Ήρθε η στιγμή που δεν πήγα σε κανένα μαγαζί της προκοπής. Που αν φτιάχναμε τεύχος παραπόνων θα το γέμιζα τοίχο-τοίχο. Που όλα ήταν στραβά κι ανάποδα. Κι επειδή ήτανε μια κακιά στιγμή, ευτυχώς πέρασε γρήγορα.
Ήρθε η στιγμή που δεν πήγα σε κανένα μαγαζί της προκοπής. Που αν φτιάχναμε τεύχος παραπόνων θα το γέμιζα τοίχο-τοίχο. Που όλα ήταν στραβά κι ανάποδα. Κι επειδή ήτανε μια κακιά στιγμή, ευτυχώς πέρασε γρήγορα.
Αυτό είναι το ωραίο με τις στιγμές: καλές ή κακές, εξαφανίζονται με ταχύτητα αναπνοής. Την ώρα που σου χώνει ένεση ο οδοντογιατρός μπορείς να σκεφτείς θεϊκό one-night-stand που έκανες στα νιάτα σου (ή ακόμα καλύτερα, που έκανε μία φίλη σου… τώρα, γιατί θα είσαι στον οδοντογιατρό με το φουρφούρι στο στόμα και θα σκέφτεσαι μια καριόλα φίλη σου να πηδιέται, κανείς δεν ξέρει). Η ουσία είναι ότι τόσο ο οδοντογιατρός όσο και ο πήδος είναι στιγμές που περνάνε και χάνονται. Ναι. Δεν ήθελα να καταλήξω σε ποίηση. Δεν εννοώ ότι το σφράγισμα με τον πήδο είναι τάλε κουάλε. Σαφώς ο πήδος είναι καλύτερος από τις οδοντιατρικές εργασίες, κι αν βάζεις φυτευτά δόντια π.χ., χίλιες φορές να σε πήδαγαν χάλια πολλοί άνθρωποι, όχι μόνον το θεϊκό one-night-stand που έκανε η φίλη σου και που θυμάσαι εσύ (άκου, τώρα!) επειδή έχετε τόσο καλή επικοινωνία.
Οκέι, νομίζω ότι το θέμα είναι αρκετά ώριμο και μπορεί να φύγει απ’ τη μέση: μια εβδομάδα χωρίς καλές κινήσεις, χωρίς βόλτες, πήγαινε-έλα, πάνω-κάτω και μέσα-έξω, είναι μία εβδομάδα χειμερίας νάρκης. Εντελώς συμπτωματικά πήγα και στον οδοντίατρο, όπου σκεφτόμουν τα καταραμένα one-night-stands (της φίλης μου, λέμε). Αλλά βρέθηκα σ’ ένα ουζερί με άθλιο φαγητό, και δεν μπορώ να το γράψω γιατί δεν είχε τίποτα της προκοπής και αναγκαστικά ξανασκεφτόμουν τους πήδους που λέγαμε, μια και ό,τι δοκίμαζα ήτανε ξεράσογλου. Ούτε η χωριάτικη δεν τρωγόταν, κι αυτό πια είναι κατόρθωμα, δύσκολα πέφτει πιο χαμηλά ένα εστιατόριο. Μετά μπήκα σ’ ένα κατάστημα παιδικών με πωλήτριες τρομερά γαϊδούρες. Χρόνια είχα να πέσω σε τέτοιου τύπου πωλήτρια, νόμιζα μάλιστα πως λόγω κρίσης είχε εκλείψει το είδος. Κι όμως ήταν εκεί, χωρίς τύψεις, χωρίς ένα «δυστυχώς δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε/να φύγετε να πάτε αλλού», με το παγερό μάτι της Μαρίας Αντουανέτας που από μια στραβή της μοίρας πουλάει μωρουδιακά ζιπούνια. Είναι καταστροφή σκέτη, και για την επιχείρηση αλλά και για σένα που όλο και κάτι θα ψώνιζες αν δεν σου ’βαζε πάγο και τώρα είσαι στο μηδέν. Εξαιτίας της.
