...Συνέχεια, όμως: η φράση «τι εννοείς;» λέγεται όλο και πιο συχνά με απειλητικό τρόπο. Ή εγώ περνάω πολλές ώρες/μέρες/συναστρίες σε ουρές όπου ακόμα και το «ήμαρτον» λέγεται με απειλητικό τρόπο.
Έχουμε πιτσικάρει ως ευρύτερη παρέα – κανένας φίλος και καμιά φίλη μου δεν είναι εντελώς καλά αυτή την εποχή, ούτε καν περίπου καλά. Στην ηλικιακή γκάμα 45-65 έχει πέσει φυλλοξήρα. Το αντιμετωπίζουμε αισιόδοξα και λέμε ο ένας στον άλλον πολυαννίστικες ατάκες («θα περάσει μωρέ», «δεν είναι τίποτε», «αφού δεν είσαι κατάκοιτος μη το συζητάς», «ευτυχώς έχεις και άλλο αυτί/ρουθούνι» κ.λπ. κ.λπ.), αλλά μας τρώει η ανησυχία.
Τι μέλλει γενέσθαι; Χωρίς λεφτά, με έξοδα που χτυπάνε κόκκινο όσο κι αν αλληθωρίζουμε, με θέματα υγείας που μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα «δεν-είσαι-και-είκοσι-χρονών», με την (κάλλιο-αργά-παρά-ποτέ) συναίσθηση ότι δεν είμαστε είκοσι χρονών πράγματι... πώς θα συντηρήσουμε το πρωτοποριακό γηροκομείο μας; Αυτό που θα έχει υπέροχο προσωπικό με τρικέφαλους/ή/και βυζάρες, θέα στη θάλασσα, μαλακό μενού και συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στο σαλόνι; Πώς θα χρηματοδοτούμε τα σόου στο ρουφ γκάρντεν του γηροκομείου; Πώς θα αγοράζουμε περούκες, μέικ-απ, γυαλιστερές τουαλέτες και πάνες ακράτειας; Πώς;
Τα σκέφτεσαι όλα αυτά ενώ χτυπάς άλλο ένα χάπι (ό,τι να ’ναι) για τυχάρπαστη πάθηση και ενώ γίνονται σημεία και τέρατα γύρω σου. Μια και είσαι στο θέμα «σόου», πηγαίνεις να δεις κάτι να ξεχαστείς... καλά, σόρι, η εισαγωγή στο θέμα είναι πέτσα εντελώς αλλά μου ήρθε συνειρμικά, μα την Παναγία, φαντάστηκα σόου στο πρωτοποριακό μας γηροκομείο και ποιους θα θέλαμε να μας τραγουδάνε, και το ένα έφερε το άλλο, τι σου είναι η ζωή μερικές φορές. Πήγα δύο Πέμπτες στο «Shamone» του Φώτη Σεργουλόπουλου στο σόου «The Kaliardians» που κάνουν με ασύλληπτη επιτυχία οι Ματθίλδη Μαγγίρα, Γιάννης Αγγελάκης, Μάνος Πίντζης και Προκόπης Πολίτης ή Πάκο: τσαντίστηκα με διάφορους φίλους που πήγανε (κουφάλες) πριν από μένα και δεν μου είπανε πόσο σούπερ είναι.
Πόσο ωραία περνάς, πόσο καταπληκτικοί είναι όλοι. Πόσο έχει εξελιχθεί η Ματθίλδη τραγουδιστικά, πόσο ΘΕΑΑΑΑ (αγάπη μου) είναι. Και πόσο μεγάλη έκπληξη είναι ο Γιάννης Αγγελάκης, που «κάνει» από τη Μαρινέλλα μέχρι τον Αζίζ αλλά σε σκοτώνει με τον Παντελή Παντελίδη, κομπλέ με ζωγραφισμένο αξύριστο-σαγόνι. Τελειώνω μάνι-μάνι με το «πόσο» και πάμε στο «τόσο». Κανονικά δεν θα έπρεπε να ήταν τόσο σαρπράιζ πάρτι οι σοουμπιζνίστικες ικανότητες του Αγγελάκη – πάντα «έκανε» τους πάντες, αλλά είναι διαφορετικό να τον βλέπεις στη σκηνή ή σε κάτι που είναι ανάμεσα σε σκηνή και σε πίστα, πάνω από το κεφάλι σου τέλος πάντων. Και μάλιστα σε κομπλέ υπερ-πλούσιο πρόγραμμα – τρεις ώρες το σόου μιμήσεις-τραγούδια-σκετς κι άλλες τόσες το «τραγουδάμε τα πάντα» που κρατάει ως τα άγρια χαράματα.
