Παραγγελιά στους Μαχαιρίτσα-Κότσιρα, όπου ακούς αυτό που ζήτησες, αυτό που ήθελες εξ αρχής να ακούσεις. Μετά, ένα μπαρ με καλό vibe και βιβλιοπαρουσιάσεις.
Λούζεσαι, φοράς τα καλά σου και βγαίνεις το βράδυ έξω: τι θέλεις να ακούσεις; Την/τον κολλητή/το σου να λέει το πόνο της/του («αφραγκία αδερφέ μου», «δεν υπάρχουν άντρες/γυναίκες», «είδα το ‘Ρεβεραντ’», κλπ κλπ); Όπερα; Μπουζούκι; Σκυλιά; Μεγάλες πίστες, μόνες τους; Ηχεία να κοπανιούνται μεταξύ τους; Τραγούδια;
Τι τραγούδια, όμως;
Εδώ ήρθε πολύ έξυπνα να απαντήσει το «Γυάλινο μουσικό θέατρο» με την συνεργασία Λαυρέντη Μαχαιρίτσα-Γιάννη Κότσιρα. Οι οποίοι ανεβαίνουν στη σκηνή και λένε τα δικά τους στην αρχή, τραγούδια-μεγάλες τους επιτυχίες, παραδοσιακά σουξέ, ότι τους καπνίσει αλλά με εσωτερικό ειρμό. Η συνεργασία έχει δέσει υπέροχα καιρό τώρα – ο ένας λέει τι καλό παιδί που είναι ο άλλος, και το εννοούν. Ειδικά για τον Μαχαιρίτσα, υπογράφω εδώ ότι δεν λέει πράγματα που δεν εννοεί και δεν λέει πράγματα χωρίς λόγο.
Έδεσαν λοιπόν, και φαίνεται στη σκηνή, στο πως περνάνε από τραγούδι σε τραγούδι με έναν φιλικό τρόπο που ταιριάζει πολύ και στους δυο. Η Παυλίνα Βουλγαράκη τραγουδάει δικά της τραγούδια αλλά και ξένα με το ίδιο μπρίο (την θυμάμαι ως ζωηρό παιδάκι που έφερνε ο μπαμπάς του στο πάρκο τα απογεύματα, όταν πηγαίναμε κι εμείς τα παιδιά μας εκεί να ξεδώσουν – το αναφέρω γιατί δεν σκέφτεσαι, όταν βλέπεις ένα πιτσιρίκι στο πάρκο, ότι μια μέρα θα το δεις/ακούσεις να τραγουδάει σε σκηνή, και μάλιστα καλά. Σκέφτεσαι ότι θα μείνει για πάντα έξη χρονών. Επειδή είσαι κολλημένο άτομο, ναι…)
Το concept είναι ότι κάποια στιγμή σταματάνε να λένε τα δικά τους όλοι και αρχίζουν να λένε… τραγούδια που έχει σημειώσει το κοινό σε μια φόρμα πάνω στα τραπεζάκια του «Γυάλινου». Οι επιλογές είναι πολλές, από παλιά μέχρι σχετικά καινούργια τραγούδια, βασικά σου αρέσει το 80% από αυτά που βλέπεις στη φόρμα, άσε που δεν βλέπεις και καλά (στα διαβάζουν άλλοι, οπότε είσαι οκ). Δίνεις τις φόρμες στην «κοπελιά» που τις μαζεύει τραπέζι-τραπέζι, τις παίρνουν οι καλλιτέχνες και τραγουδάνε, όντως, αυτά που ψήφισε το κοινό. Πολύ δημοκρατικό σύστημα, μπράβο. Είναι καλή ιδέα να το εφαρμόσει κάποιος και στην πολιτική, τολμηρό μεν αλλά έξυπνο, κι άμα πιάνει σε μαγαζί γιατί να μην πιάνει και σε χώρα….