Ή επειδή έπεσες σε κακιά στιγμή, που θα περάσει όπως κι οι καλές στιγμές, όπως και οι αρπαχτές της φίλης σου…αλλά όχι όπως μια νύχτα σε «μαγαζί» με τραγουδίστρια τόσο ξυλάγγουρο που δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις (και άσε το «τι να γράψεις» – τίποτα, εννοείται: αν θάβαμε τις αηδίες που βλέπουμε κατά καιρούς, τώρα θα πεταλώναμε τζιτζίκια). Βγήκα απ’ το κέντρο κατεστραμμένη, με θολό κεφάλι, έχοντας εξαντλήσει όλα τα one-night-stands των φιλενάδων μου και ακόμη και των απλών γνωστών μου (τα αφηγούνται με κάθε λεπτομέρεια, μη νομίζετε).
Ίσως λόγω εποχής να έχω μια ελαφριά βαθιά κατάθλιψη: ακόμα και η στάνταρ τοστόπιτα-κοτόπουλο από το αγαπημένο μου φαστφουντάδικο ήταν μπαγιάτικη. Τα κριτσίνια-καρότο από το διάσημο κολωνακιώτικο φούρνο-boulangerie (που σημαίνει φούρνος στα γαλλικά)… τα κριτσίνια, λοιπόν, αν τα πετούσες με φόρα σε περαστικό καουμπόη τον έκανες σουβλάκι (φαντάζεσαι μια στιγμή τον εαυτό σου Ναβάχο κι η φράση αποκτάει αμέσως άλλο νόημα). Επειδή δεν άντεχα πια την απογοήτευση ξαναπήγα στο φαστφουντάδικο κι αυτή τη φορά πέτυχα την πίτα μου τόσο φρέσκια που άκουγες την κότα να κάνει κοκοκό. Αν την άκουγες να κάνει μπίου-μπίου τα πράγματα θα ήταν πολύ σκούρα.
Επίσης ξαναπήγα στο φούρνο κι αυτή τη φορά το κρουασάν με σταφίδες ήταν υπέροχο. Το ρητό «αν δεν πετύχεις με τη μία δοκίμασε και δεύτερη» βγήκε αληθινό, κι ας το σκέφτηκα μόλις αυτή τη στιγμή.
Οι φίλοι μου πάλι πέρασαν υπέροχα. Όσο σκάλιζα το μπετό με τα κριτσίνια και σημείωνα καυστικές παρατηρήσεις προς πωλήτριες, αυτοί πήγανε στο παραδοσιακό «Τα Τρία Αστέρια» κι έφαγαν υπέροχο κωνσταντινουπολίτικο φαγητό. Κεμπάπ, μαντί, γιαουρτλού, όλα πεντανόστιμα και σε καλές τιμές (€ 20-30 το άτομο). Το κιουνεφέ στο τέλος, λέει, ήταν αριστούργημα.
Άλλοι φίλοι, και μάλιστα κουκλοθεατροπαίκτες, δίνουν παραστάσεις κουκλοθέατρου («Ιστορίες για καλούς μεγάλους και κακά παιδιά», 20/2 - 21/3) στο επίσης υπέροχο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Οι παραστάσεις τους (“Ayusaya!”) είναι τέλειες, με χειροποίητες κούκλες, ωραίες μουσικές, προχωρημένες ιστορίες κ.λπ. Το Ίδρυμα Κακογιάννη είναι πολύ εντυπωσιακό – ρίξτε μια ματιά στο πρόγραμμά του γιατί έχει συνέχεια εκδηλώσεις γύρω από τις Τέχνες. Θα γράψω περισσότερα για το Ίδρυμα μια άλλη φορά, που θα το έχω μελετήσει περισσότερο και θα είναι καλύτερη στιγμή.
Τώρα, από κει που ήταν μια εξαθλίωση, η στιγμή έχει γίνει έτσι-κι-έτσι. Όπου να ’ναι θα γίνει σχεδόν καλή κι ευτυχώς που είναι άστατες (οι στιγμές) γιατί αν ήταν πάντοτε άθλιες θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε όλοι αναρίθμητα one-night-stands για να τις αντέξουμε…
19°
