Χριστουγεννιάτικες δραστηριότητες για παιδιά, στο Avenue, με «club animateur». Και sayonara, δηλαδή γιαπωνέζικα είδη στο κέντρο.
Εξηγούσα στην κόρη μου ότι τα Χριστούγεννα δεν ήτανε τέτοιο πανηγύρι όταν ήμουν παιδί, προ οκτακοσίων ετών: στολίζαμε τα σπίτια διακριτικά, παίρναμε δωράκια, αλλά δεν έπαιζαν όλα τα μαγαζιά Τζίνγκλμπελς, δεν ακούγαμε τον Ρούντολφ το ελαφάκι από το πρωί ως το βράδυ επί ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα και γενικά δεν γινότανε το νταβαντούρι των τελευταίων 20+ χρόνων. Όπως με τον Άγιο Βαλεντίνο, τις Απόκριες, το Πάσχα, το Χαλοουίν, έτσι και τα Χριστούγεννα είναι μια αφορμή να τρώνε, να πίνουν και να ψωνίζουν οι άνθρωποι. Απλώς τα Χριστούγεννα είναι πιο λαμπερά και φασαριόζικα από όλες τις άλλες γιορτές του χρόνου, ίσως επειδή συνοδεύονται από την Πρωτοχρονιά και την εξτράβαγκαντ προσωπικότητα του Αϊ-Βασίλη –
«Το εργαστήριο του Αϊ-Βασίλη!!!» φώναξε η κόρη μου πάνω σ’ αυτό, άρπαξε την κολλητή της από το χέρι και πήδηξε πάνω από λυτούς και δεμένους με φόρα… γιατί όντως, εκεί στη μέση του εμπορικού κέντρου «Avenue», είχε στηθεί ένα μικρό εργαστήρι με ξωτικά, με ποδιές και μυτερά καπέλα που έφτιαχναν χάρτινα στολίδια χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Τα ξωτικά, σε δεύτερη ανάγνωση, ήταν παιδάκια 4-8 ετών – οι μαμάδες και μπαμπάδες κρεμόντουσαν γύρω από το φράχτη του εργαστηρίου και χαζεύανε τα σπλάχνα τους. Τα οποία σπλάχνα, ανά 15 λεπτά, έβγαζαν όλα μαζί τις ποδιές και τα μυτερά καπέλα και έδιναν τη θέση τους στην επόμενη ομάδα παιδιών.
Τώρα, όποιος ξέρει από παιδιά, χλομιάζει με την ιδέα «ντύνω και ξεντύνω ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ μικρών παιδιών». Εδώ τσαταλιάζεσαι να το κάνεις με ένα, δύο, τρία ή όσα παιδιά έχεις σπίτι σου, ποια οργάνωση απαιτείται για να μεταμφιέσεις 25 παιδάκια αντάμα; Πώς δεν σφάζονται μεταξύ τους τα παιδάκια, πώς δεν τσουρομαδιούνται για ένα τσόχινο καπέλο; Ποια υπεράνθρωπη δύναμη τα κρατάει στη σειρά;
Καλά, για να μην τραβάει η αγωνία: η ομάδα των ειδικών που κουμαντάρει τα πιτσιρίκια λέγεται «Μπόμπος club animateurs» και διοργανώνει τα πάντα, από παιδικά πάρτι και εκδηλώσεις μέχρι… το «Εργαστήρι Looney Tunes του Avenue», που ενθουσίασε την κόρη μου και τη φιλενάδα της. («Ήταν για μικρότερα παιδιά τελικά», μου είπε αφού φιλοτέχνησε το αριστουργηματικό στολίδι της, «αλλά κάθισα επειδή όλο και κάτι μαθαίνεις σε κάτι τέτοια».)
