To “Au revoir” κλείνει, μάλλον έκλεισε δηλαδή μέχρι να κυκλοφορήσουμε… Όχι επειδή αργήσαμε να κυκλοφορήσουμε (για όνομα!), αλλά επειδή αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι.
To “Au revoir” κλείνει, μάλλον έκλεισε δηλαδή μέχρι να κυκλοφορήσουμε… Όχι επειδή αργήσαμε να κυκλοφορήσουμε (για όνομα!), αλλά επειδή αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι.Κάθε φορά που ανακαλύπτω «ποτάδικο» χαίρομαι παρόλο που δεν είμαι κάνας πότης της προκοπής (γκίρι-γκίρι εκατό ώρες μ’ ένα ποτό στο χέρι). Εννοώ τα στάνταρ μπαράκια παλαιότερης κοπής που σερβίρουν ποτά, σε ατμόσφαιρα «να ’ξερες πόσοι έχουν κλάψει, λυσσάξει, καψουρευτεί, μαλώσει, συμφιλιωθεί και πνίξει τον πόνο τους στο πιοτό εδώ μέσα». Δεν είναι πολλά αυτού του είδους τα μαγαζιά και το “Au revoir” ήταν από τα τελευταία – καπνισμένο, τζαζεμένο, ιστορικό και στρέιτ. Βγήκε απ’ τη μόδα μαζί με την Πατησίων: κάποια εποχή, στα 80s ακόμα, «έλεγε» να βγαίνεις στην Πατησίων για χάζι-και-ψώνια. Έκανες τη βόλτα σου και είχες δύο επιλογές μετά, ή ανέβαινες την Αγίου Μελετίου προς Φωκίωνος Νέγρη για παγωτό ή έμενες Πατησίων και πήγαινες στο “Au revoir” για «μόλες».
Μια μέρα, χωρίς να προσέξω ότι είχανε περάσει 10-15 χρόνια στο μεταξύ, πρότεινα σε κάποιον φίλο να κάνουμε τη διαδρομή και με κοίταξε στραβά. «Στην Πατησίων; Και μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει κατάθλιψη!» είπε συνεχίζοντας το στραβοκοίταγμα.
Τι είχε συμβεί; Είχε αλλάξει η ρυμοτομία της Αθήνας, τα στέκια είχαν μετακομίσει στα βόρεια/νότια, το κλίμα είχε γίνει τροπικό, η Ανταρκτική έλιωνε παγάκι το παγάκι, η Έφη Σαρρή πολιτευόταν και ξεπολιτευότανε; Μπορεί. Ή μπορεί να είχε περάσει καιρός. Απλώς. Να είχαμε αλλάξει παρέες, γκόμενους, δουλειές και γειτονιές χωρίς να το καταλάβουμε. Με την έννοια ότι είσαι άλλος τυπάκος στα 25 κι άλλος εντελώς στα 35 ή 45, σε βαθμό να μην αναγνωρίζεις τον παλιό σου εαυτό όταν τον πετυχαίνεις σε τίποτα φωτογραφίες. Που δεν θέλεις δηλαδή να τον πετυχαίνεις: ήτανε λίγο μαλακισμένος, δεν ήταν; Άφηνε ευκαιρίες να περάσουν ανεκμετάλλευτες, έκανε άθλια γκομενιλίκια της συφοράς, ξόδευε τις ώρες του σε δουλειές του ποδαριού σα να μην ήξερε πόσο πολύτιμες ήταν (οι ώρες), και μετά μάλιστα τις ξανα-ξόδευε με ακόμα πιο χαζοβιόλικα γκομενιλίκια – πόσο πια; Πού είναι ο πάτος, και γιατί δεν τον βρίσκαμε στα 27 μας; Είχε μετατεθεί προς τα κάτω, με τον ίδιο τρόπο που μεγαλώνοντας πάει προς τα πάνω;
Το “Au revoir” λοιπόν: ένα κλασικό ποτάδικο με 50-και-κάτι χρόνια λειτουργίας. Διάβασα ότι το είχε σχεδιάσει ο αρχιτέκτονας Αριστομένης Προβελέγγιος. Ότι πήγαινε εκεί ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο Αλέκος Σακελλάριος, ο Τσιφόρος, δεν θυμάμαι ποιος άλλος, όχι ο Παπαδιαμάντης πάντως. Πηγαίναμε κι εμείς, είτε με κολλητούς είτε με παράνομους (δεσμούς). Ήταν ιδανικό μέρος να πιεις ένα ποτό όταν ο άνθρωπός σου έβλεπε ματς με φίλους του – αν και έχει συμβεί να πίνει ο άνθρωπός σου στο “Au revoir” με παράνομη (δεσμίδα) ενώ σου είχε πει ότι έβλεπε ματς με φίλους του. Ναι, ήταν επεισοδιακή συνάντηση. Κάποιος την έγραψε μάλιστα ως επεισόδιο σε κάποιο σίριαλ μια και η πραγματικότητα είναι πιο φανταστική από τη φαντασία ώρες ώρες.
Ωχουουου. Μ’ έπιασε κατάθλιψη, λες και είναι 90s και βγήκα βόλτα στην Πατησίων με φίλο αντίστοιχα μανιοκαταθλιπτικό. Από τα 4-5 ποτάδικα του κέντρου τέλος πάντων μετράμε -1, και μένουν τα “Flower”, “Galaxy”, “Loras”, “Low profile”, «Σκαραβαίος», άντε και κάνα δυο ακόμα που μου ξεφεύγουνε. Αρκετά είναι, τι να κάνουμε, δεν θα σκάσουμε κιόλας (σκάμε!). Πήγαμε στο “Jamaica”, ένα βράδυ αφιερωμένο στα Πατήσια-ρετροσπεκτίβα: εδώ ήτανε κάποτε το «Ξεχασμένο Πηγάδι», κι αν ξαναγράψω την λέξη «κάποτε» στα επόμενα 5 χρόνια θα μου κόψω την καλημέρα, ειλικρινά.
Το “Jamaica” έχει ακόμα ανοιχτή την αυλή του τώρα που σας γράφω, οι μουσικές του είναι στη λαμπρή παράδοση του Μπομπ Μάρλεϊ (αλλά και πιο funky), το ποτό κάνει 7 ευρώ, η ατμόσφαιρα είναι ελαφρώς καλοκαιρινή έστω κι αν βρέχει έξω… δεν έχει καμιά σχέση με τα προηγούμενα, και ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να τα συνδέσω θα ήταν γράφοντας “Au revoir, Jamaica”, που είναι εξυπνακίστικο και δεν το κάνω, ντροπή πια. Όπως πάει θα γράψω “Bonjour Tristesse” όταν θα ’ρθει η στιγμή να φθινοπωριάσει κανονικά, “Sayonara” όταν, εχμ, αποχαιρετίσω κάνα φίλο που θα πηγαίνει στην Πάτρα και πάει λέγοντας. Μπαίνεις στο τριπάκι μετά – “Goodbye mr. Chips”, “Good morning Vietnam”, “Looking for mr. Goodbar” (άσχετο, άσχετο!), ναι, θέλω να πω αν αρχίσεις να ψάχνεις για ηλιθιότητες δεν υπάρχει πάτος, είπαμε.
11°
