Καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών και ζωγράφος, ο Κώστας Σπυρόπουλος, ως γνήσια αναγεννησιακός άνθρωπος, ισορροπεί μεταξύ επιστήμης και τέχνης, μεταξύ ορθολογισμού και συναισθήματος.
Γιατρός και ζωγράφος. Με ποια ιδιότητα ξεκινήσατε; Αν αναφερθώ στα πρώτα παιδικά χρόνια, θα πω ότι ξεκίνησα σαν ζωγράφος, αν όμως αναφερθώ στα μετέπειτα, θα πω ότι ξεκίνησα σαν γιατρός. Πάντως, έτσι κι αλλιώς, ο χαρακτήρας μου είναι αντιφατικός.
«Νέοι Ορίζοντες».
Πώς βρεθήκατε να σπουδάζετε στο Heron Art Institute του Πανεπιστημίου της Ινδιανάπολης των ΗΠΑ; Ανήκα στο staff της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ιντιανάπολης και παρακολούθησα απογευματινά μαθήματα στο Heron Art Institute.
Στους πίνακές σας μπορεί να δει κανείς στοιχεία από pop art, διαφήμιση, graffiti, figuration libre, comics… Πώς θα ορίζατε την τεχνοτροπία σας; Με τη ζωγραφική μου προσπαθώ να ανοίξουν μάτια και όχι να λυθούν γλώσσες. Τα όσα μπορούμε να πούμε για την Τέχνη δεν έχουν τελειωμό. Είναι συναρπαστική η προσπάθεια του κάθε ζωγράφου μέσα από πολλούς επηρεασμούς να βρει τη σωστή ισορροπία. Μερικοί ζωγράφοι ή κριτικοί προσπάθησαν κατά καιρούς να διαμορφώσουν κανόνες. Ακολουθώντας τους, οι μέτριοι δεν μπόρεσαν να πετύχουν τίποτα, ενώ οι μεγάλοι, αψηφώντας τους, μπόρεσαν να βρουν μια νέα αρμονία. Ίσως και για το δικό μου έργο βρεθεί κάποιος ισμός.
Γιατί «γουορχολίζετε» τόσο συχνά εντάσσοντας εμπορικά σήματα και λογότυπα, έστω και παραφρασμένα; Ποιος ο ρόλος της ειρωνείας στα έργα σας; Όταν, μετά το 1920, ονόμαζαν χωρίς διάκριση τον μετά τον ιμπρεσιονισμό καλλιτέχνη «κυβιστή», «φουτουριστή» ή «μοντερνιστή», αυτό ισοδυναμούσε με το να τον πουν τρελό ή τσαρλατάνο. Χρησιμοποιώ διάφορα σύμβολα, όπως χρησιμοποιώ το σχέδιο και το χρώμα, που πάρα πολλοί άξιοι ζωγράφοι επί αιώνες χρησιμοποιούσαν πριν από μένα. Σήμερα, το κοινό δέχεται τα πάντα ή, να το πω καλύτερα, ένα μεγάλο μέρος του κοινού αλλά και των ειδικών. Καμιά μορφή εικαστικής εκκεντρικότητας δεν προκαλεί ούτε ξαφνιάζει τους τεχνοκριτικούς. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι θα συνεχίσει να παίζεται στην τέχνη του σήμερα, αλλά και αύριο και πάντα.
«Η μοναξιά της Αφροδίτης», 100 Χ 100 cm, ακρυλικό σε καμβά.
Οι πίνακές σας, συνεπικουρούμενοι και από τους τίτλους τους, αφηγούνται ολοκληρωμένες ιστορίες. Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές αυτών των ιστοριών; Πρωταγωνιστής είναι η καθημερινή ζωή και οι άνθρωποι, που με τη δραστηριότητά τους γράφουν την ιστορία της.
Πόση βαρύτητα δίνετε στο χρώμα; Προσπαθώ να διερευνήσω τη βαρύτητα που θα έπρεπε να έχει.
«Οικογενειακή γαλήνη και όνειρα», 100 Χ 100 cm, ακρυλικό σε καμβά.
