Για το καλλιτεχνικό έργο του Λευτέρη Βογιατζή δε δικαιούμαι να έχω λόγο παραπάνω από ό,τι οποιοσδήποτε άλλος θεατής. Ούτε τον γνώριζα, ούτε ειδικός στο θέατρο είμαι, ούτε καν συστηματικός θεατής του υπήρξα. Το μόνο που μπορώ να συνεισφέρω είναι δυο παρατηρήσεις, μια προσωπικού και μια δημόσιου χαρακτήρα.
Η πρώτη: ότι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είδε μερικές παραστάσεις του ως σκηνοθέτη και μερικές ως ηθοποιού, καθώς και μια δυο ταινίες όπου έπαιξε.
Η δεύτερη: είναι από τις σπάνιες φορές που κάποιος καλλιτέχνης είχε συναντήσει την ομόθυμη αποδοχή συναδέλφων, κριτικών και κοινού όχι νεκρός (γιατί, ως γνωστόν, οι τεθενώτες δεδικαίωνται- εμένα μου λες), μα όσο ζούσε.
Άλλο όμως είναι που θέλω να τονίσω: το αγγελτήριο του θανάτου του. Αντιγράφω από τη φυσική έκδοση της σημερινής «Καθημερινής»:
«Τον ΛΕΥΤΕΡΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ, Σκηνοθέτη του Θεάτρου και ηθοποιό, αποχαιρετούμε σήμερα Τετάρτη 8-5-2013 στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων μέσα σε απόλυτη σιωπή από τις 12 μέχρι τις 16.00. Η ταφή του στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών. Η σύντροφός του: Ειρήνη Λεβίδη. Οι ηθοποιοί του. Οι συνεργάτες του. Οι φίλοι του και όσοι μαθήτευσαν σε αυτόν».
Αυτό το σεμνό αγγελτήριο, αυτή τη σιωπηλή έκθεση της σορού, αυτό το «ταφή» αντί για κηδεία ή τελετή, ας τα κρατήσουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που κάνουμε συγκρίσεις. Κάθε φορά που θ΄ ακούμε και/ή θα διαβάζουμε παχιά λόγια γι΄ άλλους νεκρούς, που η δημόσια αξία τους δε θα φτάνει ούτε στο δαχτυλάκι του Βογιατζή.
Η προφανής «δημόσια αξία» του εκλιπόντος είναι, υποθέτω, που οδήγησε τους οικείους του στο δυο φορές κεφαλαίο Θήτα της λέξης «Θέατρο», αντανακλώντας έμμεσα τον εργάτη στην Τέχνη του. Ένα από τα πιο δίκαια κεφαλαία που έχω προσέξει, στην τρέχουσα νεοελληνική γραφή του κεφαλαιογράμματου πληθωρισμού.
18°
