Βραβεία κοινού A.V. 2012: Άνδρας ηθοποιός (θέατρο)

Η κατάταξη των ηθοποιών βγήκε μετά από ψηφοφορία των αναγνωστών Δείτε εδώ

ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Χάρης Αττώνης (I Am my Own Wife, 104)

Άρης Σερβετάλης (Χάρτινα λουλούδια, Ιλίσια)

Δημήτρης Ήμελλος (Αμφιτρύων, Εθνικό Θέατρο)

Ακύλλας Καραζήσης (Αρχιμάστορας Σόλνες, Ελληνικός Κόσμος)

Νίκος Καραθάνος (Του Κουτρούλη ο γάμος, Εθνικό θέατρο)

Διαβάστε για τον Χάρη Αττώνη, την παράσταση και δείτε το video clip της Μαριέττας Φαφούτη με το τραγούδι της παράστασης

Ο Χάρης Αττώνης σπούδασε media και performing arts στα De Montfort University και University of Surrey-Roehampton και χορό/physical theatre στα The Place, Dance Fulham Attic και Froebel College της Μ. Βρετανίας. Συνέχισε με υποκριτική στη σχολή του Γ. Κιμούλη και τραγούδι, σύγχρονο και λυρικό και έχει παίξει σε παραστάσεις σύγχρονου και αρχαίου θεάτρου, χοροθεάτρου και musical. Το 2010 δημιούργησε την ομάδα Degree Zero.

Σκηνή από το video clip με το τραγούδι της παράστασης. Άκουσε το τραγούδι στο τέλος του άρθρου. [Φωτό.: Πάρης Πατσουρίδης]

Ο Χάρης Αττώνης γράφει για τον ρόλο του στην A.V.

Πώς να περιγράψεις ένα έργο που έχει αποσπάσει τα πιο σημαντικά θεατρικά βραβεία;

Πώς να σχολιάσεις «ένα αγόρι που περπάτησε ανάμεσα σε δυο από τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα του 20ού αιώνα, τους Ναζί και το Κομμουνιστικό Καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας, φορώντας τα τακούνια του;»

Πώς να καταλάβεις ένα παιδί που "γλίτωσε από στρατεύματα πολέμου, φορώντας τη ρόμπα της μητέρας του";

Πώς να κατακρίνεις έναν άνθρωπο που σκότωσε τον πατέρα του που ήταν Ναζί και απειλούσε την οικογένειά του με θάνατο;

Πώς να μισήσεις μια γυναίκα που έγινε προδότης για να προστατέψει όλα όσα με ζήλο και κίνδυνο της ζωής της μάζευε μια ζωή, πώς να την κατηγορήσεις ότι πρόδωσε τον πιο στενό της φίλο - ίσως και εραστή της, όταν ο ίδιος της το ζήτησε;

Πώς να αρνηθείς το ρόλο που έπαιξε η Σαρλότε Φον Μάλσντορφ, τόσο στη ζωή τη δική της και της οικογένειάς της όσο και στους gay του Ανατολικού Βερολίνου, που κατατρεγμένοι από τη Στάζι έβρισκαν καταφύγιο στο υπόγειο του μουσείου της;

Πώς να μη σοκαριστείς που η ίδια η κοινωνία που την αγκάλιασε, την λάτρεψε, την αποθέωσε, την παρασημοφόρησε, στο τέλος την ώθησε να εγκαταλείψει ό,τι αγάπησε και να ζήσει εξόριστη στη Σουηδία;

Πώς να μη θαυμάσεις το μεγαλειώδες ένστικτο επιβίωσης ενός… λουλουδιού, που «όπου πάει, παίρνει μαζί του και τη γλάστρα του»;

Πώς να μην θυμηθείς ξανά και ξανά την αγαπημένη θεία Λουίζε, που έλεγε στον μπερδεμένο ανιψιό της, Λόθαρ - και αργότερα Σαρλότε: «Να είσαι σαν το φίδι στο μυαλό. Το λέει στη Βίβλο. Μην ξεχνάς ποτέ πως ζεις μέσα στο στόμα του λύκου. Κάποιες φορές θα πρέπει να κάνεις το ουρλιαχτό του»;

Πώς να μην ανατριχιάσεις με το πόσο επίκαιρο είναι το “I Am My Own Wife” και πώς να μην διαπιστώσεις ότι ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος, κύριος, ήρωας, γυναίκα του εαυτού του…;

Δείτε το βίντεο από πρόβες της παράστασης στο 104

Ο σκηνοθέτης της παράστασης Ιωσήφ Βαρδάκης έγραψε στην A.V. για τη διαδικασία προετοιμασίας της

Το “I Am My Own Wife” είναι ένα ιδιαίτερο έργο. Αφηγείται την ιστορία της Σαρλότε Φον Μάλσντορφ, που γεννήθηκε άντρας το 1928 στο Βερολίνο. Η Σαρλότε έζησε παρενδυτικά (ως τραβεστί) όλη της τη ζωή, κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ και κατά το κομμουνιστικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας. Με την επανένωση των Γερμανιών, οι δυτικοί την ανακήρυξαν ηρωίδα και της απένειμαν μετάλλιο τιμής. Μόνο που, λίγα χρόνια αργότερα, όταν τα αρχεία της Στάζι (της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας) βγήκαν στο φως, αποκαλύφθηκε ότι μάλλον η Σαρλότε κατάφερνε να επιζήσει, με αντάλλαγμα τα ονόματα όλων όσων σύχναζαν στο καμπαρέ που έκρυβε στο υπόγειο του άτυπου μουσείου της.

