«Η Γκαλερί βρίσκεται στην πλατεία Κολωνακίου από το 1973. Τι θυμάμαι από όλα τα χρόνια λειτουργίας της; Τα τελευταία εγκαίνια της έκθεσης του Γιάννη Μόραλη που ο κόσμος έκανε ουρές για να πάρει μια υπογραφή του στον κατάλογο, αλλά και την έκθεση στις αρχές του ’80 με τα σκηνικά και τα κοστούμια του Νικόλα Γεωργιάδη για την παράσταση “Κοιμωμένη Πριγκίπισσα” στο Ηρώδειο, όπου είχε έρθει ο Νουρέγιεφ.
Είχαν τόσο πολύ κόσμο αυτά τα εγκαίνια που αναγκαστήκαμε να φυγαδεύσουμε τον Νουρέγιεφ από μια κρυφή, πίσω σκάλα που επικοινωνούσε με το διπλανό μας εστιατόριο-ζαχαροπλαστείο, το “Ελληνικό” – πολύ χαρακτηριστικό της περιοχής και σημείο αναφοράς για την πλατεία (τώρα στη θέση του είναι το I-storm). Θυμάμαι ακόμα τα πρώτα εγκαίνια με έργα του Τάκη το 1974. Ακολούθησε το happening του Παύλου. Ο κόσμος έμπαινε κι αντίκριζε λευκά τελάρα. Έπρεπε να πάρει χαρτοπόλεμο από τσουβάλια και να τον πετάει πάνω στα τελάρα για να διαμορφώσει τους πίνακες. Τα πιτσιρίκια έκαναν κανονικό party εκείνη την ημέρα.
Τι αντικρίζω σήμερα; Την αυξημένη κινητικότητα που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό στο Κολωνάκι, κάνοντάς το ξανά ζωηρό. Παρατηρώ, βέβαια, ότι η ποιότητα των καταστημάτων έχει αλλάξει. Κλείνουν για παράδειγμα τα καλά μαγαζιά, τα παπουτσάδικα κι ανοίγουν φούρνοι. Είναι απίστευτο το πόσοι νέοι φούρνοι και σουβλατζίδικα έχουν ξεφυτρώσει. Απ’ ό,τι φαίνεται αυτά τα καταστήματα ανθίζουν μέσα στην κρίση. Με τρομάζει, πάντως, να περνώ από τη Σκουφά και δίπλα σε ποιοτικά bar με όμορφη αισθητική να βλέπω νέα που τα βράδια παίζουν στη διαπασών σκυλάδικα.
Έτσι ή αλλιώς, πάντως, ο κόσμος έχει αρχίσει να βγαίνει ξανά τα βράδια στο Κολωνάκι. Κι ευτυχώς συνεχίζουν να υπάρχουν οι σταθερές μας, όπως η “αναλλοίωτη” Ράτκα, το Da Capo κ.ά. Επίσης, το Κολωνάκι είναι μια περιοχή που προσφέρεται για έναν περίπατο τέχνης σε μουσεία και γκαλερί, και τώρα ακόμα περισσότερο που επέστρεψε ο Xippas κι άνοιξε και μια νέα γκαλερί, η CAN της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη στην Αναγνωστοπούλου. Το χειρότερο είναι τα πεζοδρόμια της Σκουφά, στην οποία μένω κι εγώ.
Όταν την περπατάω μετράω το κάθε μου βήμα, αναγνωρίζω τις παγίδες με κλειστά μάτια. Θα ήθελα να φτιάχνονταν αυτά τα «εγκληματικά» πεζοδρόμια του Κολωνακίου, γιατί παντού καραδοκούν γωνίες καραμπόλα. Ειδικά όταν βρέχει, πρέπει να πιαστείς από κάποιο φανάρι ή κολωνάκι για να περάσεις στην αντίθετη όχθη. Στις νέες εικόνες του Κολωνακίου θα ήθελα να προσθέσω και τον Άγιο Διονύσιο, που έχει πάρει προσωρινά το ρόλο της Μητρόπολης των Αθηνών. Έτσι, μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωινό και να πετύχεις κάποιο μνημόσυνο και τον κόσμο ντυμένο στα μαύρα να κατακλύζει τη Σκουφά και να νιώσεις σαν να αντικρίζεις πίνακα του Magritte ή πάλι να πέσεις πάνω σε βάφτιση και να ’χει γεμίσει η ατμόσφαιρα με μπαλόνια». Δ.Τ.
Info: H Δ.Ζ. είναι ιδιοκτήτρια της Zoumboulakis Gallerie
18°
