Αρχειο

Baraonda, λαϊκή βραδιά

Στην φετινή του ενσάρκωση, το Baraonda έχει τον Χατζηνάσιο και τον Θεοφάνους στα πιάνα… με έξι πολύ καλούς τραγουδιστές στη σκηνή

Είμαι φαν του Παναγιώτη Ραφαηλίδη επειδή (1) είναι κοντοχωριανός μου, από της Κρηνίδες, δίπλα στην Καβάλα και (2) επειδή έχει μεγάλη φωνή και την κάνει ό,τι θέλει. Τραγουδάει τα πάντα όλα, με δικό του όμως τρόπο – ξέρεις ότι είναι αυτός ακόμα κι αν δεν στο έχει πει κανένας. Και τραγουδάει στο Baraonda όλο το χειμώνα, με έναν συνδυασμό απίστευτο: Γιώργος Χατζηνάσιος και Γιώργος Θεοφάνους στα πιάνα (τα λέει «επιτάφιους» ο Χατζηνάσιος, επειδή είναι τίγκα στο γαρύφαλλο συνέχεια), πέντε πολύ καλοί τραγουδιστές −έξι μαζί με τον Παναγιώτη−, η γνωστή και σούπερ Ζωή Παπαδοπούλου, οι Βάλια Σωμαράκη, Αντώνης Φωκάς, Φώτης Παπαζήσης, Μαίρη Στεφανακίδη. Εκτός από καλές φωνές είναι και ωραίες φάτσες, ανεβαστικές – οι κοπέλες κούκλες, η μία καλύτερη από την άλλη, τα αγόρια λαμπερά, το πρόγραμμα χαρούμενο. Η λέξη ίσως είναι λάθος, «χαρούμενο», αλλά έχουν καλή ενέργεια όλοι και το μαγαζί το ίδιο έχει ποτιστεί πια από το κέφι χιλιάδων βραδιών διασκέδασης, προ και κατά την κρίση.

Μπήκα στο «Baraonda» μετά τη 1.00 οπότε έχασα την έναρξη του show «Ο δικός μας ο δρόμος» – περιλαμβάνει (λέει το πρόγραμμα) τον τενόρο Αλέξανδρο Χαζάπη, τον βαρύτονο Κώστα Ραφαηλίδη, τις σοπράνο Άντα Αθανασοπούλου και Ρενίσα Λάκα, που είναι πολύ καλοί αλλά δεν τους πρόλαβα. Πέτυχα όμως όλες τις μεγάλες επιτυχίες του Χατζηνάσιου και του Θεοφάνους μετά. Που επειδή είμαι ο μόνος άνθρωπος ντιπ άσχετος με ριάλιτι δεν τον έχω δει ποτέ στην τηλεόραση, άρα πήρα το βάπτισμα του πυρός στο Baraonda. Ο Θεοφάνους ζωντανεύει όσο παίζει πιάνο και προχωράει η νύχτα, ξέρει καλά το ελληνικό τραγούδι, ξέρει τους τραγουδιστές του και... ενώ περίμενα τη γνωστή ψωνίαση της ελληνικής τηλεόρασης, δεν δείχνει ψωνισμένος καθόλου. Καλά, για τον Χατζηνάσιο ό,τι και να πω είναι λίγο, έχει χτίσει το (βασικά) αθηναϊκό αστικό τραγούδι, το κομψό, μετα-Σίξτυς τραγούδι που όμως φοράει ακόμα βραδινή τουαλέτα.

Το πρόγραμμα τέλειωσε μετά τις 3.00. Είχα χρόνια να πάω στο Baraonda, έχει έναν σούπερ σεφ, τον Θεόδωρο Αφεντάκη, και το φαγητό είναι γκουρμέ, «ευρωπαϊκού επιπέδου» όπως λένε, καμία σχέση με το «γεύμα ξενυχτάδικου» που είχαμε συνηθίσει παλιά, ένεκα η μόλα. Τώρα, ίσως επειδή δεν πίνουμε πια τόσο, προσέχουμε τι τρώμε και ο Αφεντάκης το προσέχει ακόμα περισσότερο. Το είχαν σκίσει το φαγητό μέχρι που έφτασα αλλά ένα επιδόρπιο με μαύρη σοκολάτα και σορμπέ/κουλί φρούτων που έφαγα ήταν καταπληκτικό.

Η ορχήστρα επίσης είναι από τις καλύτερες, οι μουσικοί είναι ένας κι ένας – τους έχω ξαναδεί σε μαγαζιά όλους, το μπουζούκι τους είναι σπάνιο. Γενικά το Baraonda είναι σπάνιο φρούτο στη νύχτα: προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια (υπάρχει π.χ. σόμπα στις τουαλέτες – τι πρόσεξα κι εγώ, αλλά να, δεν σας έχει τύχει να ξεπαγιάζετε σε τουαλέτα μαγαζιού περιμένοντας στην ουρά;). Έχει προσωπικό που σκίζεται, πανέμορφες λουλουδούδες, διαλεχτά πιάτα και πρόγραμμα που τα σπάει.

Το πρόγραμμα είναι όλα τα λεφτά, εννοείται. Πέμπτες, Παρασκευές και Σάββατα «ο δικός μας ο δρόμος» είναι ο πιο λαμπερός, σε κάνει να ξεχνιέσαι για κάμποσες ώρες, να μουρμουράς ρεφρέν που ούτε ήξερες ότι ήξερες, να μη σηκώνεις καν τα μανίκια σου μπαίνοντας στον καινούργιο χρόνο με βήμα ταχύ, πλην όμως ελαφρώς χορευτικό...