκο». Τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Διόσκουρο του Νικ, το άλλο μισό του «γκάγκστερ» τότε που ο μπασκετικός Άρης ιερουργούσε στο παρκέ.
Θρυλείται πως είχαν μεταξύ τους φοβερό ανταγωνισμό. Ο Γκάλης σαφώς πιο επιθετικός παίκτης, ο Γιαννάκης «μαύρο σκυλί» στην άμυνα. Ο Γκάλης έβγαινε πρώτος στις παρουσιάσεις της ομάδας, ο Γιαννάκης πάντα ένα βήμα πίσω του. Ακόμη και το γνωστό σύνθημα πρώτα μιλά «για τον Γκάλη» και μετά «για τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά».
Ο Νικ ήταν πάντοτε ψυχρός και ανέκφραστος. Ο Γιαννάκης παθιάρης. Έκλαιγε από τα νεύρα του όταν οι διαιτητές σφύριζαν λάθος κάποιο φάουλ, βούρκωνε από συγκίνηση και περηφάνια στα επινίκια. Φαινομενικά ήταν αχώριστοι συμπαίκτες, ενδόμυχα ήταν σφοδροί ανταγωνιστές. Δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι στο πιο πετυχημένο ντουέτο.
Κι όμως, αυτή η φοβερή προσωπικότητα του μπάσκετ (συνέχισε τη ζηλευτή καριέρα του κατακτώντας ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ως παίκτης και ως προπονητής), ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τίμησε τον Γκάλη όσο κανένας άλλος, στην γιορτή στο Παλέ.
Ο «Δράκος» βρέθηκε στο γήπεδο ως σημερινός προπονητής της θρυλικής Λιμόζ. Πάτησε στο παρκέ κι έπιασε ασυναίσθητα, από ρίγος, το χέρι του όταν σηκώθηκε όλο το γήπεδο όρθιο, φωνάζοντας «και συ, Γιαννάκη, παρ’ τους τα μυαλά και συ, Γκάλη, παρ’ τους το κεφάλι».
Ο «Δράκος» λύγισε. Ήταν όμως εκεί για να τιμήσει τον συμπαίκτη του. «Ευχαριστούμε πολύ», ψέλλισε βουρκωμένος. «Εκ μέρους όλων των παιδιών, έχουμε ανατριχιάσει. Κάνατε το μπάσκετ πολύ ελκυστικό σε όλη την Ευρώπη με πρωτοπόρο τον Νίκο» και ράγισαν τα τσιμέντα στο Αλεξάνδρειο. «Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά…».
Ο συναισθηματικός «Δράκος» χαιρόταν σαν μικρό παιδί τη γιορτή. Κάποια στιγμή πήρε τη μπάλα και πλησίασε τον Γκάλη στο κέντρο του γηπέδου. Ο Φιλίππου μπήκε στο κόλπο και τον ακολούθησε, ανταλλάσοντας μαζί του πάσες και «προκαλώντας» από κοινού τον Γκάλη να κάνει ένα σουτ.
Λίγο μετά ο Γιαννάκης επέστρεψε στον πάγκο της Λιμόζ. Έδινε οδηγίες στους παίκτες του για τον φιλικό αγώνα που θα ακολουθούσε, σαν να επρόκειτο για κανονικό αγώνα. Σοβαρός και παθιάρης, ακριβώς για να τιμήσει τον εαυτό του και την γιορτή. Και αργότερα, όταν στο βίντεο γουόλ έπαιζαν σκηνές από τα κατορθώματα του Νικ, εκείνος έσκυβε στους νεαρούς παίκτες της Λιμόζ και τούς εξηγούσε ποιος ακριβώς ήταν ο Γκάλης.
Στο φινάλε του σόου, η φανέλα με το Νο6, αυτή που φορούσε ο Νικ, ανέβηκε τελετουργικά μαζί με τα υπόλοιπα λάβαρα του μπασκετικού Άρη στην οροφή του Παλέ. Και ο συγκλονιστικός «Δράκος» φούσκωνε από συγκίνηση και περηφάνια για εκείνον.