Ποιο είναι το συναίσθημα που θέλετε να δημιουργήσετε στον θεατή; Στην πραγματικότητα η Τέχνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνον οι καλλιτέχνες. Μερικές φορές η Τέχνη καταντάει σκιάχτρο και φετιχισμός. Δε νομίζω ότι οι λόγοι για τους οποίους θα αρέσει ή δε θα αρέσει ένα έργο μου είναι άλλοτε σωστοί και άλλοτε όχι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δε θέλω να δημιουργήσω συγκεκριμένα συναισθήματα στον θεατή, αλλά αντίθετα να αντιπαραθέσω τα δικά μου ενάντια στη δική μου λογική και φαντασία.
Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές επιρροές σας; Από όλους όσοι ασχολήθηκαν με ειλικρίνεια με την Τέχνη και δίχως να το επιδιώξουν έγιναν δάσκαλοι όλων στο παρελθόν αλλά θα γίνουν και στο μέλλον.
«Τα δώρα», 100 Χ 100 cm, ακρυλικό σε καμβά.
Πόσο σας επηρεάζει η ιδιότητα του γιατρού ως ζωγράφο; Εμένα δε με επηρεάζει καθόλου. Δεν μπορώ όμως να σταθμίσω πόσο επηρεάζει τους άλλους.
Πότε προλαβαίνετε να ζωγραφίζετε; Υπάρχει χρόνος στο 24ωρό σας; Όταν υπάρχει η θέληση, ο χρόνος βρίσκεται.
Από το 2000 έως το 2008 υπήρξατε αναπληρωτής καθηγητής στη Σχολή Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με γνωστικό αντικείμενο την Εικαστική Ανατομία. Τι αποκομίσατε από τη διδακτική εμπειρία; Υπάρχουν παιδιά που ονειρεύονται και γι’ αυτό ασχολούνται με την Τέχνη. Αυτά θα εκφράσουν κάτι πιθανώς πολύ σημαντικό, πιθανώς λιγότερο. Σίγουρα όμως θα προσπαθήσουν με ειλικρίνεια, και θα σμιλευτούν αλλά και θα σμιλεύσουν. Και αυτή θα είναι η ουσία της προσφοράς τους. Τα υπόλοιπα δε θα καταλάβουν γιατί φοίτησαν.
«Συνδιάσκεψη», 60 Χ 75 cm, ακρυλικό σε καμβά.
Ένας λόγος για τον οποίο γίνατε γιατρός; Πιθανώς ο λόγος που έγινα γιατρός να είναι επειδή μου το υπέδειξε ο πατέρας μου. Μεγαλύτερη όμως αξία έχει γιατί συνεχίζω να ασκώ την ιατρική αλλά και να τη διδάσκω. Με γοητεύει αυτό που ονομάζουμε ζωή, που εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό που ονομάζουμε χρόνο. Τώρα σκέπτομαι ότι ίσως δεν είμαι αντιφατική προσωπικότητα. Μπορεί όμως να διακατέχομαι από μία έλλογη και ηθική οίηση που μου επιτρέπει να ασχολούμαι με πράγματα που με ολοκληρώνουν, όπως είναι η επιστήμη και η Τέχνη. Ζω απολαμβάνοντας την καθημερινότητα και, όταν ακόμα κρίνω ότι δεν είναι όπως θα την ήθελα, και γι’ αυτό την ειρωνεύομαι.
Ένας λόγος για τον οποίο ασχολείστε με την Τέχνη; Ασχολήθηκα με την Τέχνη και θα συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτή όσο δε θα μπορώ να κάνω αλλιώς.
«Τα φάρμακά μου και το αυτοκίνητό μου», 100 Χ 100 cm, ακρυλικό σε καμβά.
Η έκθεση του Κώστα Σπυρόπουλου φιλοξενείται στην αίθουσα τέχνης ΠερίΤεχνων Καρτέρης (Ηροδότου 5, Κολωνάκι, Τηλ.: 2108239465) έως τις 9 Φεβρουαρίου. Η συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο τεύχος Απριλίου 2012 του περιοδικού SOUL.
13°