Το «Γυάλινο» είναι ιδανικό για το σχήμα αυτό, έχει καλή ακουστική, η αίθουσα δεν είναι Πεκίνο (τεράστια και πηγμένη), είναι μανιτζέβελη και βλέπεις/ακούς όπου κι αν κάθεσαι. Κάπως σου δίνει την αίσθηση ότι ξέρει από βέσπα το «Γυάλινο», ότι σέβεται την μουσική και τους καλλιτέχνες πράγμα όχι-καθόλου-στάνταρ σε μαγαζί. Οι μουσικοί είναι ένας κι ένας – μου κάνατε παρατηρήσεις που γράφω τα ονόματα των μουσικών, αλλά σόρι, τα γράφω όταν είναι ορχήστρες από μόνοι τους: Άκης Κουτσουπάκης πιάνο, Άκης Αμπραζής μπάσο, Κωστής Μιχαλός κιθάρα, Βαγγέλης Μαχαίρας μπουζούκι, Φίλιππος Σπυρόπουλος και Άκης Γαβαλάς τύμπανα, Steve Tesser κιθάρα. Ήταν μια πολύ όμορφη και βαθιά συγκινητική βραδιά… δεν ξέρω γιατί ήταν συγκινητική, ίσως επειδή τα τραγούδια φέρουν μαζί τους συγκίνηση, μέσα στο στίχο, τη μουσική και την ερμηνεία τους.
Σόρι. Γενικά είμαι κατά της κοινοτυπίας αλλά μερικές φορές μου ξεφεύγουνε, αφήστε που μερικές φορές είναι σωστές, δηλαδή παύουν να είναι κοινοτυπίες επειδή… (τρομαχτική μουσική ντα-ντα-νταν)… λένε την αλήθεια. Ιντήντ.
Το επόμενο βράδυ πήγα στο «Vibe bar» σε παρουσίαση βιβλίου (μου). Το «Vibe» είναι ωραίο, φρέσκο, με πολύ καλό vibe όντως, και τέλειες μουσικές μια και οι ιδιοκτήτες είναι οι Γρηγόρης και Αντώνης Σαμουρκάσογλου, βαφτισμένοι στην μουσική, ο Γρηγόρης φίρμα, με χρόνια θητεία στο ραδιόφωνο. Κάθε Κυριακή λοιπόν έχουν βραδιές με «διαφορετικές» παρουσιάσεις βιβλίων (τις οργανώνει ο δημοσιογράφος Γιάννης Βίτσας), πιο χαλαρές από κανονικές παρουσιάσεις μια και πρόκειται για μπαρ με ποτά και (μ)παρε-ίστικη ατμόσφαιρα. Κυριακή 7/2 παρουσίασαν το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη «Φόνοι στην Κρυστάλλη» και μια από τις ερχόμενες Κυριακές, το βιβλίο του Χρήστου Δουλή «Με την Αναραίδα». Οπότε, το τσεκάρετε στο σαιτ/φβ τους και βλέπετε ποιο βιβλίο σας κόφτει, ή ποιόν συγγραφέα θέλετε να γνωρίσετε/θάψετε/απομυθοποιήσετε/λατρέψετε.
Ε μετά έπαθα το συνάχι της αρκούδας που έχει όλος ο κόσμος και αναρωτιέται αν είναι ο ιός ήτα-βήτα, ο δικός μου μάλλον δεν είναι, ανώνυμος καρμίρης ιός που τα μαζεύει σιγά σιγά, ελπίζω να μην πάει σε άλλον άνθρωπο αλλά να καταστραφεί στο πυρ το εξώτερον. Εκεί που πηγαίνουν οι δημοκρατικές διαδικασίες εκτός νύχτας, μαζί με τα τραγούδια που δεν μας συγκινούν ντιπ καθόλου.
Info: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Συγγρού 143, «Παραγγελιά» κάθε Παρασκευή και Σάββατο, 210-9315600, gialino@gialino.gr , και στο fb/metromusicproductions.
36°
