Η νέα ταινία του Βρετανού σκηνοθέτη μπορεί να διαδραματίζεται στη Σκοτία και να είναι (έκπληξη) κωμωδία, αλλά όπως πάντα αφορά σε ήρωες και καταστάσεις που πλέον μοιάζουν επώδυνα γνώριμοι σε ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Κι ακόμη κι αν το χιούμορ δίνει στο «Μερίδιο των Αγγέλων» μια διαφορετική υφή από αυτή που έχουμε συνηθίσει από «μια ταινία του Κεν Λόουτς», η ματιά του δημιουργού του είναι όπως πάντα εξαιρετικά αιχμηρή και απόλυτα επίκαιρη. Με αφορμή την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα, ο σκηνοθέτης μίλησε στην ATHENS VOICE.
Θέλαμε να κάνουμε μια κωμωδία, αλλά να είναι μαζί και σοβαρή ταινία. Να μιλήσουμε για το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά να το κάνουμε με έναν τρόπο που να μπορεί να είναι αστείος. Νομίζω πως όταν οδηγείσαι από μια αληθινή ιστορία, ακόμη και την πιο σκληρή, υπάρχουν πάντα στιγμές που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Ευτυχώς ο κόσμος μας δεν έχει μόνο μια πλευρά, ακόμη και στις πιο άχαρες στιγμές του. Μιλώντας για αυτούς τους ανθρώπους που είναι οι ήρωες του φιλμ, δεν θα μπορούσες να πεις την ιστορία τους δίχως χιούμορ. Είναι έτσι η κουλτούρα τους, ο τρόπος που μιλάνε και σκέφτονται.
Θα μπορούσε να πάρεις τους ίδιους χαρακτήρες και να χτίσεις μια τραγωδία ή ένα δράμα, αλλά είναι θέμα επιλογής. Για να το θέσω κάπως ωμά και η μια ιστορία και η άλλη, όποια κι αν επέλεγες, είναι τα δύο απέναντι μάγουλα του ίδιου κώλου...
Το ουίσκι δεν χρησιμοποιείται στην ταινία μας σαν το υλικό μιας παραβολής. Μπορεί να διαφημίζεται σαν κάτι αυθεντικά σκοτσέζικο, σαν ένα σύμβολο του ίδιου του έθνους, όμως τα περισσότερα από τα παιδιά που βρίσκονται στη θέση των ηρώων μας μπορεί να μην έχουν δοκιμάσει ποτέ ούτε μια γουλιά από ένα καλό ουίσκι. Αντίθετα μεθούν, καταστρέφονται, με φτηνά, κακά ποτά, που κυκλοφορούν πλέον φιλοδοξώντας να καλύψουν το κενό σε μια μερίδα των νέων που δεν έχουν τα χρήματα να πάρουν ακόμη και τα πιο φτηνά ναρκωτικά.
Συχνά στις μέρες μας συναντάς μια νοοτροπία που ούτε λίγο ούτε πολύ υπαινίσσεται πως η καλή σου τύχη εξαρτάται από τη στάση σου απέναντι στη ζωή. Όμως, αν είσαι ένας από τους εκατομμύρια άνεργους σε όλο τον κόσμο σήμερα, όποια νοοτροπία κι αν έχεις, οποιαδήποτε κι αν είναι η στάση σου απέναντι στη ζωή, το γεγονός είναι ένα: απλά δεν υπάρχουν δουλειές.
Η ταινία διαδραματίζεται στη Σκοτία, αλλά δυστυχώς η οικονομική κατάσταση πλέον δεν κάνει διακρίσεις. Η μοίρα της συγκεκριμένης τάξης, των λιγότερο «τυχερών», είναι ίδια παντού. Θα μπορούσες να πεις την ίδια ιστορία στην Πορτογαλία, ή στην Ελλάδα, αλλάζοντας μόνο το είδος του ποτού.
Είμαστε τυχεροί που βρήκαμε τον Πολ Μπράνιγκαν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον βρήκαμε όσο κάναμε την έρευνα για την ταινία, θέλοντας να μάθουμε τι είδους ζωή θα είχε ο ήρωάς μας.
Το σενάριο δεν είναι εμπνευσμένο από τη ζωή του, αλλά η ιστορία του ήρωα είναι κοντά στη δική του. Αν και ίσως η δική του είναι ακόμη πιο δραματική. Είχε μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, πέρασε αρκετά χρόνια σε αναμορφωτήριο, σε ένα πολύ σκληρό μέρος. Οπότε το να μπορέσει να ξεπεράσει όλα αυτά ήταν κάτι πολύ σημαντικό.
Αυτό που βρήκα γοητευτικό στον Πολ είναι ο αυθεντικός τρόπος που δίνει ζωή στην ιστορία. Ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνει τον ήρωα πιο βαθιά απ’ όσο οποιοσδήποτε επαγγελματίας ηθοποιός. Κατά κάποιον τρόπο το ίδιο ζητάω πάντα από τους ηθοποιούς μου. Να έρθουν τόσο κοντά στους χαρακτήρες ώστε να μοιραστούν τα συναισθήματά τους. Κι ο Πολ ήταν πολύ απλά ιδανικός για το ρόλο.
18°
