Hugh Hefner: Ο άρχοντας των κουνελιών

Για να εξετάσουμε τη ζωή του Χιου Χέφνερ, o οποίος γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1926, καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε με ένα στιγμιότυπο του παρόντος: Ένας μικροκαμωμένος ογδονταεπτάχρονος ζει σ’ ένα μέγαρο του Μπέβερλι Χιλς περιτριγυρισμένος από γυμνά ή ημίγυμνα μοντέλα. Κοιτώντας τον, αναρωτιόμαστε: Πώς τα καταφέρνει;

Με πολύ Viagra, φυσικά, και εκατομμύρια δολάρια. Άλλωστε, οποιοδήποτε αρσενικό στη θέση του το ίδιο θα έκανε. Όμως πίσω από αυτή την εικόνα δύναμης και πλούτου κρύβεται το αληθινό μυστήριο του Χιου Χέφνερ. Τι ήταν αυτό που τον ώθησε να εξυψώσει τα χαμηλότερα αμερικάνικα στάνταρ (υπερβολή, λαγνεία, αυτοπροβολή) στο επίπεδο της ευλάβειας που απολαμβάνουν σήμερα;

Όσο κι αν μοιάζει παράξενο, ο Χέφνερ υπήρξε ιδιαίτερα εσωστρεφής νέος. Γιος ενός πουριτανικού ζευγαριού μεθοδιστών, σύντομα ανέπτυξε μια προσωπική κοσμοαντίληψη, που προανήγγειλε και ταυτόχρονα υποκίνησε τη σεξουαλική

επανάσταση της δεκαετίας του εξήντα. Η στερημένη από αγάπη σχέση του με τους γονείς του τον έκανε να αποφασίσει πως η σεμνοτυφία είναι η ρίζα του κάθε κακού, μια στάση που κράτησε σε όλη του τη ζωή.

Το Playboy έκανε το ντεμπούτο του το Δεκέμβριο του 1953, περιλαμβάνοντας στα θέματά του το περίφημο γυμνό ημερολόγιο της Μέριλιν Μονρόε, για το οποίο ο Χέφνερ είχε πληρώσει διακόσια δολάρια. Με τον παράξενο συνδυασμό της κουλτούρας -κείμενα γραμμένα από κορυφαίους συγγραφείς- και του ευτελούς -γυμνά κορίτσια της διπλανής πόρτας-, το Playboy και ο δημιουργός του έγιναν αυτομάτως διάσημοι.

Μέχρι τις αρχές του εβδομήντα, το Playboy είχε αγγίξει κυκλοφορίες εφτά εκατομμυρίων αντιτύπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Σύντομα έγινε η κορωνίδα της αυτοκρατορίας του Χέφνερ, που περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, περιοδικά, καζίνο, νυχτερινά κέντρα, δισκογραφικές εταιρείες και τηλεοπτικές παραγωγές. «Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να γίνω επαναστάτης. Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω ένα αντρικό περιοδικό γενικού περιεχομένου, που να συμπεριλαμβάνει και το σεξ. Πράγμα που αποδείχτηκε πολύ επαναστατικό, τελικά», δήλωνε αργότερα ο ίδιος

Ο πιο άοκνος γλεντζές του εικοστού αιώνα μέχρι το τέλος της ζωής του εξακολουθούσε να ανακατεύει το Μαρτίνι του, να χαριεντίζεται με γοητευτικές γυναίκες, να επανεφευρίσκει τον εαυτό του και να προτρέπει τους άντρες να γίνουν επινοητικοί και παιχνιδιάρηδες. Ακούει κανείς;