Όταν τον πατέρα σου τον λένε Τσάρλι Τσάπλιν δεν μπορεί παρά στα γονίδια σου να κυκλοφορεί μια δημιουργική τρέλα. Και η Βικτόρια Τιερέ Τσάπλιν αποδεδειγμένα την έχει, και μάλιστα με τη δουλειά της έχει ξεφύγει από τη σκιά του πατέρα της. Τα χνάρια της μητέρας της και του παππού της ακολούθησε και η Ωρελιά Τιερέ. Με ενωμένες τις δυνάμεις τους μάνα και κόρη (η πρώτη σκηνοθετεί και χορογραφεί και η δεύτερη παίζει) καταφτάνουν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με την παράστασή τους «Οι ψίθυροι των τοίχων», όπου το τσίρκο συναντά το θέατρο και από κοινού κάνουν ένα μεγάλο μακροβούτι στο σουρεαλισμό.
Η ηρωίδα των Ψιθύρων βρίσκεται σε μια πόλη που μοιάζει με τη Βενετία, αλλά συνεχώς αλλάζει, κατοικείται από γκρίζες φιγούρες με ανέκφραστα πρόσωπα, που παραπέμπουν σε φαντάσματα ή αναμνήσεις παγωμένες στο χρόνο. Η γυναίκα μετακινείται διαρκώς, χάνεται σε μια φαντασίωση όπου συναντάει μια άλλη φιγούρα, τον (πορτορικανό) χορευτή Χάιμε Μαρτίνες, έναν εραστή που την ακολουθεί και τη χάνει διαρκώς, την κάνει να χορεύει κυριολεκτικά στον αέρα ενώ την διεκδικεί και ένας άλλος, μελαγχολικός και σκοτεινός άνδρας, ο (σουηδός) κλόουν και ακροβάτης Μάγκνους Γιάκομπσον, που βρίσκεται πάντα κοντά της χωρίς ποτέ να την αγγίζει.
Τα περιστατικά σβήνουν το ένα μέσα στο άλλο, τα κτίρια γέρνουν και ξανασηκώνονται, καταπίνουν τους περφόρμερς και τους εκτοξεύουν στον αέρα, οι τοίχοι ξεφλουδίζονται, εμφανίζονται παράξενα πλάσματα απειλητικά, τα αντικείμενα αποκτούν κίνηση και την χάνουν, μια αόριστη απειλή γεμίζει την ατμόσφαιρα.
Δες το βίντεο εδώ και θα καταλάβεις πως τελικά η έμπνευση και το ταλέντο δεν έχουν την ανάγκη ακριβών υλικών για να δώσουν εκρηκτικά και ευφάνταστα αποτελέσματα.
17°