Η Ματθίλδη επίσης τραγουδάει-και-μιμείται τα πάντα, από Τίνα Τάρνερ μέχρι Έτα Τζέιμς, με τρο-με-ρό σουξέ τη Ρένα Βλαχοπούλου ή γιατί όχι την Πάολα. Ο Πάκο έχει υπέροχη φωνή, ο Πίντζης κωμικό timing και θέλεις να σου κάνει τον Τομ Τζόουνς για πάντα. Πήγαμε με τη Ρίκα Βαγιάννη και τη Γαλήνη Τσεβά (τυχαία, δίπλα στην Κατερίνα Γιατζόγλου) και γελάσαμε σα να μην είχαμε ακούσει ποτέ για Κρίση. Σα να είχαμε εκατομμύρια λεφτά. Σα να δουλεύαμε με τρέλα σε δημιουργικά καλοπληρωμένα πράγματα. Σα να παίρναμε ντραγκς, δηλαδή, αλλά καλού τύπου, αέριο του γέλιου ας πούμε, με περισσότερο βάθος και πλάτος...
Το «Shamone» είναι όμορφο μαγαζί, η μπάρα τεράστια και λαμπερή, όπως Νέα Υόρκη, η διακόσμηση διακριτική – πάλι σόρι γιατί δεν θυμάμαι τη διακόσμηση, τόσο ενθουσιάστηκα με το σόου. Υπολογίστε κανένα 20-25άρικο (με δύο ποτά), αλλά αν πάτε μία φορά δεν θα το υπολογίσετε, θα αισθανθείτε ότι τοποθετήσατε σοφά τα λεφτά σας. Ο κόσμος είναι ωραίος, η ατμόσφαιρα, το σέρβις, οι φάτσες… συνολικά το χαίρεσαι και, ΟΧΙ, δεν είναι κολλητός μου ο Σεργουλόπουλος. Παρόλο που, ΝΑΙ, γράφω συνήθως καλά πράγματα για τους κολλητούς μου, εδώ σας φέρνω την ψυχρή αλήθεια.
Τέλεια, το επόμενο ήταν πιθανώς- επαγγελματικό ραντεβού στο «Pausa» με αρωματικά τσάγια, κομπλικέ καφέδες και υπέροχα επιδόρπια. Το μινι-χαμπουργκεράκι είναι γκραν σουξέ, όπως και η Πάβλοβα με φράουλες. Έχω ξαναπάει στο «Pausa» σε άλλες εποχές, το φαγητό είναι πολύ καλό, οι τιμές λογικές, το μαγαζί ωραίο και φιλικό, κυριλέ πλην όμως ζεστό. Η «καλή» έξοδος, δηλαδή, λίγο πριν τα βόρεια-βόρεια προάστια, σε οικονομικό πακέτο.
Στο θέμα «πακέτο»... προσέξατε που όλοι, ακόμα και τα κέντρα εξετάσεων υγείας, προσφέρουν πια οικονομικά πακέτα; Όχι; Τότε δεν είστε άνω των σαράντα και καλά κάνετε. Προτείνω να μείνετε εκεί που είστε και μια μέρα πολλά τέρμινα αργότερα θα πιαστεί ο γοφός/πισινός/λαιμός/αφαλός σας ή θα έχετε μία ενόχληση οπουδήποτε μέσα στο σπίτι και θα συνειδητοποιήσετε (καλή ώρα) ότι, κοίτα να δεις, δεν είστε είκοσι χρονών indeed. Αλλά, εντάξει. Κανείς δεν είναι τέλειος. [Φωτο: City Lights, Charlie Chaplin]
Shamone, Κων/πόλεως 46, Γκάζι, 210 3450.144 (Κάθε Πέμ. το σόου της Μ.Μαγγίρα «The Kaliardians». Τσεκάρετε το πρόγραμμα για τα υπόλοιπα βράδια. Κλειστά Δευτ.)
18°
