Χθες πήραμε μια ανακοίνωση από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Διωκόμενων Οροθετικών Γυναικών για μια κοπέλα, τη Μ.Θ., 32 χρόνων, εξαρτημένη, οροθετική και ψυχικά διαταραγμένη, η οποία παρά τα προβλήματά της εξακολουθούσε να κρατείται στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού. Η κοπέλα αυτή αυτοκτόνησε, κρεμάστηκε από το σεντόνι της. Δημοσιεύσαμε τα στοιχεία που πήραμε. Ότι πριν λίγο καιρό είχε επιχειρήσει και πάλι να αυτοκτονήσει, κόβοντας το λαιμό της μπροστά στη μητέρα της, στη διάρκεια επισκεπτηρίου. Μεταφέρθηκε στο Δαφνί, αλλά μετά από λίγο τη γύρισαν ξανά στη φυλακή. Φώναζε με κάθε τρόπο ότι είχε πρόβλημα επιθετικότητας (κρατούνταν για ένοπλη ληστεία και σωματικές βλάβες), ότι χρειαζόταν φροντίδα, έστω και μέσα στον εγκλεισμό της. Η αδερφή της Μ.Θ. έστειλε email σε όλα τα μέσα ενημέρωσης που ανέφεραν το όνομά της εκλιπούσης αδελφής της, λέγοντας ότι μ' αυτόν τον τρόπο τη διαπομπεύαν μετά θάνατο. Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο τη Μ.Θ., η κηδεία της οποίας έγινε σήμερα το πρωί. Αν και όπως λέει η Σίσσυ Βωβού, μέλος της Πρωτοβουλίας, «θέλουμε να μάθουμε ποιοι γιατροί υπέγραψαν να φύγει από το Δαφνί και να επιστρέψει στη φυλακή, για να κρεμαστεί μετά από λίγες ημέρες».
Χωρίς παρακολούθηση οι οροθετικές στη φυλακή
«Οι άνδρες οροθετικοί νοσηλεύονται στο νοσοκομείο Άγιος Παύλος των φυλακών Κορυδαλλού. Για τις γυναίκες δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μέριμνα» μας λέει ο Κωνσταντής Καμπουράκης, υπεύθυνος προγραμμάτων δρόμου της οργάνωσης Act Up. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι οροθετικές γυναίκες που βρίσκονται τώρα στη φυλακή είναι τέσσερις. Οι δύο είναι ανάμεσα σε εκείνες που τα στοιχεία και οι φωτογραφίες τους είχαν δημοσιευτεί, οδηγήθηκαν στη φυλακή, και στη συνέχεια απαλλάχθηκαν, αλλά γύρισαν ξανά στη φυλακή για άλλους λόγους. «Πολλές από τις γυναίκες που αποφυλακίστηκαν γύρισαν και πάλι πίσω στο δρόμο. Τις βλέπουμε ξαπλωμένες κάτω στα πεζοδρόμια. Τις πήραν από το δρόμο, τις διαπόμπευσαν και με τον τρόπο τους τις ξαναγύρισαν εκεί, καθώς οι δομές και οι υπηρεσίες στήριξης αυτών των γυναικών είναι ελάχιστες» αναφέρει η κ. Βωβού. « Το λιγότερο που χρειάζονται είναι μια στέγη, ένα ξενώνα, να γυρνάνε κάπου τα βράδια και να κοιμούνται. Και έναν ψυχολόγο. Απαιτούμε από το κράτος να είναι αρωγός σε κάθε φάση της ζωής τους ή του αργού θανάτου τους».
7°
