Εμείς του ’80 οι εκδρομείς

Κατ’ αρχήν θέλω να καταγγείλω την πιθανή υποχωρητικότητα των Σκοπίων. Προσοχή εγώ δεν είμαι σαν εκείνους που ουρλιάζουν στα παράθυρα για την αδιαλλαξία των ξένων. Εγώ είμαι πρακτικός άνθρωπος. Θέλω να έχουμε απέναντί μας αδιαλλαξία. Όσο περισσότερη αδιαλλαξία τόσο καλύτερα. Διότι όταν λύνονται τα εθνικά θέματα δεν γίνονται συλλαλητήρια. Κι όταν δεν γίνονται συλλαλητήρια δεν γνωρίζεις κόσμο. Κι όταν δεν γνωρίσεις κόσμο βγάζεις σπυράκια. Συνήθως στο μέτωπο.

Παλιά, στην εποχή μου, γινόταν συλλαλητήρια για ψύλλου πήδημα. Πηδούσε ο ψύλλος, ζηλεύαμε εμείς, και ρίχναμε μια διαδήλωση. Κάποιο τυχερό θα είχες, δεν μπορεί... Θυμάμαι διαδηλώναμε για την Νικαράγουα, το Ελ Σαλβαδόρ, το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, για τα δικαιώματα των τευτλοπαραγωγών στην Κούβα. Βέβαια... η Κούβα δεν είχε τευτλοπαραγωγούς, αλλά αν δεν διαδηλώναμε πως θα το μαθαίναμε;

Για την ακρίβεια οι διαδηλώσεις ήταν διπλά χρήσιμες. Γνωρίζαμε κόσμο και μαθαίναμε γεωγραφία. Οι πιο ζωηροί από την δική μας γενιά πρέπει να έχουν διαδηλώσει για περισσότερες χώρες, απ’ όσες αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομα -φτου-κακά- «Μακεδονία».

Παρένθεση: πως σας φαίνεται «φτου-κακά Μακεδονία» ως σύνθετη ονομασία; Γιατί αναλώνουμε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο για το Νέα και Άνω Μακεδονία; Μπορούμε να την πούμε «Φτου-κακά Δημοκρατία της Μακεδονίας». «ΦΟΥ-ΚΟΥ-ΔΟΥ-ΜΟΥ» συντετμημένο. Να δείτε που θα μας παρακαλάνε για να πάρουν το όνομα «Δημοκρατία του Βαρδάρη». Αυτά, ρε είναι διπλωματικοί ελιγμοί και όχι το Γκόρνα Ματσεντόνια ή το Νόβα Ματσεντόνια. Σιγά μην το πούμε και «Άλτερ Ματσεντόνια», ή «Αντένα Ματσεντόνια».

Αλλά κι αυτοί αν ήταν λίγο πιο εφευρετικοί θα μας μπουρδούκλωναν. Θα μας έλεγαν: «δεν θέλετε να χρησιμοποιούμε το όνομα Μακεδονία και τα παραγωγά της; Σύμφωνοι! Θα βαφτίσουμε κι εμείς τη χώρα "Δημοκρατία της Θεσσαλονίκης". Ούτε Μακεδονία, ούτε παράγωγα.»

Γιατί το λέω αυτό; Γιατί αν κατέθεταν μια τέτοια πρόταση θα τρέχαμε εμείς. Θα κάναμε καινούργια συμβούλια πολιτικών αρχηγών, θα δάκρυζε ο Καρατζαφέρης για το όνομα της συμβασιλεύουσας και που θα καταλήγαμε; Σε καινούργια συλλαλητήρια. Μια ολόκληρη νέα γενιά θα κυκλοφορούσε χωρίς σπυράκια στο μέτωπο. Δυστυχώς όμως το αίτημα «η φαντασία στην διπλωματία» παραμένει ανεκπλήρωτο.

Οπότε ό μόνος τρόπος να καταπολεμήσουμε την σπυρίαση είναι οι Αμερικανοί. Ναι, ναι... οι γνωστοί φονιάδες των λαών. Σαν καιρό δεν έχουν να μπουκάρουν κάπου; Κάτι πήγαν να κάνουν με το Ιράν, αναθάρρησε πολύς μοναχικός κόσμος, αλλά τελικά «επικράτησαν», λέει «ωριμότερες σκέψεις». Σιγά μην σαπίσει η σκέψη σας, από την πολύ ωρίμανση ρε! Εδώ υπάρχει μια νέα γενιά που βράζει το αίμα της. Εσείς στην διαδικασία της ωρίμανσης μείνατε;

Οπότε το μόνο μέτωπο που μένει για να εκφράσουμε την ευαισθησία μας (και το βράδυ την τρυφερότητα μας) είναι το οικολογικό. Εκεί υπάρχουν λόγοι για να διαδηλώσουμε πολλοί. Κατ’ αρχήν κάθε μέρα χάνονται μερικές δεκάδες είδη. Απ’ ότι διάβαζα στις εφημερίδες μόνο χθες «τέλειωσαν οι μπανάνες», «εξαφανίστηκαν οι παπαδίτσες», «έσβησαν τα δελφίνια», κι «απόκαμαν οι λύκοι». Σήμερα χάνουμε τους καρχαρίες και το «Άλλιουμ Καλαμαρόφιλον». Για όσους δεν βλέπουν ΣΚΑΪ πρέπει να τους πούμε, ότι αυτό είναι το κρεμμυδάκι Ευβοίας. Και το κρεμμυδάκι κινδυνεύει με εξαφάνιση! Δεν σας κάνω πλάκα. Πραγματικά κινδυνεύει. Αν θέλετε να το διασταυρώστε πάρτε τηλέφωνο στο ΣΚΑΪ: 480 01 70.

