Είδα την Άννα στο μονόλογο του Κατσικονούρη στο «Δημήτρης Χορν» μια Τρίτη, να καλωδιώνει άμεσα με τη θεϊκή της μανιέρα σε απόλυτο οίστρο και με υποδειγματική ταπεινότητα όλες τις μάνες, από τη μάνα του αριστερού φοιτητή στο «Τραμ το τελευταίο», όταν ήταν πολύ νέα, μέχρι την έσχατη μάνα του Εξάρχειου, του Περάματος, της Δαμασκού, την Άννα των Αθηνών, είδα… να μιλάει στον Άγνωστο Στρατιώτη στον ακίνητο γιο της φρουρό, ζωντανό, πεθαμένο, ποιος ξέρει, το μπουφάν με τα αίματα είναι καλά κρυμμένο, το ξετυλίγει σιγά-σιγά με απίστευτη αλήθεια, αστεία στην αρχή, απόλυτα τραγική φιγούρα στο τέλος.
Είδα την Άννα που αγαπώ να ζωνταντεύει μπροστά μου την εικόνα μιας επιθυμίας μου. Τη δικιά μου Άννα όπως πάντα την ήθελα, εκεί, στον Άγνωστο δίπλα, να φρουρεί το τελευταίο απομεινάρι μιας Ελλάδας που έχει πιει τη χλωρίνη και καγκέλωσε. Όσοι καταλαβαίνετε τι γράφω κι όσοι νιώθετε ότι αυτό σας αφορά, κλείστε θέση στο «Δημήτρης Χορν» τα Δευτερότριτα και δώστε 58 λεπτά από τη ζωή σας να το ζήσετε και να φύγετε με τα λυτρωτικά δάκρυά σας ελεύθερα…
Η γνωστή και αγαπημένη σας Άννα Παναγιωτοπούλου εδώ, στην πιο άγνωστη πτυχή της, συναντάει την ψυχή της και την παντοτινή της ηρωίδα…
Υ.Γ.1 Μετά πήγαμε μέχρι αργά δίπλα στην «Μπρασερί Βαλαωρίτου»με τον Μάνο Ελευθερίου, που πλήρωσε τον λογαριασμό «κρυφά», και το ζωγράφο Ντίνο Πετράτο – που τη λατρεύουν όσο κι εγώ, μπορεί και παραπάνω.
Υ.Γ.2 Συγκινήθηκα που της έδωσε ο Φασουλής το καμαρίνι του με την πολυθρονίτσα του που γράφει Σταμάτης Φασουλής.
Υ.Γ.3 Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά όσους της στάθηκαν σ’ αυτή την πράξη.