Το Avenue μου φαίνεται το πιο φιλικό προς το χρήστη από τα εμπορικά κέντρα, είναι το λιγότερο χαοτικό, λόγω συμμαζεμένου μεγέθους. Η ιδέα του εμπορικού κέντρου, όπως η ιδέα των γκαν-γκαν Χριστουγέννων, επίσης δεν υπήρχε κατά την παιδική μου ηλικία, άρα ο λόγος που δεν τα πολυ-χωνεύω δεν είναι ότι έχω ψυχικά τραύματα επειδή χάθηκα σε ένα εμπορικό κέντρο στα 5 μου (δεν υπήρχαν, λέμε, ειδικά στην Καβάλα, κυρίως ψαραποθήκες και παντοφλάδικα θυμάμαι…). Τέλος πάντων οι κοπέλες και τα αγόρια του «Μπόμπος κλαμπ» με το Εργαστήρι τους δίνουν στους γονείς ένα πολύτιμο 15λεπτο διάλειμμα, και μάλιστα δωρεάν – έβλεπα μαμάδες με τρελαμένο βλέμμα να αρπάζουν καφέδες στο χέρι, μπαμπάδες να βγαίνουν έξω για τσιγάρο, παππούδες να σωριάζονται στα παρκέ… καλά, παππούδες δεν είχε, τα εμπορικά κέντρα μαζεύουν βασικά μαμάδες, όταν σφίγγουν τα κρύα. Σε πιάνει ένα κλειστοφοβικό το χειμώνα με μικρά παιδιά στο σπίτι, θέλεις να δεις κόσμο, ακόμα και χωρίς να ψωνίσεις τίποτε.
Κι όσο κι αν δεν χωνεύεις τα εμπορικά κέντρα, όλο τον Δεκέμβριο είναι στολισμένα σαν λατέρνες, με φωτάκια να ξεχειλίζουν από παντού, μπάλες, αγιοβασίληδες, κουδουνάκια, ελαφάκια και εορταστικά τζίτζιρι-μίτζιρι να κρέμονται από ταβάνια και σκαλωσιές. Είναι ωραία, με έναν κιτς τρόπο: δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι σου αρέσουν, τα αντιμετωπίζεις με σαρκασμό αλλά… (το λέω στα μουλωχτά) σου φτιάχνουν τη διάθεση.
Μια μέρα άσχετη στο επίσης στολισμένο κέντρο της Αθήνας πέρασα έξω από το «Soya Athens», υπέροχο κομψό μαγαζάκι με γιαπωνέζικα πράγματα κάθε είδους: τσαγιερά, φλιτζανάκια για πράσινο τσάι, σουρωτήρια, πιατέλες, πιατάκια, σερβίτσια, μπολάκια, σουπιέρες, sous-plat από μπαμπού, ξύλα κοπής, chopsticks, εργαλεία και υλικά μαγειρικής, γιαπωνέζικα διακοσμητικά και ό,τι χρειάζεται κανείς για να μαγειρέψει όχι απλώς σούσι, αλλά οποιοδήποτε γιαπωνέζικο πιάτο. Το «Soya Athens» εκτός από κομψό και ανάλαφρα ντιζαϊνάτο, είναι και χρήσιμο για όσους ενδιαφέρονται για κομπλικέ κουζίνες – κατά καιρούς οργανώνουν εκεί σεμινάρια γιαπωνέζικης κουζίνας, και μπορείς να ρωτήσεις ό,τι θέλεις για γιακιτόρι (=γιαπωνέζικο σουβλάκι), τεμπούρα (=γιαπωνέζικα τηγανητά), χαϊ-κού (=γιαπωνέζικη ποίηση) και καβασάκι. Για να μη πω χαρακίρι και το μελαγχολήσουμε.
Ο συνάδελφος Δημήτρης Γαλάνης, μια μέρα μετά, από σύμπτωση, ανέβασε στο φέισμπουκ φωτογραφίες του «Soya». Και του ζήτησα να μου τις στείλει, πράγμα που έκανε επειδή είναι καλός άνθρωπος. Μπαϊ δε γουέι, οι μίνι τσαγιέρες του «Soya» είναι υπέροχες, και ακόμα πιο υπέροχες για χριστουγεννιάτικα δώρα που δεν έχουν τίποτε το χριστουγεννιάτικο…
4°
