Στο βιντεάκι μου (από μακριά φυσικά, για προφανείς λόγους) βλέπετε παπατζήδες στην Πανεπιστημίου, μπροστά στο παλιό «Μετρόπολις» των ελληνικών δίσκων (ανάμεσα στο ανακαινιζόμενο «Ρεξ» και το πολύ παλιότερο «Παλλάδιον» γωνία Μπενάκη, για όσους το θυμούνται). Παπατζήδες να γδύνουν κάποια κορόιδα, που βεβαίως τα θέλει ο κώλος τους.
Πλησιάζω. Όσα ξέρω από δεκαετίες τα είδα ξανά: ο παπατζής με κλασικό παπά (τραπουλόχαρτο με Ρήγα και δύο άσπρα, κι όχι παραλλαγές με σπιρτόκουτα, μπαλίτσες κ.λπ. κ.λπ.), χαρτόκουτο όπου κάνει το κόλπο του, τρεις αβανταδόροι, δυο τσιλιαδόροι (ένας στη Μπενάκη κι ένας στο «Ρεξ») κι ένα-δυο κορόιδα υποψήφια για μάδημα. Αυτό που κυρίως αξίζει είναι οι τρόποι και τα λόγια των αβανταδόρων. Αν δεν έχετε ακούσει/δει πώς «συμβουλεύουνε» τα κορόιδα να κερδίσουνε ή δεν τους έχετε δει πώς ποντάρουνε και «κερδίζουνε» οι ίδιοι από τον παπατζή, δεν έχετε δει τίποτα στη ζωή. Εννοείται ότι το κορόιδο στον παπά, ακόμα κι αν κατά λάθος ποντάρει σωστά, δεν κερδίζει ποτέ. Κι όταν λέω ποτέ, εννοώ ποτέ.
Παρατήρησα, όμως, και δυο αλλαγές σε σύγκριση με τα παλιότερα χρόνια.
Η πρώτη είναι η μέρα: Δευτέρα. Πολύ σπάνιο, παλιά παπατζήδες βγαίνανε τέλος βδομάδας που είχαν πέσει τα βδομαδιάτικα στις τσέπες. Αλλά βέβαια σήμερα είναι πρωτομηνιά, όλο και κάποιοι μισθοί ή συντάξεις θα έχουν πέσει.
Η δεύτερη είναι τα ποσά: ποντάρονται εικοσάρικα, ενώ παλιά ο παπατζής δεν καταδέχονταν λιγότερο από πενηντάρικο. Για τα οποίο πενηντάρικο ο ίδιος τώρα δηλώνει –εν παρόδω όμως και χωρίς να το πολυπιστεύει– «και πενηντάρικα άμα λάχει». Υποπτεύομαι όμως ότι μέχρι και σε δεκάρικα μπορεί να ξεπέσει.
18°
