Στον Τροπικό του Γαλαξιδίου

Κείμενο, Φωτογραφίες: Δημήτρης Ντανόπουλος

Θυμάμαι το «Jazz Suite No.2, Waltz No.2» του Dmitri Shostakovich, σε κασετούλα στο παλιό μου αυτοκίνητο, καθώς κατέβαινα τα βουνά της Φωκίδας κι ανοιγόταν μπροστά μου ο Ελαιώνας της Άμφισσας και μετά, όταν μπαίνουν τα κρουστά, Ιτέα, η θάλασσα και δρόμος με τιμόνι αριστερά δεξιά -χορευτικός ρυθμός- επαναληπτικά ώς το Γαλαξίδι. Μικρό χωριό η ναυτική Πολιτεία. Θριάμβευσε στα χρόνια των ιστιοφόρων. Πανί Vs Ντίζελ 1-0, κι απόμειναν σπίτια ψηλά με υπέροχα ταβάνια στολισμένα, βουκαμβίλιες σκαρφαλωμένες κι ολάνθιστες, γειτονιές καρτ ποστάλ και δυο λιμάνια για αγκαλιά. Στη μέση ένας φάρος.

Ο Παραλίας

Το Γαλαξίδι στο ημερολόγιό μου είναι σαν τη χειμωνιάτικη λιακάδα ή σαν τις πρώτες μέρες της άνοιξης. Για να βγεις στη θάλασσα, από την κυκλική πλατεία «Μανουσάκια» (στάση στο βιβλιοπωλείο της κ. Μαρίας), ακολουθείς τον λιθόστρωτο δρόμο. Όπου Θύμιος και μάλαμα σε τούτο το μέρος. Ευθύμιος ήταν κι ο μοναχός που έγραψε το «Χρονικό του Γαλαξειδίου» το 1703 (ωραία θέα από το μοναστήρι της Αγια-Σωτήρας). Έχει και Δρόσο (στο καφέ «Ο κακός ο λύκος»), «Μπεμπέλη» και «Τάσο», έχει και «Μαρίτσα» να «μπαρκάρεις» για φαγητό. Έχει και «Θεμιστοκλή» (καφενείο) στην παραλία. Τα βλέμματα των παλιών Γαλαξιδιωτών στη μεγάλη φωτογραφία θα σε ακολουθούν.

Πέρα Πάντα

Περνάς απέναντι. Από κει που είναι το σπιτάκι με τις πάπιες μες στη θάλασσα. Εκεί που έχει στημένη τη φάμπρικά του ο Νίκος, πρόχειρο φαγητό «…de Wheel». Μορφή! Και μετά το καφέ «Οιάνθη», πρωινός καφές με την καλύτερη θέα του οικισμού. Κάπου εκεί μπορεί να συναντήσεις νεαρούς Γερμανούς ή νεαρές Γερμανίδες, της Εστίας Άγιος Νικόλαος, συντροφιά με τους νοητικά υστερούντες «συγκατοίκους» τους.

Όρεξη για περπάτημα δίπλα στον λόφο με τα πεύκα ώς το Κεντρί που κολυμπούν τα καλοκαίρια οι ντόπιοι ή κι ώς τη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, ακόμα πιο μακριά, όταν οι πλαγιές γίνονται θυμάρι κι απέναντι το νησάκι με το εκκλησάκι (ένα από τα πολλά σημεία του χωριού που χρησιμοποιήθηκαν σε γυρίσματα σειρών ή ταινιών εποχής), που κάποτε πουλιόταν για 1,5 εκατομμύριο ευρώ.

Ως το Λιοτρίβι

Αν ακολουθήσεις τον δρόμο για το δεύτερο λιμανάκι, εκεί που πέφτανε οι γυναίκες μαθαίνοντας τα άσχημα νέα των ναυαγίων, στον Χηρόλακκα, δες δεξιά πριν φτάσεις μπας κι άνοιξε το «Ocean Drive». Στις σεζλόνγκ του τα βράδια του καλοκαιριού απλώνεις τα χέρια σου και πιάνεις απέναντι την Ιτέα, το Χρισσό ή τους Δελφούς παραπάνω. Μια κλειστή γαλάζια λίμνη που χαλαρώνει τα χέρια σου κι αφήνονται μέχρι να βρουν νερό.

…μια δρασκελιά

Οι εφοπλιστές μπορεί να φύγαν και να ζουν στον Πειραιά ή στα Λονδίνα. Η μικρή πολιτεία όμως καταφέρνει να σε ταξιδεύει αλλού. Αποτυπώματα στους μαντρότοιχους των σπιτιών με τις κλειστές αυλές που προεξέχουν οι πορτοκαλο-λεμονιές. Αποτυπώματα που άφησαν τα μουντζουρωμένα χέρια των πολεμιστών της Καθαράς Δευτέρας, με τις πολύχρωμες σκόνες και το αλεύρι. Παπούτσια που είδες αφημένα στις πόρτες των σπιτιών, μετά τα αλευρομουτζουρώματα.

Κι αφού ανεβοκατεβείς στον Άγιο Νικόλαο, φας στο «Άλμπατρος», μπερδευτείς στα στενά και ξαναβγείς στα ίδια σημεία, περάσεις δυο φορές από το Καποδιστριακό Σχολείο, μάθεις να διαβάζεις το ηλιακό ρολόι της Αγίας Παρασκευής (12 το μεσημέρι να είσαι εκεί), εντοπίσεις τον «Γανυμήδη» (φημισμένο για τα breakfast), ξύσεις τη γωνία κανενός αρχοντικού, βαρεθείς να βλέπεις το Παρθεναγωγείο και μάθεις και τον Κουκόνα (hill & hotel), δε θα ζητήσεις ένα γλυκό; Καλό γαλαξείδι!

Υ.Γ. Ταΐστε τις πολλές γατούλες που έρχονται κοντά σας. Φωνάξτε τους: Θοδωρή, Κατερίνα, Λίνα, Αρχοντία, Κλήμη, Γιώργο, Ελένη, Βάσω… Σε κάποιο από τα ονόματα θα ακούσουν.