Δεν το ’χω χάσει – (χαρά είναι) να βλέπεις καλούς φίλους, να ξεκινάς καινούργια πράγματα αλλά και να πίνεις ένα ωραίο κρασί π.χ. σε ξεχωριστό wine bar. Κι ας τσιγαρίζεσαι κατά τα λοιπά.
Χρόνια πριν, αγαπημένος μου άνθρωπος με πήγε σε γαλλικό εστιατόριο στη Γαλλία την ίδια. Το μέρος ήταν χωριό α-λα γαλλικά, το εστιατόριο καθόλου πολυτελές… αλλά διέθετε sommelier, κάτι που δεν είχαμε πάρει πρέφα ακόμα στην Ελλάδα. «Ειδικός στα κρασιά», «οινολόγος», «υπεύθυνος για τα κρασιά», ο (εξελληνισμένος) σομελιέ ήτανε επάγγελμα άγνωστο: ένας κύριος που μας πρότεινε να δοκιμάσουμε το τάδε κρασί με το φαγητό μας, το δείνα με τη σαλάτα, το παρα-τάδε με το γλυκό.
Ήταν αποκάλυψη. Το φαγητό πήρε αμέσως άλλες διαστάσεις, το κρασί (που αργότερα κατάλαβα ότι δεν ήταν πολύ ακριβό ούτε πολύ σπουδαίο), το κρασί λοιπόν ταίριαζε απόλυτα με τις γεύσεις, συμπλήρωνε τα αρώματα, δούλευε αριστουργηματικά στο τραπέζι. Κι όχι ότι άλλαξα έκτοτε σε σημείο να μη βάζω στο στόμα μου κρασί που δεν είναι από σόι – τα ξεχωρίζω απλώς σε «μου αρέσει» και «δεν μου αρέσει» γιατί η γνώση του αντικειμένου απαιτεί χρόνια σπουδών, εκπαίδευσης και ίσως κρασοκατάνυξης. Μία στις τόσες πετυχαίνεται με μυστηριώδη τρόπο ο ιδανικός συνδυασμός (κρασιού + φαγητού) και ενθουσιάζομαι, αυτό είναι όλο. Έχουμε όλοι ένα σωρό πράγματα να κυνηγήσουμε καθημερινά, ένα σκασμό προβλήματα να λύσουμε ή να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, δεν προλαβαίνουμε να μελετάμε ετικέτες μπουκαλιών, πόσο μάλλον να περιγράφουμε γεύσεις με λουλουδάτες εντάσεις, βαρελίσιες βάσεις κ.λπ. κ.λπ.
Αλλά υπάρχουν πια οι σομελιέ… καλά ναι, το έφερα στριφογυριστά γιατί δεν ήθελα να μπω κατευθείαν στο θέμα, «ο Γιάννης Καυμενάκης, εξαιρετικός σομελιέ, γνωστός από ένα σωρό εστιατόρια στα οποία μας έμαθε περί κρασιού, άνοιξε δικό του στέκι» – αλλά αυτό ακριβώς είναι το θέμα, ότι ο Γιάννης άνοιξε δικό του στέκι. Είναι από αυτούς που έχουνε στο τσεπάκι τους τον μυστηριώδη τρόπο, την ικανότητα να αναγνωρίζουν ένα κρασί από τη μυρωδιά του, το ταλέντο ή τη γνώση να μαντεύουν τι ακριβώς θέλεις στο ποτήρι σου αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω πώς το κάνει αλλά σε όποιο εστιατόριο τον συνάντησα τα τελευταία 10+ χρόνια δεν μου έβαλε ποτέ ούτε μισό ποτήρι κρασί που δεν ήθελα να το πιω με τρέλα. Όχι γρήγορα, όχι μπαμ και κάτω. Αργά και χαλαρά, όπως οφείλει να πίνει κανείς, μια και πολλά άλλα πράγματα τα κάνει στην τρεχάλα ο κανείς και δεν προλαβαίνει να τα ευχαριστηθεί, με αποτέλεσμα να μην καλο-χαίρεται με την απαραίτητη για τη ζωή συχνότητα. Ο κανείς και όλη του η παρέα.
Το στέκι λέγεται «Paleo» και βρίσκεται στον Πειραιά, σε μια περιοχή που ονομάζεται, άνευ πλάκας, «Ρετσίνα». Είναι μια παλιά τεράστια αποθήκη 100-και-βάλε ετών που ο Καυμενάκης τη μετέτρεψε, χωρίς να την αλλάξει πολύ, σε υπέροχο ναό του κρασιού: πανύψηλοι τοίχοι, οροφή της Νοτρ Νταμ περίπου, φως από όλες τις μπάντες, αέρας ελεύθερος, κατανυκτική ηχώ και… ράφια με μπουκάλια όσο φτάνει το μάτι σου. Οι τοίχοι είναι ντυμένοι, κανονικά, με μπουκάλια. «Έψαχνα ένα χώρο να στεγάσω τα κρασιά μου, κι επειδή είμαι από τον Πειραιά την ξέρω την περιοχή» λέει ο Καυμενάκης, και ίσως να είπε «αποθηκεύσω» ή «φιλοξενήσω» αλλά μου φάνηκε σαν να έψαχνε ένα σπίτι, ένα καταφύγιο για τα αγαπημένα του κρασιά.
Το «Paleo» λοιπόν διαθέτει 50 λευκά, 50 κόκκινα, 100 διαφορετικά τοπωνύμια και 350 εκλεκτές επιλογές συνολικά, κυρίως από τη Μεσόγειο με κάμποσες ελληνικές «οικογένειες» διαλεγμένες μία-μία. Το «εκλεκτές» ακούγεται πλεονασμός μαζί με το «επιλογές», όταν μιλάμε για τον Γιάννη Καυμενάκη, αλλά δεν μπορούμε να το παραλείψουμε ως διευκρίνιση. Το φαγητό, που είναι απλό, συνοδευτικό του κρασιού, το υπογράφει ο σεφ Μίνως Κονίδης – καμιά δεκαριά χαρακτηριστικά πιάτα από Ελλάδα, Ιταλία ή Ισπανία, όπως και κλασικές (αλλά όχι συνηθισμένες…) ποικιλίες τυριών και αλλαντικών.
Μπροστά στο μαγαζί βγαίνουν καρέκλες και βαρελάκια-τραπέζια τώρα που έφτιαξε ο καιρός. Οι τιμές είναι λογικές, η ατμόσφαιρα φιλική. Η ιδέα «ένα μπουκάλι καλό κρασί με κάτι συνοδευτικό για τσίμπημα» έχει πιάσει στην Ελλάδα, που κανείς πια δεν βγαίνει για να σκάσει στο φαγητό – βγαίνεις για να δεις τους φίλους σου, να πεις καμιά κουβέντα, να ξεχαστείς, να νιώσεις χαρούμενος από κει που δεν το περιμένεις. Πίνοντας ένα ωραίο, αρωματικό κρασάκι όσο περνάει η βραδιά χαλαρώνεις όλο και πιο πολύ, μέχρι να λιώσεις πάνω στην καρέκλα σου και να πας για ύπνο όσο ευτυχισμένος αντέχεις…
12°
