Το έργο που έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε με επιτυχία ο Γιώργος Κοτανίδης λέγεται «Ομπίντα» («πίκρα» στα ρώσικα) και είναι, με θεατρικό τρόπο, οι τελευταίες μέρες του Νίκου Ζαχαριάδη, ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, λίγο πριν αυτοκτονήσει στην εξορία στη Ρωσία. Ο Κοτανίδης ήταν πολύ καλός, θα έχετε δει την παράσταση, παίζεται με επιτυχία από τον Νοέμβριο του '16 − σόρι που πήγα καθυστερημένη (λίγο πριν ολοκληρώσει αυτόν τον κύκλο) αλλά, αν υπήρξατε ποτέ ενδιαφερόμενος/μέλος/στέλεχος/συγγενής του ΚΚΕ, θα το έχετε ξεκοκαλίσει το έργο και τους συντελεστές του.
Δώρα Χρυσικού, Γιώργος Κοτανίδης, Σπύρος Περδίου
Το «Ομπίντα» έχει ποτιστεί από το πάθος του Κοτανίδη για το θέμα του, μαζί με τις ατέλειωτες έρευνες, το ψάξιμο πίσω από τη δημόσια αλλά και την ιδιωτική εικόνα του Ζαχαριάδη που αν τον πεις «αμφιλεγόμενο», κρύβεις λόγια. Μόλις υποκλίνεται ο Κοτανίδης (και οι συμμετέχοντες στην παράσταση, Δώρα Χρυσικού και Σπύρος Περδίου) αναρωτιέσαι πόσα δεν ξέρεις, είτε επειδή δεν τα έμαθες είτε επειδή τα ξέχασες, πόσα σου ξεφεύγουν τέλος πάντων για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τον Εμφύλιο, τον Πλουμπίδη, τον Μπελογιάννη και τον Ζαχαριάδη τον ίδιο ο οποίος έμεινε πέντε χρόνια αιχμάλωτος στο Νταχάου και 17 χρόνια εξόριστος στη Σιβηρία πριν αυτοκτονήσει στα εβδομήντα του το 1973 − ή τον αυτοκτονήσουν, σύμφωνα με τις άπειρες θεωρίες συνομωσίας. Που ταιριάζουν όμως απόλυτα με τη ζωή του − θα χαμογελούσε ειρωνικά αν διάβαζε στο διαδίκτυο όλες τις ακραίες και μη εκδοχές περί του τέλους του.
Η ζωή του ήταν αυτό που λέμε με τα σημερινά δεδομένα «Παναγιά μου, φύλαγε», αφιερωμένη 100% στο Κόμμα και την πατρίδα Ρωσία από πάνω. Και οι τελευταίες του μέρες δεν ήταν καθόλου γλέντι – αλλά πυροδοτούν μέχρι σήμερα συζητήσεις, άρθρα, διαφωνίες και ατέλειωτες σφαγές ανάμεσα σε αριστερούς, δεξιούς και ούφο. Εννοείται, διαβάζαμε όλοι στο Γκουγκλ την ιστορία του ΚΚΕ και το αποπροσανατολιστικό (για να βάλω τον σωστό όρο) ήταν ότι έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες του Νίκου Ζαχαριάδη, χιουμορίστα συναδέλφου μας δημοσιογράφου, συζύγου Ελίζας Μπενβενίστε, κάτι που μπέρδευε πολύ τα πράγματα.
Μαζέψαμε τις μικρές ενοχές μας μετά και, τι να κάνουμε, ανεβήκαμε στο όμορφο «Clap the restaurant» (στον 3ο όροφο του Ιδρύματος) για ένα κρασί, με νόστιμα μίνι μπρουσκετάκια ή μεζεδάκια ή ντακάκια, με θέα (από όλα τα σημεία...) την Ακρόπολη και τη φωτισμένη νύχτα της Αθήνας. Ας ήταν Τρίτη βράδυ, η μεγάλη αίθουσα του Ιδρύματος ήταν γεμάτη − και είναι αριστούργημα αυτή η αίθουσα, στις προδιαγραφές αρχαίου θεάτρου. Λέω δηλαδή ως άσχετη, ως θεατής απλός, ότι έτσι όπως βρίσκεται χαμηλά η σκηνή και οι θέσεις τριγύρω, δίνει την αίσθηση αρχαίου θεάτρου – ό,τι και να δεις εκεί, το απολαμβάνεις πραγματικά. Και οι εκδηλώσεις/παραστάσεις του Ιδρύματος καλύπτουν όλα τα γούστα, η γκάμα των όσων μπορείς να παρακολουθήσεις είναι ατελείωτη, από κλασικά μέχρι εναλλακτικά, από στρέιτ μέχρι νέες προσπάθειες μη-δικτυωμένων καλλιτεχνών και γενικά βαθιά ψαγμένα/ψαχτικά πράγματα.
Το «Clap» τώρα βρίσκεται στον τελευταίο όροφο, ο ιδιοκτήτης του είναι ο Χρήστος Σοκόλης, σεφ είναι ο Κίμων Λίγδας. Ο ωραίος χώρος είναι κουλτουριάρικος αλλά όχι βαρύς, με διακριτικά καλλιτεχνική διακόσμηση, ιδανικός για ένα ποτό ή προσεγμένο πιάτο μετά από μια παράσταση, σαν το κερασάκι στην τούρτα του Ιδρύματος Κακογιάννη. Νιώθεις ακόμα κάπως μουδιασμένος όταν έχεις δει (στη σκηνή) τον Νίκο Ζαχαριάδη να δίνει τέλος στη ζωή του στις παγωνιές της εξορίας του – οι μικρές ενοχές που λέγαμε, άρα είσαι αστός, άρα μη-εξορισθείς επαναστάτης. Ίσως γι' αυτό θέλεις κάτι να πιεις άμεσα, οι πληροφορίες γυρνάνε μέσα στο κεφάλι σου και χτυπάνε η μία πάνω στην άλλη δημιουργώντας μέχρι και συναισθήματα... Ήμασταν μεγάλη παρέα, κανονικά θα ανταλλάσσαμε ιστορίες από τον Εμφύλιο, όπως τις έχουμε ακούσει από παππούδες και γιαγιάδες, αλλά το βάρος της προσωπικότητας του Ζαχαριάδη, πόσα χρόνια μετά το θάνατό του, κρεμότανε στο λαιμό μας: είχε μια τόσο ξεκάθαρη θέση και ταυτότητα, που οι δικές μας αμφιταλαντευόμενες (θέσεις/ταυτότητες) στη σημερινή Ελλάδα μάς φαίνονται φλώρικες − και ίσως να είναι... και ίσως ευτυχώς που είναι.
12°