Η ιστορία της αυτή καθεαυτή και τα ηθικά διλήμματα που θέτει, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι σαφές ότι η Σαρλότε, για να μπορέσει να επιβιώσει, έπρεπε να επιλέξει να συνεργαστεί με το καθεστώς ή να υποστεί τις συνέπειες. Όμως το έργο μιλάει και για τη προθυμία του ομοφυλοφιλικού κινήματος να φανταστεί και να δημιουργήσει «ήρωες», προφανώς ως αντιστάθμιση της κοινωνικής απαξίωσης που έχει υποστεί. Και δε μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει την ποικιλία απόψεων γύρω από τα θέματα που αφορούν στο σεξουαλικό προσανατολισμό, ανάλογα με την εποχή ή την πολιτική κατάσταση. Και βέβαια - ίσως κυρίως – το έργο εξερευνά την έννοια της ταυτότητας και το πόσο εύκολα κανείς την «φορά» ή την απενδύεται.

Είχα αποφασίσει από νωρίς ότι μάλλον δεν θα είχα την κλασσική εικόνα της Σαρλότε που ζητάει ο συγγραφέας, με το καθαρό πρόσωπο και το μαντήλι δεμένο στο κεφάλι. Εκτός από τους συνειρμούς που το «τσεμπέρι» φέρνει στην δική μας κουλτούρα, θεώρησα ότι η εικόνα αυτή περιόριζε το άλλο κύριο πρόσωπο του έργου: τον ίδιο στον συγγραφέα. Στο έργο ένας ηθοποιός, φορώντας το κοστούμι της Σαρλότε, υποδύεται όλους τους ρόλους. Και ένας από τους πρωταγωνιστές είναι και ο ίδιος ο συγγραφέας. Φανταζόμουνα μια εικόνα με αντρικό πρόσωπο που να έρχεται σε κόντρα με το γυναικείο φουστάνι, αλλά να μπορούσε να «περνάει» από τους αντρικούς στους γυναικείους ρόλους, άνετα. Χρειαζόμουν έναν ηθοποιό τολμηρό, που δε θα φοβόταν να εκτεθεί.

Τον Χάρη Αττώνη τον γνώριζα εδώ και πολλά χρόνια. Είχε μάλιστα υπάρξει και μαθητής μου την εποχή που δίδασκα στο «Θέατρο των Αλλαγών». Τον εκτιμούσα ανέκαθεν ως ηθοποιό, και κάποια στιγμή, στις αρχές του καλοκαιριού, άρχισα να σκέφτομαι ότι θα ήταν ο πιο κατάλληλος για το ρόλο. Του το πρότεινα και δέχτηκε αμέσως. Το υπόλοιπα όλα ήρθαν σχετικά εύκολα, μέσα σε μια γενικότερα δύσκολη σεζόν. Με κάποιο μυστηριώδη τρόπο, ενώ η χρονιά είναι αυτή που είναι, ενώ τα οικονομικά όλων μας είναι πενιχρά, ενώ ό,τι έξοδα πρέπει να γίνουν, περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα, έχουμε την τύχη οι συνεργάτες μας όλοι, ένας προς έναν, να είναι γεμάτοι έμπνευση, δημιουργικότητα και ταλέντο.

Ενώ οι πρόβες προχωράνε και η κρίση γύρω μας βαθαίνει, έχουμε την τύχη να μπορούμε να δημιουργούμε, έστω και χωρίς χρήματα ή ιδιαίτερα μέσα. Και όσο δουλεύουμε, φωτίζεται ένα άλλο θέμα στο κείμενο, που δεν το είχα παρατηρήσει αρχικά: το ότι η Σαρλότε, στο σπίτι που συγκέντρωνε τη συλλογή της από έπιπλα, δημιουργούσε ακριβώς αυτό: έναν χώρο ονείρου και φαντασίας. Έναν χώρο που γίνεται όλο και πιο απαραίτητος, όταν η πραγματικότητα γίνεται ασφυκτική κι ανυπόφορη. Και το δικαίωμά μας στο όνειρο, είναι αυτό που πρέπει πάση θυσία να διατηρείται. Γιατί από τα όνειρα, ξεκινάνε οι δράσεις.

Δείτε το βίντεο και ακούστε το τραγούδι «Ich erinnere mich» που έγραψε η Μαριέττα Φαφούτη για την παράσταση

Το «I Am my Own Wife» του Νταγκ Ράιτ παίζεται στο: 104-black box, Eυμολπιδών 41, Γκάζι, 210 3455.020 Σάβ., Κυρ. 21.15, €10.