Σας τα λέω αυτά γιατί παλιότερα, όταν δεν είχε προχωρήσει η παγκοσμιοποίηση, ψάχναμε με το τουφέκι να βρούμε κανένα είδος υπό εξαφάνιση για να διαδηλώσουμε. Για να καταλάβετε τι τραβούσαμε φτιάχναμε καινούργια είδη που τάχαμου διακινδύνευαν και διαμαρτυρόμασταν έντονα. Αν μας έπιαναν στα πράσα και μας έλεγαν «καλά ρε, δεν υπάρχουν μπλε πασχαλίτσες», απαντούσαμε: «σώπα ρε, εξαφανίστηκαν κι όλας; Τι κρίμα δεν προλάβαμε...»

Μια φορά ένας φίλος ξεκίνησε ολόκληρη καμπάνια για το πουά δελφίνι της Αραγωνίας που πνιγόταν στα λύματα του καπιταλισμού. Βγάλαμε φειγ-βολάν, κινητοποιήσαμε κόσμο, βγήκαμε στο δρόμο με πλακάτ και τελικά έγινε το θαύμα... Ο Γιώργος γνώρισε τη Ρένα κι εμείς μάθαμε ότι η Αραγωνία είναι ορεινή περιοχή της Ισπανίας. Τι σας έλεγα; Και γνωρίζαμε κόσμο και μαθαίναμε γεωγραφία.

Βέβαια οι περισσότεροι μόνο γεωγραφία μαθαίναμε, αλλά κέρδος είναι κι αυτό.

Γι’ αυτό πολλοί τότε απορούσαν: τι καημό τραβάν αυτοί για τις νήσους Σουαχίλι; Πως έμαθαν ότι στη Ζιμπάμπουε υπάρχει δικτατορία; Γιατί πανηγυρίζουν που στο Καζακστάν το εργοστάσιο ελαστικών επέτυχε το πενταετές πλάνο παραγωγής; Ούτε Σαββόπουλο δεν άκουγαν οι ηλίθιοι που τραγουδούσε «η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά...» Στο πανεπιστήμιο απορούσαν κυρίως οι ΔΑΠιτες. Σ’ αυτούς δεν είχαμε πει το μυστικό με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν σπυριάρηδες. Έβλεπες σπυρί στο μέτωπο κι έλεγες αυτός ή του κατηχητικού είναι ή της ΔΑΠ. Μπορεί και τα δυο. Τέλος πάντων είναι κάποιος που δεν έχει δει ούτε από μακριά διαδήλωση. «Μοναχός τον δρόμο πήρε ξαναήρθε μοναχός...» που θα’λεγε και ο Διονύσιος Σολωμός.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι μετά από χρόνια, όλοι αυτοί οι ΔΑΠίτες έγιναν υπουργοί. Είδατε τι κακό έκαναν οι Αριστεροί στον τόπο; Αντί να τους πουν από τότε το μυστικό για υγιή εμφάνιση τους άφησαν στο σκοτάδι. (Παρένθεση: κάτω από το πάπλωμα σκοτάδι έχει). Έγιναν μεγαλοπαράγοντες της δημόσιας ζωής και κατέληξαν στον ακάλυπτο του σπιτιού τους. Ενώ αν διαδήλωναν μικροί δεν θα είχαμε δράματα μεγάλοι. Δεν θα έβαζαν χέρι ούτε στη γραμματέα τους, ούτε στα δημόσια ταμεία. Πως να χωρέσει μια χαμένη εφηβεία σε λίγα τέρμινα κυβερνητικής θητείας; Δημιουργούνται αδιέξοδα. Σεμνά και ταπεινά, αλλά αδιέξοδα.

Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να βοηθάμε τους άλλους να είναι αδιάλλακτοι. Να τους βαφτίζουμε: γυφτοσκοπιανούς, τουρκόγυφτους, βαρβαρότουρκους, κωλοϊταλούς και άλλα. Δεν μπορεί κάποιος απ’ αυτούς θα απαντήσει. Κι αν απαντήσουν εδώ είμαστε να διαδηλώσουμε. Όχι πια για μας, αλλά για τα παιδιά μας. Βεβαίως και πρέπει να σκεφτούμε τη νέα γενιά. Διότι κάποια από αυτά τα μούλικα θα γίνουν υπουργοί μεθαύριο. Και αν μη τι άλλο, πρέπει να ξέρουν καλή γεωγραφία.

(Αδημοσίευτος θεατρικός μονόλογος. Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2007)